Αφορμή για αυτό το σχόλιο είναι η Marilu Margomenou που διαβάζεται με χαρά από τους αριστερούς. Η Marilu είναι γνήσιο τέκνο της εποχής του σημιτικού εκσυγχρονισμού, με επιτυχία στην ελαφρολαϊκού τύπου δημοσιογραφία στις σοβαροαστικού τύπου εφημερίδες. Όσο κι αν ξεχάσαμε την εποχή του Ντα Κάπο, της χρηματιστηριακής έκρηξης, της...
εκσυγχρονιστικής ανανέωσης, του Τσουκάτου και του Μαντέλη, εκείνη η εποχή διαμόρφωσε υψηλές ποιότητες στη δημοσιογραφία.
Τελευταίο θύμα της Marilu είναι ο Αλέκος και το Μέτωπο. Είναι σοκαριστικό να διαβάζεις τις ανατριχιαστικές λεπτομέρειες της συγκέντρωσης στο Σπόρτιγκ. «Γύρω στις 8, η συνιστώσα Μανώλης Γλέζος διασχίζει με αργό βήμα το παρκέ και αποθεώνεται απ’ τις εξέδρες, σαν να βγαίνει ο «Σάρας» στον Τάφο του Ινδού», γράφει η Marilu.
Η αλήθεια είναι ότι η περιγραφή αυτής της συγκέντρωσης μοιάζει ανατριχιαστικά στην περιγραφή μιας άλλης συγκέντρωσης. Στις 9/3/2008 η Marilu σχολιάζει με τον δικό της μοναδικό τρόπο τη συγκέντρωση των Μακεδονομάχων στο Αλεξάνδρειο. Προσέξτε όμως τις ομοιότητες:
«Οπότε από τη φυσούνα που παραδοσιακά έβγαινε ο Γκάλης εμφανίζεται με αργό βήμα ο μητροπολίτης Ανθιμος – και το πλήθος παραληρεί».
Φαίνεται πως η Marilu έχει ένα πρότυπο εγγράφου για τις συγκεντρώσεις που καλύπτει δημοσιογραφικά, και το χρησιμοποιεί συστηματικά. Απλά αλλάζει τα ονόματα. Παραμένουν όμως οι σταθερές: τα αργά βήματα, το παραλήρημα και οι παραλληλισμοί με τους μεγάλους της μπασκέτας…
Σιγά μην κάτσει η κοπέλα να καταναλώσει άι κιού δημιουργώντας νέες φράσεις, θα σκεφτόταν κάποιος κακεντρεχής, όμως «το κόπι πέιστ είναι η πεμπτουσία της δημοσιογραφίας», φαίνεται να πιστεύει η χρονικογράφος.
Η Marilu έχει το χάρισμα στις συγκεντρώσεις που παρίσταται, να κάθεται δίπλα σε θεατές που λένε σπαρταριστές ατάκες: «Είναι αγώνας μέχρι τέλους», φωνάζει ο Χρ. Κατσούλας απ’ το βήμα. «Αλλά ποιανού είναι το τέλος;». «Μήπως το δικό σου;», μονολογεί ο διπλανός μου». Η Marilu είχε τη σπάνια τύχη να κάτσει δίπλα σε ομοϊδεάτη της με βιτριολικό χιούμορ.
Έχει το χάρισμα να βλέπει τα αόρατα: Διακρίνει στο Σπόρτιγκ πέντε σημαίες, εκ των οποίων όμως «η πέμπτη δεν είναι καν κόκκινη, είναι λευκή και γράφει ΣΥΝ». Πού βρέθηκε όμως αυτός ο ήρωας του ΣΥΝ, που όχι μόνο ήρθε στο Σπόρτιγκ αλλά κουβάλησε μαζί και τη σημαιούλα του; Αναμφισβήτητα πρόκειται για τον Γκρίφιν τον Αόρατο Άνθρωπο, δημιούργημα του Χέρμπερτ Τζορτζ Γουέλς. Μάλλον τον στρατολόγησε ο Βίτσας και τον έστειλε να κατασκοπεύσει με ασφάλεια (καθότι αόρατος) τον Αλαβάνο. Ουδέν κρυπτόν όμως υπό την Marilu.
H Marilu έχει το χάρισμα να βλέπει σαν αητός: «Πρέπει να αποθεώσεις τον νεαρό επαναστάτη που βροντοφωνάζει «ας μας χλευάσουν! Εμείς χρειαζόμαστε ένα νέο ΕΑΜ!», ενώ στο βιντεογουόλ διακρίνεται το δεντράκι της Timberland στο πικέ μπλουζάκι του».
