Του Δηµήτρη Μητρόπουλου
ΓΡΗΓΟΡΟ ΚΟΥΙΖ για εκκεντρικούς αναλυτές: Τι είναι ο Εντ Μίλιµπαντ; Είναι ο Σαµαράς των βρετανών Εργατικών! «ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ δεν γυρίζει πίσω», έλεγε ο Ανδρέας Παπανδρέου. Ο ιδρυτής του ΠΑΣΟΚ ήταν ένας µάγος της πολιτικής και ήξερε τη σηµασία τού να πείσεις το ακροατήριό σου ότι όλα πάνε µόνο µπροστά. Σε εύλογο διάστηµα χρόνου, όµως, το ποτάµι και αναστροφή κάνει, και...
ντρίµπλες επιχειρεί, και πίσω γυρίζει. Ενίοτε γυρίζει πολύ πίσω.
ΣΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ του Αντώνη οι 800.000 Νεοδηµοκράτες βάσης, οι οποίοι ψήφισαν την 29η Νοεµβρίου, βρήκαν το χαµένο νήµα του δεξιού κλασικισµού που αναζητούσαν. Βουλευτής της Ν.Δ. από το 1977 ο Σαµαράς, ασχέτως των πολιτικών περιπετειών του, τους προσέφερε την ιδεολογική επιβεβαίωση που δεν µπορούσε να τους δώσει η Ντόρα, παρά την προσέγγιση επτά χρόνων µε τον Κώστα Καραµανλή. Επρόκειτο για επιστροφή στο µέλλον.
ΜΕ ΤΟΝ ΙΔΙΟ τρόπο, η εκλογή του νεώτερου Κόκκινου Μίλιµπαντ επαναφέρει τα πράγµατα εκεί όπου ήταν το 1994, όταν εξελέγη αρχηγός του Εργατικού Κόµµατος ο Τόνι Μπλερ. Μέχρι τότε, αφεντικά των Εργατικών ήταν τα συνδικάτα. Ο Μπλερ ανέτρεψε αυτή την κατάσταση µε τρόπο πολιτικό, θεσµικό και, τελικά, ιδεολογικό. Η µεγάλη µάχη – και η γένεση των Νέων Εργατικών – συνέπεσε µε την κατάργηση του άρθρου 4 του καταστατικού του κόµµατος. Ετσι έµπαιναν – για να θυµηθούµε πάλι τον Ανδρέα – στο «χρονοντούλαπο της Ιστορίας» οι συνδικαλιστές και ο Μπλερ µπορούσε να φέρει το κόµµα πιο κοντά στο κέντρο και την οικονοµία της αγοράς. ΔΕΚΑΕΞΙ ΧΡΟΝΙΑ αργότερα τα συνδικάτα βγήκαν από το χρονοντούλαπο για να θυµίσουν ποιος είναι ο ιδιοκτήτης του µαγαζιού. Οι κοµµατικές οργανώσεις καπάκωσαν τους βουλευτές που ήθελαν τον Ντέιβιντ Μίλιµπαντ. Υπουργός Εξωτερικών του Μπράουν και δελφίνος επιλογής του Μπλερ ο Ντέιβιντ ήταν αυτός που αν εκλεγόταν αρχηγός το ποτάµι δεν θα γύριζε πίσω. Δηλαδή η οµαλή, γραµµική συνέχεια του καθεστώτος που ίσχυσε τα τελευταία δεκαέξι χρόνια. Ωστόσο – και εδώ το πράγµα µοιάζει µε τη Ν.Δ. – οι χαµένες εκλογές δεν ευνοούν τους δελφίνους στις εσωκοµµατικές αναµετρήσεις. Ακόµη περισσότερο, η ήττα και η έξοδος από την εξουσία οδηγούν τα µεγάλα κόµµατα σε παλινδροµήσεις στο παρελθόν.
ΦΥΣΙΚΑ, η κοινωνική πραγµατικότητα δεν είναι χωρίς σηµασία. Δεν είναι τυχαίο ότι οι Εργατικοί προτιµούν τον αριστερό Εντ σε µια φάση κατά την οποία η Βρετανία ετοιµάζεται για σκληρές περικοπές και απολύσεις στον δηµόσιο τοµέα, µε αποτέλεσµα να αναµένονται κινητοποιήσεις των εργαζοµένων.
Από την άποψη αυτή, το θέαµα των αδελφών Μίλιµπαντ ως Κάιν και Αβελ της πολιτικής που αγκαλιάζονται, είναι το λιγότερο που έχει σηµασία.
ΑΓΙΟΓΡΑΦΙΕΣ από τα ΝΕΑ.
