Της ΕΛΕΝΑΣ ΑΚΡΙΤΑ ΤΗΝ ΤΕΤΑΡΤΗ το μεσημέρι ο γιος μου γύρισε από το σχολείο κατάχλωμος:
- Αύριο δεν έχουμε μάθημα!
- Και γιατί είσαι σαν την Μεγάλη Παρασκευή; Τώρα εσύ, λογικά, έπρεπε να χαμογελάς μέχρι τα αυτιά!
Αμίλητος, μου έδωσε το χαρτί με την ανακοίνωση:
«Αύριο Πέμπτη, 10 Δεκεμβρίου 2009, δεν θα γίνουν τα μαθήματα όλων των τάξεων λόγω
του...
πένθους του μαθητή της Α΄ Λυκείου (ακολουθεί το όνομα το παιδιού που επιλέγω να μην το δημοσιεύσω)».
Μου έπεσε το χαρτί από τα χέρια! Ο Παύλος μου εξήγησε τα τραγικά γεγονότα. Βγαίνοντας από το σχολείο ο 15χρονος έπεσε θύμα αυτοκινητικού δυστυχήματος! Ένα ακόμα παιδί... Ένα ακόμα δυστύχημα... Ένας ακόμα θάνατος...
Το αίμα στην άσφαλτο καλά κρατεί!
Μέχρι το απόγευμα παιδιά και γονείς επικοινωνούσαν μεταξύ τους, όλοι συγκλονισμένοι. Το 15μελές του σχολείου αποφάσισε να γίνει καθιστική διαμαρτυρία το πρωί της Παρασκευής. Όλα τα παιδιά όλων των σχολείων του Ψυχικού και των όμορων δήμων στις 8 το πρωί.
Μήπως κάποτε γίνει κάτι. Μήπως κάποτε ευαισθητοποιηθεί κάποιος. Αλήθεια, πόσες φορές δεν έχουμε γίνει μάρτυρες «παρ΄ ολίγον» ατυχημάτων στο συγκεκριμένο σημείο; Πόσες φορές δεν έχουμε πει ότι πρέπει να γίνει πεζογέφυρα ή υπόγεια διάβαση στο φανάρι του Κολλεγίου; Πόσες φορές μας έχει ανέβει η ψυχή στο στόμα βλέποντας παιδιά να κάνουν σλάλομ ανάμεσα στα αυτοκίνητα με παρανοϊκούς οδηγούς; Πόσες φορές, με κομμένη την ανάσα, δεν έχουμε πει «παρά τρίχα!»;
ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΚΟ ΕΓΙΝΕ! Το παιδί έφυγε! Ένα ακόμα παιδί, ανάμεσα στα τόσα που πέφτουν θύματα είτε ασυνείδητων εγκληματιών- που κατ΄ ευφημισμόν αποκαλούνται οδηγοί- είτε ελεεινών, άθλιων δρόμων και ανύπαρκτων σηματοδοτήσεων.
Θυμήθηκα την τραγωδία στα Τέμπη. Το εφιαλτικό τέλος της εκδρομής των μαθητών του Α΄ Λυκείου Μακροχωρίου Ημαθίας! Ήταν 7.30 το βράδυ και η εκδρομή στην Αθήνα κόντευε να τελειώσει!
Και εκεί, στα Τέμπη, μια νταλίκα φορτωμένη με νοβοπάν έβαλε τέλος στη ζωή 21 παιδιών! Οι μελαμίνες και τα νοβοπάν γλίστρησαν στον στενό δρόμο και άρχισαν να πέφτουν στο μοιραίο λεωφορείο, που διασταυρωνόταν εκείνη τη στιγμή με την νταλίκα. Έτσι έγινε το πιο πολύνεκρο, το πιο τραγικό τροχαίο δυστύχημα της μεταπολεμικής Ελλάδας.
Τα πανέμορφα Τέμπη ονομάστηκαν «Η κοιλάδα των νεκρών». Το θυμόμαστε, αλήθεια; Ή το έχουμε ξεχάσει ΚΑΙ αυτό ανάμεσα στις τόσες άλλες φρικαλεότητες που βιώνουμε καθημερινά;
Το παιδί που χάθηκε βρισκόταν στην κεντρική είσοδο του Κολλεγίου, στο φανάρι Πηνελόπης Δέλτα και Κηφισίας. Μαζί με τους φίλους του περίμεναν να ανάψει το πράσινο για να διασχίσουν τη λεωφόρο. Ο «οδηγός» που έτρεχε με ιλιγγιώδη ταχύτητα στην Κηφισίας, παραβίασε το κόκκινο την ώρα που τα παιδιά περνούσαν απέναντι και παρέσυρε τον τελευταίο στη σειρά. (Να σημειώσω εδώ ότι το συγκεκριμένο σημείο οι περίοικοι το αποκαλούν «κοφτήρι» και το φανάρι «καρμανιόλα». Ο λόγος, κάτι παραπάνω από ευνόητος). Το παιδάκι, αφού έμεινε στο νοσοκομείο εγκεφαλικά νεκρό, εξέπνευσε τελικά...
ΠΛΗΚΤΡΟΛΟΓΗΣΑ το όνομά του στην αναζήτηση του Διαδικτύου.
Έτσι, σαν μια ανάγκη να το γνωρίσω καλύτερα. Μου βγήκε μια σελίδα του σχολείου του. Τα αποτελέσματα αγώνων στίβου 2006-2007. Στις 7 Οκτωβρίου 2006, στον δρόμο 60 μέτρων, έκανε χρόνο 00.10.12.
Αυτό μόνο. Τίποτα άλλο. Δεν είχε προλάβει, βλέπεις. Ό,τι όνειρα είχε κάνει για τη ζωή του, έμειναν φόρος αίματος στη μεγάλη λεωφόρο. 00.10.12 στα 60 μέτρα. Μόνο αυτό.
Μέσα από τη στήλη, μέσα από την καρδιά, θερμά συλλυπητήρια στους γονείς, τους συγγενείς, τους φίλους και τους συμμαθητές του. Σε όσους τον γνώρισαν και τον αγάπησαν. Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα σκεπάσει το παιδικό κορμάκι και ας αναπαυτεί μια ψυχούλα που έφυγε πριν την ώρα της. Γεια σου, μικρέ μου!
Αιχμές από τα ΝΕΑ