Η Marilu πάντα είχε έφεση να βλέπει τις λεπτομέρειες. Για παράδειγμα στο middle day ρεπορτάζ για την επίσκεψη της κας Ερντογάν πριν 15 μέρες, η Marilu αποκτά βλέμμα Σούπερμαν, με ακτίνες Χ διαπερνά τις πλάτες των σεκιουριτάδων που προστάτευαν την σύζυγο του Ταγίπ και παρατηρεί: «βυθίζει το κουτάλι της ευτυχισμένη σ’ ένα λαχταριστό μπολ μους σοκολάτα». Από διακριτικότητα και μόνο η Marilu δεν αποκαλύπτει ότι κόλλησε λίγη σοκολάτα στο τρίτο από αριστερά πάνω δόντι της Εμινέ.
Λιγότερο από ένα χρόνο πριν αυτή η middle day χρονικογράφος, έσφαζε τον Αλέξη, θεωρώντας τον Αλέκο παραδομένο και τον Μιχάλη προδομένο. Με το σπάνιο χάρισμα να είναι δίπλα στα θύματά της, τις πιο ακατάλληλες ώρες, η Marilu απεκάλυπτε ότι ο Αλέξης στο συνέδριο του ΣΥΝ «γιόρτασε τον θρίαμβό του με μια ντουζίνα μπίρες στις κερκίδες του Ταε Κβον Ντο». Με το τακτ που τη διακρίνει, δεν μας πληροφορεί πόσες φορές ρεύτηκε, ούτε αν τον Καρίτζη τον έπιασε κόψιμο από τα μπερδεμένα που κοπάνησε, ούτε αν ο Κορωνάκης σκάλιζε τη μύτη του, ούτε καν εάν ο Μπίστης έκλανε σιωπηρώς.
Στο ίδιο άρθρο η Marilu ορκιζόταν: «Όσοι γνωρίζουν τον Αλέκο Αλαβάνο ξέρουν πως ποτέ δεν τον ενδιέφερε ιδιαίτερα η εξουσία – πάντα στην αλλαγή είχε το μυαλό του». Ένα χρόνο μετά, αλλάξανε τα γούστα της Marilu. Τον Αλαβάνο όχι απλά τον ενδιαφέρει η εξουσία, αλλά μάζεψε 500 κλακαδόρους στο Σπόρτιγκ και «το κοινό να παραληρεί εν όψει της ανάστασης, κι ο Αλέκος Αλαβάνος χειροκροτά ευτυχισμένος»…
Δεν χτυπά όμως μόνο την αριστερά. Η Marilu σε άρθρο ποταμό εναντίον του Νεοδημοκράτη βουλευτή Β’ Πειραιώς Γ. Τραγάκη, (πιθανή παραγγελία του έτερου αμίμητου Νεράτζη) έγραφε πως ο ίδιος ο Τραγάκης «παραδέχεται πως έγινε πολιτικός το ’74, επειδή παντρεύτηκε την κόρη του Κ. Παπακωνσταντίνου, του στενού συνεργάτη του Κωνσταντίνου Καραμανλή». Το ότι ο Κ. Παπακωνσταντίνου δεν είχε κόρη, όπως αποκάλυψε ένας νοσταλγός του πρώτου καραμανλισμού, δεν πτόησε την Marilu. Η μυθομανία κάνει ομοιοκαταληξία με τη δημοσιογραφία.
Εν κατακλείδι: Το θέμα με την Marilu δεν είναι ότι γράφει σατιρικά κείμενα. Αλλά ότι θεωρεί τον εαυτό της κορυφαία στο είδος. Πολλή αυτοπεποίθηση. Αν κάτι μας κληρονόμησε ο σημητικός εκσυγχρονισμός (πέρα από το Ρόκο και τα αδέρφια του) είναι το αήττητο παπατζηλίκι και το ύφος καρδιναλίων που πουλάει η κατά παραγγελία αρθρογραφία.
Υ.Γ. Ο τίτλος του σχολίου αναφέρεται στην ευρύτερη εκδοτική οικογένεια: όσον αφορά την πρακτοράτζα το μυαλό σας μάλλον πάει στο σωστό άνθρωπο, όσον αφορά τον δημοσιογράφο το μυαλό μας πάει στον Άρη Χατζηστεφάνου, επιβάτη του Mavi Marmara του Στόλου της Ελευθερίας. Δημοσιογραφία από Τατιανογραφία έχει διαφορά, κι ας γράφεις και στην Καθημερινή.
Αναδημοσίευση από την ιστοσελίδα ''Σκέψεις για τον ΣΥΡΙΖΑ''
