Το "καρφί' της Ντόρας...

Να ευχαριστήσει όσους παρακολούθησαν από κοντά την παρουσίαση του βιβλίου του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, θέλησε η Ντόρα Μπακογιάννη, μέσω Twitter.
To μήνυμα της, όμως, είχε... πολλούς αποδέκτες, καθώς δεν παρέλειψε να ρίξει και το "καρφί" της, για τις χθεσινές απουσίες...

Ο Μπέπε Γκρίλο στον Λαζόπουλο...

crimenet.gr
Ο Μπέπε Γκρίλο στην Αθήνα. Σύμφωνα με αποκλειστικές πληροφορίες του crimenet.gr, ο Μπεπε Γκρίλο είναι καλεσμένος στην εκπομπή του Λάκη Λαζόπουλου.

Το «Αλ Τσαντίρι» θα ... τον παρουσιάσει στο ελληνικό κοινό στην επόμενη εκπομπή του.

Θεωρείται μεγάλη επιτυχία, καθώς ο Μπέπε Γκρίλο τα τελευταία χρόνια δεν βγαίνει στην ιταλική τηλεόραση, σε ένδειξη διαμαρτυρίας.

Μεγάλη τιμή στον Λάκη, που φέρεται να είναι ο εν δυνάμει Έλληνας Μπέπε Γκρίλο.

Μηλιός: Στα 715 ευρώ ο κατώτατος μισθός μόλις βγει ο ΣΥΡΙΖΑ...

«Φωτιά» στο πάνελ της πρωινής εκπομπής «Κοινωνία Ωρα Mega» άναψαν οι δηλώσεις του υπευθύνου οικονομικής πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ Γιάννη Μηλιού, ο οποίος τόνισε ότι... εάν ο ΣΥΡΙΖΑ σχηματίσει κυβέρνηση θα αυξήσει τον κατώτατο μισθό στα 715 ευρώ.

Οι δηλώσεις του προκάλεσαν την αντίδραση της Άννας-Μισέλ Ασημακοπούλου, με τη βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας να απαντά στον κ. Μηλιό, ότι «ο Δραγασάκης λέει άλλα, ο Σταθάκης λέει άλλα, ο Σκουρλέτης λέει άλλα και όλοι λέτε κάτι διαφορετικό από τον κ. Τσίπρα».

Γερμανία προς Ιταλία: Δεν είστε Ελλάδα, φτιάξτε κυβέρνηση!...

Ανησυχία σε όλη την Ευρώπη και κυρίως τη Γερμανία προκαλεί ο υπαρκτός κίνδυνος ακυβερνησίας στη Ρώμη.

«Δεν είστε Ελλάδα, η Ευρωζώνη δεν έχει το... περιθώριο για ένα σενάριο ελληνικού τύπου στην Ιταλία» λέει σε ιταλική εφημερίδα ο αρμόδιος του γερμανικού κυβερνώνοντας κόμματος για την εξωτερική πολιτική Φίλιπ Μίσφελντερ.

«Εσείς οι Ιταλοί δεν είστε Ελλάδα, είστε μέλος της G8 και μέρος κλειδί της νομισματικής ένωσης, και η Ευρωζώνη δεν έχει το περιθώριο για νέες εκλογές σε εσάς» είπε ο Μίσφλεντερ στην Repubblica. Ένα τέτοιο «σενάριο ελληνικού τύπου θα ήταν παράθυρο υπέρμετρης αβεβαιότητας», είπε ο Μίσφλεντερ.

Από ην πλκευρά του ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών Φίλιπ Ρέσλερ δήλωσε σήμερα, Τρίτη, ότι θα μπορούσε να φανταστεί ένα καλύτερο αποτέλεσμα για τα μεταρρυθμιστικά κόμματα στις ιταλικές εκλογές και πρόσθεσε ότι η τρίτη μεγαλύτερη οικονομία της Ευρωζώνης πρέπει να συνεχίσει την εφαρμογή των μεταρρυθμίσεων.

«Δεν υπάρχει εναλλακτική στις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις που έχουν ήδη δρομολογηθεί και οι οποίες περιλαμβάνουν τη δημοσιονομική προσαρμογή και την αύξηση της ανταγωνιστικότητας», τόνισε ο Ρέσλερ και πρόσθεσε ότι όλα τα κόμματα χρειάζεται να βοηθήσουν για να σταθεροποιήσουν την υπερχρεωμένη αυτή χώρα.

Από την πλευρά του ο υπουργός Εξωτερικών της Γερμανίας, Γκίντο Βέστερβέλε, ευχήθηκε η Ιταλία να αποκτήσει «σύντομα μία σταθερή κυβέρνηση για να συνεχίσει την πολιτική των μεταρρυθμίσεων» προς το συμφέρον ολόκληρης της Ευρώπης.

