Tου Κοσμά ΒίδουΑπό το Λονδίνο, όπου μερικές ημέρες πριν ανακοινώθηκε η τοποθέτηση του Πλάθιντο Ντομίνγκο στη θέση του προέδρου του Διεθνούς Συνδέσμου Δισκογραφικών Εταιρειών (ΙFΡΙ), ο διάσημος τενόρος ζήτησε από τους νέους «να ... σταματήσουν να χρησιμοποιούν το Διαδίκτυο προκειμένου να “κατεβάσουν” την αγαπημένη τους μουσική», χαρακτηρίζοντας κάτι τέτοιο κλοπή. Αυτό, τη στιγμή που όποιος θέλει να ακούσει νομίμως τον σουπερστάρ της όπερας στις επικείμενες εμφανίσεις του στο Covent Garden, στα τέλη Οκτωβρίου, καλείται να πληρώσει από 480 ως και 1.000 στερλίνες! Εν προκειμένω, χωρίς να παραβλέπουμε ότι η διαδικτυακή πειρατεία είναι παράνομη και καταδικαστέα, το (ρητορικό) ερώτημα που τίθεται είναι: ποιος διαπράττει τη μεγαλύτερη κλοπή; Ο ερασιτέχνης «πειρατής» που θα ηχογραφήσει παρανόμως τις παραστάσεις του Ντομίνγκο (και άλλων αστέρων της διεθνούς σκηνής) και την επόμενη ημέρα θα τις μοιραστεί δωρεάν μέσω Ιnternet με χιλιάδες χρήστες, ή ο ζάπλουτος πλέον σταρ που αξιώνει για τις εμφανίσεις του τόσο υψηλά κασέ ώστε να τις καθιστά απαγορευτικές για τον μέσο φιλόμουσο, εκείνον που τον ανέδειξε και τον ακολουθεί;
Η σχετική συζήτηση την εποχή που ανθεί το downloading είναι σύνθετη και περιλαμβάνει πολλές παραμέτρους, με σημαντικότερη τα πνευματικά δικαιώματα των καλλιτεχνών. Που απλώς δεν υφίστανται στον ωκεανό του Διαδικτύου: στο «σύμπαν» όπου το μικρό ψάρι (χρήστης) βρέθηκε να τρώει το μεγάλο (εταιρεία παραγωγής) «κατεβάζοντας» χωρίς να πληρώσει φράγκο δίσκους, ταινίες, σίριαλ, ηχογραφήσεις. Οπου το Σουηδικό Κόμμα Πειρατών που ιδρύθηκε το 2006 και προσείλκυσε όσους διαφωνούσαν με τους αυστηρούς νόμους για την πνευματική ιδιοκτησία εξασφάλισε έδρα στο Ευρωκοινοβούλιο. Οπου το 2008 έκανε την εμφάνισή του έτερο Κόμμα Πειρατών, το Φινλανδικό. Οπου η κυβέρνηση της Γαλλίας θέσπισε νόμους για την προστασία της διαδικτυακής πειρατείας, σύμφωνα με τους οποίους οι χρήστες που «κατεβάζουν» παράνομα περιεχόμενο που υπόκειται σε πνευματικά δικαιώματα αρχικά θα λαμβάνουν προειδοποιητικό e-mail, στη συνέχεια επιστολή και, εφόσον δεν συμμορφωθούν, θα καλούνται ενώπιον του δικαστηρίου! Πώς όμως φθάσαμε εδώ; Πώς ακόμη και καλλιτέχνες όπως ο Πρινς, που το 1997 είχε διαθέσει τη νέα δουλειά του στο Ιnternet, έγιναν εχθροί του και αρνούνται να κυκλοφορήσουν τραγούδια τους αν δεν βρεθεί λύση στο θέμα της πειρατείας δηλώνοντας «κάποτε βγάζαμε λεφτά, τώρα λεφτά κάνουν μόνο η Αpple και η Google»; Ποιοι είναι οι μυστηριώδεις τύποι που διεισδύουν στα αρχεία των εταιρειών και τα κατακλέβουν, για να διοχετεύσουν στη συνέχεια το περιεχόμενό τους; Εχουν κέρδος από την επικίνδυνη αυτή δραστηριότητα ή συμμετέχουν αφιλοκερδώς σε μια πρωτόγνωρη επανάσταση κατά των πολυεθνικών, για λόγους ιδεολογίας; Μπορεί, τέλος, να ευσταθούν οι φήμες σύμφωνα με τις οποίες τις διαρροές τις προκαλούν/ελέγχουν οι ίδιες οι εταιρείες για δικούς τους λόγους;
Οπως κι αν έχει, και ενώ εκατομμύρια χρήστες ζουν στην ψηφιακή παρανομία του downloading, με τους κυνηγούς του ηλεκτρονικού εγκλήματος να τους απειλούν αλλά να μην μπορούν, ως φαίνεται, να κάνουν πολλά πράγματα, το τοπίο αλλάζει δραματικά. Και εμείς είμαστε μάρτυρες της μεγαλύτερης τεχνολογικής επανάστασης που έχει ζήσει ποτέ η ανθρωπότητα- οι περισσότεροι συμμετέχουμε, χρησιμοποιώντας το Ιnternet. Η εξάπλωση του Διαδικτύου βάζει νέους όρους στο παιχνίδι. Και εκείνοι που ως σήμερα καθόριζαν αυτό το παιχνίδι προς αποκλειστικά δικό τους όφελος καλούνται να προσαρμοστούν στα νέα δεδομένα. Πάντως, αν αυτή τη στιγμή τα πράγματα είναι θολά, αν όλοι, σε όποιο στρατόπεδο και αν ανήκουν, ψάχνονται, ανιχνεύουν τον χώρο, είμαι σίγουρος ότι αυτό που σήμερα είναι παράνομο (αναφέρομαι πάντα στο downloading ταινιών, τηλεοπτικών σειρών, μουσικών συλλογών και όχι στις αποτρόπαιες διαδικτυακές πληγές της πορνογραφίας, της παιδικής πορνογραφίας, των στοιχημάτων και των τυχερών παιχνιδιών) σε μερικά χρόνια θα είναι νόμιμο. Δεν μπορεί, θα βρεθεί ο τρόπος ώστε όλοι να είναι το ίδιο ευχαριστημένοι- οι πολυεθνικές και οι Ντομίνγκο τους λίγο περισσότερο. Και ύστερα θα αναδυθεί ο διάδοχος του Ιnternet;
on air (BHMA)
