Καθόμουνα τις προάλλες στο αγαπημένο μου μπαρ, κι έβλεπα «τριφυλλάρα». Στο ημίχρονο έπιασαν την κουβέντα ο μπάρμαν, ο Δημήτρης, με τον διπλανό μου. Κι ήταν η συζήτησή τους προσανατολισμένη σε καταστάσεις με γονείς, με παιδιά, με εραστές...με απατημένους, με σημεία και τέρατα. «Και πού σας προέκυψαν αυτές οι καταστάσεις, ρε παιδιά;» ρώτησα. Η απάντηση ήρθε ατάκα: «Πας καλά; Τις "Οικογειακές Ιστορίες" δεν τις παρακολουθείς;» Να την ομολογήσω την αμαρτία μου, κομμένες τις είχα από το ημερήσιο πρόγραμμα.
Φρόντισα ωστόσο να πάρω στα σοβαρά τα λόγια του Δημήτρη. Αλλωστε, όπως δείχνουν τα στοιχεία της Nielsen, τις «Οικογενειακές Ιστορίες» τις προτιμά κατά μέσον όρο μισό εκατομμύριο κόσμος. Οπότε, έκατσα και είδα.
Πριν περάσω όμως σε προσωπικές εντυπώσεις, δυο λόγια για το τηλεοπτικό είδος στο οποίο ανήκουν οι «Οικογενειακές Ιστορίες», το scripted reality, που θα μπορούσαμε να το μεταφράσουμε στα ελληνικά ως ένα ριάλιτι σόου με σενάριο. Ή μάλλον καλύτερα ως ένα ριάλιτι «δραματοποιημένο», γιατί εδώ που τα λέμε σε όλα τα ριάλιτι υπάρχει μια δόση σεναρίου.
Εξ ου και η διαφορά του δραματοποιημένου ριάλιτι από το ριάλιτι το απλό, όπου στο πρώτο έχουμε ηθοποιούς να υποδύονται αληθινούς ανθρώπους σε ιστορίες βγαλμένες από τη ζωή (από κάποια ζωή, τέλος πάντων) και στο δεύτερο έχουμε αληθινούς ανθρώπους να υποδύονται τους εαυτούς τους σε μια πλασματική ζωή. Εν ολίγοις, στο δραματοποιημένο ριάλιτι πρωταγωνιστούν οι ιστορίες, στο απλό ριάλιτι πρωταγωνιστούν οι παίκτες.
Αν το ψάξει κανείς το ζήτημα στα κιτάπια της ελληνικής TV, θα μπορούσε να εντάξει στη μεγάλη οικογένεια των δραματοποιημένων ριάλιτι μια σειρά από παραγωγές. Από τις «Αληθινές Ιστορίες» και τον «Κόκκινο Κύκλο», έως το «Σε είδα» και τη «Δέκατη Εντολή».
Ποια είναι η ουσιαστική, η σημαντική διαφορά τους από τις «Οικογενειακές Ιστορίες»; Μα το επίπεδο της παραγωγής -τι άλλο; Ενώ, για παράδειγμα, το «Σε είδα» και ο «Κόκκινος Κύκλος» δεν απέχουν πολύ από τα κανονικά σίριαλ με αυτοτελείς υποθέσεις, οι «Οικογενειακές Ιστορίες» θα μπορούσαν άνετα να εξυπηρετήσουν την καθαριότητα του λεκανοπεδίου Αττικής σε περίπτωση lock out της χωματερής Λιοσίων.
Εδώ το στόρι είναι απολύτως σχηματικό, με χονδροειδείς χαρακτήρες και παραφουσκωμένα συναισθήματα. Το δράμα το φορούν στο μέτωπο. Ολα είναι υπερβολικά, όλα είναι διογκωμένα, άπαντες φωνασκούν και άπασες δονούνται εν μέσω κλαυθμών, λυγμών και οδυρμών. Αν δεν πρωταγωνιστούσαν άνθρωποι με σάρκα και οστά, δεν θα ήταν δύσκολο να μιλήσει κανείς για καρτουνίστικη νοοτροπία.
Στο τέλος; Στο τέλος απομένει μια γεύση ατέλειωτου φαστ φουντ στον τηλεθεατή, καθώς σε εξήντα λεπτά μέσα έχουν περάσει απ' την οθόνη του πράματα και θάματα, έχουν ξετυλιχθεί μυστήρια και έχουν εξιχνιασθεί παραπτώματα που σε άλλες περιπτώσεις θα απαιτούσαν επεισόδια επί επεισοδίων για να μπουν σε μια σειρά. Και κάπως έτσι υποχωρεί η πείνα του κοινού για δυστυχίες και συμφορές, αλλά για λίγο μόνο. Την επομένη, ξαναστήνεται εγκαίρως στον καναπέ για μία ακόμη δόση τηλεοπτικού πόνου...
enet.gr