«Είναι σημαντικό και προς το συμφέρον ολόκληρης της Ευρώπης η Ιταλία να αποκτήσει σύντομα μία σταθερή και λειτουργική κυβέρνηση...Οι πολιτικοί αξιωματούχοι στη Ρώμη γνωρίζουν ότι η Ιταλία έχει ανάγκη μίας πολιτικής μεταρρυθμίσεων, μίας πολιτικής σταθεροποίησης», είπε ο Γερμανός υπουργός Εξωτερικών κατά τη διάρκεια συνέντευξης Τύπου στο Βερολίνο.

Φόβους για το ιταλικό αδιέξοδο εκφράζει η Μαδρίτη

Εξαιρετικά ανήσυχη μετά τα αποτελέσματα των ιταλικών εκλογών, η Ισπανία φοβάται μετάδοση της νευρικότητας στις αγορές και ελπίζει ότι δεν θα διαρκέσει πολύ.

Ο υπουργός Εξωτερικών της Ισπανίας Χοσέ Μανουέλ Γκαρθία-Μαργκάγιο δήλωσε ότι υπάρχει η αίσθηση "ακραίας ανησυχίας" για πιθανές κινήσεις στα σπρεντ των ομολόγων ως αντίδραση στα εκλογικά αποτελέσματα.

"Είναι ένα άλμα στο πουθενά που δεν είναι θετικό ούτε για την Ιταλία ούτε για την Ευρώπη", δήλωσε ο ισπανός υπουργός Εξωτερικών στους δημοσιογράφους στο περιθώριο διάσκεψης στη Μαδρίτη.

Ο υπουργός Οικονομικών της Ισπανίας Λουίς ντε Γκίντος παραδέχθηκε ότι υπάρχει μετάδοση της νευρικότητας στις αγορές, αλλά ότι ελπίζει ότι δεν θα διαρκέσει πολύ.

"Ο,τι είναι καλό για την Ιταλία, είναι καλό για την Ισπανία", δήλωσε ο υπουργός Οικονομικών προσθέτοντας ότι είναι πεπεισμένος πως η πολιτική βούληση για την έξοδο της Ευρώπης από την κρίση θα πρυτανεύσει.

Ο ευρωπαϊκός Τύπος εκφράζει βαθειά ανησυχία για το αποτέλεσμα των ιταλικών εκλογών, ενώ οι αγορές υποχωρούν ανήσυχες για την πολιτική παράλυση στην Ιταλία, τρίτη σε μέγεθος οικονομία της ευρωζώνης.

Πώς αντιδρά η Γαλλία

Τα αποτελέσματα των βουλευτικών εκλογών στην Ιταλία δείχνουν πως οι ευρωπαίοι ηγέτες πρέπει να προσφέρουν στους ψηφοφόρους περισσότερες ελπίδες για την ενίσχυση της οικονομικής ανάπτυξης ώστε να εξισορροπούνται τα επώδυνα μέτρα λιτότητας, τόνισε ο γάλλος υπουργός Οικονομικών Πιερ Μοσκοβισί.

Μιλώντας στην Euro Zone Summit που οργανώνει το Ρόιτερς, ο Μοσκοβισί υπογράμμισε πως το αδιέξοδο που προέκυψε από τις ιταλικές εκλογές είναι χωρίς αμφιβολία ανησυχητικό και εξέφρασε την ελπίδα ο κεντροαριστερός Πιερ Λουίτζι Μπερσάνι να μπορέσει να εκμεταλλευτεί την πλειοψηφία του στην Κάτω Βουλή για να σχηματίσει μια ισχυρή και μεταρρυθμιστική κυβέρνηση.

"Όταν το μόνο μήνυμα που φαίνεται ότι στέλνει η Ευρώπης είναι αυτό της λιτότητας, κάποια στιγμή οι πολίτες δεν μπορούν να το αντέξουν...Πρέπει να υπάρξει μια άλλη προοπτική...ότι θα υπάρξει και πάλι ανάπτυξη", τόνισε ο γάλλος υπουργός.

Από την πλευρά του, ο γάλλος υπουργός Βιομηχανίας Αρνό Μοντεμπούρ δήλωσε πως οι Ιταλοί απέρριψαν "την πολιτική που επέβαλαν οι αγορές".

"Οι Ιταλοί δήλωσαν πως δεν συμφωνούν με την πολιτική που επέβαλαν οι αγορές", είπε ο γάλλος υπουργός.


protothema.gr

Το… παλάτι του Γκαγκάτση...

Γράφει ο INSIDER

Το τελευταίο διάστηµα, και στο περιθώριο της κρίσης που πλήττει
βάναυσα την Ελλάδα, µια εκπληκτική υπόθεση εξελίσσεται στο διεθνές
real estate, µε την... αµέριστη συνδροµή του ∆ιαδικτύου. Ο τίτλος: «Πώς
να πουλήσετε µια εξοχική βίλα αξίας… 50.000 ευρώ έναντι 1.500.000
ευρώ». Ο λόγος για την… Protasis, που τάραξε τα νερά στο παγκόσµιο
real estate.

Το ποσό των πενήντα χιλιάδων ευρώ είναι αυτό που, σε ανύποπτο χρόνο,
τόνιζε, κάτω από την πίεση µερικών ΜΜΕ, εις επήκοον πολλών, ο ευτυχής,
πλην «αγανακτισµένος» από τους κακούς διαβολείς, ιδιοκτήτης της βίλας,
κ. Βασίλης Γκαγκάτσης, ότι κόστισε η κατασκευή.

Αυτό το «κωλόσπιτο», κατά την προσφιλή ρήση του µακαρίτη του Βαγγέλη
Γιαννόπουλου, αναδεικνύεται σε µέκκα των απανταχού επενδυτών,
απελευθερωµένο µάλιστα από έπιπλα, τα οποία κακές γλώσσες λένε ότι
µεταφέρθηκαν από την Εύβοια στο Μαρκόπουλο, όπου οικοδοµήθηκε νέα
κατοικία. Οι ίδιες κακές γλώσσες επαναλαµβάνουν ότι δύο-τρία (µεταξύ
των οποίων και ένα γραφείο) «µεταφέρθηκαν» από τα γραφεία της ΕΠΟ στη
βίλα. Το γεγονός ότι υπάρχει πιθανότητα να αποτελούσαν περιουσιακό
στοιχείο της οµοσπονδίας είναι λεπτοµέρεια...

Τα δεδοµένα έχουν ως εξής: γενικός γραµµατέας επί τέσσερα χρόνια και
πρόεδρος για άλλα τέσσερα στην ΕΠΟ, ο κ. Γκαγκάτσης αγοράζει οικόπεδο
στα «κακοτράχαλα βουνά» της Εύβοιας. «Μετά από τόσα χρόνια στη µάχιµη
δικηγορία», όπως δηλώνει σε κάθε του συνέντευξη, από το 2003 έως το
2008, «αξιώθηκα να φτιάξω ένα σπιτάκι»! Κτίζει βίλα µε τα στοιχεία που
η ανακοίνωση πώλησης καταγράφει µε γλαφυρότητα, την επιπλώνει µε όλα
τα κοµφόρ έναντι πενήντα χιλιάδων ευρώ, άντε εκατό το πολύ, την
πλαισιώνει µε πισίνα, η κατασκευή της οποίας πληρώθηκε το 2004 σχεδόν
ντούκου, και οκτώ χρόνια µετά, εν µέσω πρωτοφανούς οικονοµικής κρίσης,
µε τις τιµές στα ακίνητα να έχουν κατρακυλήσει, ανακοινώνει, µέσω
µεσιτικού γραφείου, ότι την πουλάει ένα εκατοµµύριο πεντακόσιες
χιλιάδες ευρώ.

Ποια γεγονότα εξελίχθηκαν εντός ή γύρω από την οµοσπονδία όλα αυτά τα
χρόνια που ο κ. Γκαγκάτσης προσέφερε αφιλοκερδώς τις υπηρεσίες του;

ΥΠΟΘΕΣΕΙΣ. Τα πρώτα τέσσερα χρόνια, στη θητεία του ως γενικού
γραµµατέα, πολλοί θυµούνται την προσοχή του στις τηλεοπτικές
συµβάσεις, αλλά και την προσωπική του επίβλεψη ακόµα και για… ταπεινά
έργα. Η εξυπνάδα του, όµως, τον αντάµειψε όταν απέκτησε την ιδιότητα
του προέδρου. Μιλάµε για την περίοδο προετοιµασίας για τους
Ολυµπιακούς Αγώνες του 2004, οπότε τα έργα, κάθε είδους και κόστους,
απογειώθηκαν.

Η απογείωση αυτή έφερε κατασκευαστική άνθηση, η ταχύτητα ήταν το πρώτο
ζητούµενο, συνεργάτες ειδικοί στις µελέτες υπήρχαν και όλα κύλησαν
όπως έπρεπε. Ο Αγιος Κοσµάς, η Φλώρινα και η Ξάνθη ένιωσαν τη στοργή
της οµάδας του προέδρου, επειδή ο ίδιος µπορούσε να «διευκολύνει» την
κυβέρνηση στις επιδιώξεις της. Κάποιοι κακεντρεχείς επεσήµαναν τότε
ότι το γκαζόν της βίλας µοιάζει αρκετά µε τους χλοοτάπητες που µπήκαν
σε πολλά γηπεδάκια ενώσεων -λες κι ο κατασκευαστής ήταν ο ίδιος,
πράγµα µάλλον απίθανο. Εκείνο τον καιρό, φυσικά, εκτοξεύθηκαν και οι
τιµές των τηλεοπτικών δικαιωµάτων της Εθνικής Οµάδας. Την ίδια
περίοδο, άνοιξε και ένα «µικρό θέµα» µε εισιτήρια της τελικής φάσης
µιας διοργάνωσης, που «χάθηκαν» µε µαγικό σχεδόν τρόπο και βρέθηκαν
από την Ιβηρική Χερσόνησο σε νησιωτικό κράτος της Μεσογείου, να
κυκλοφορούν προς πώληση σε τιµή που δεν έγινε ποτέ γνωστή. Οι έρευνες,
που πραγµατοποίηθηκαν στη διάρκεια των αγώνων στην Ιβηρική, δεν
κατέληξαν πουθενά. Κάτι δίκες εξελίχθηκαν αργότερα µε τουριστικά
γραφεία στην Ελλάδα, που δεν «κατάλαβαν» τη µαγεία της απώλειας των
εισιτηρίων και ήθελαν ντε και καλά να διεκδικήσουν διαφυγόντα κέρδη.

Σε σχεδόν όλες τις δίκες η οµοσπονδία έχασε και πλήρωσε ή προχώρησε σε
συµβιβασµό, αλλά ποιος ασχολείται τώρα µε… κωλόχαρτα!


ΕΝΘΕΤΟ 1
Οι µέρες και τα έργα ενός αµφιλεγόµενου

Οι πολλαπλές δραστηριότητες ενίοτε οδηγούν και σε λάθη. «Τηλεοπτικά
δικαιώµατα Κυπέλλου της περιόδου 2004-2007» λέγεται το σίριαλ που έχει
και ολίγη από Παπανδρέου, βρέθηκε υπό δικαστική διερεύνηση, αλλά τα
αποτελέσµατα ήταν µάλλον πενιχρά. Παρά την κλήση και το πέρασµα από
τον ανακριτή ενός ατζέντη που είχε πάρει τη δουλειά, ακόµα παραµένουµε
στο σκοτάδι.

Λέγεται, χωρίς βεβαίως να υιοθετείται, ότι νεόκοποι φίλοι του
προέδρου, που… ξέρουν από τηλεοπτικές συχνότητες και έχουν στη δούλεψή
τους δηµοσιογράφους µε καλές προσβάσεις, µπλόκαραν την υπόθεση, λόγω
«εκλογών».

Τελευταία εξέλιξη της περιόδου Γκαγκάτση κάποιο «Σύστηµα Κάρτας
Υγείας», µια σύµβαση που υπογράφτηκε τον Σεπτέµβριο του 2005. Ευγενής
η ιδέα, φιλόδοξη η πρόταση, καταπληκτικό το σχέδιο, αλλά µια µικρή
λεπτοµέρεια δεν προσέχθηκε όσο έπρεπε. Το νοµοθετικό πλαίσιο που ίσχυε
την περίοδο εκείνη απαγόρευε ρητά «την αντιποίηση από ιδιώτη του
ιατρικού επαγγέλµατος», άρα αυτή η Κάρτα ήταν αδύνατο να εφαρµοστεί
χωρίς να κινδυνεύει κόσµος να πάει φυλακή. Επειδή ωστόσο ο πρόεδρος
Γκαγκάτσης διακατεχόταν από… αισιοδοξία, την ίδια εποχή, και παρά την
έλλειψη της σχετικής νοµοθεσίας, δόθηκε και πακτωλός χρηµάτων ώστε να
λειτουργήσουν στις ενώσεις τοπικά ιατρεία, µε µηχανήµατα, αλλά χωρίς
γιατρούς!

Στον «καισαρισµό» του προέδρου απέδωσαν πολλοί τότε την επιµονή του να
υλοποιηθεί ένα σχέδιο που ελάχιστοι ήθελαν, κανείς δεν το οµολογούσε,
επειδή καταλάβαινε ότι θα συγκεντρώσει την µήνιν του προέδρου, και
όλοι το κοιτούσαν µε µισό µάτι.

Πώς ξεκίνησε και πώς κατέληξε αυτή η ιστορία το επιβεβαίωσαν οι
οικονοµικοί εισαγγελείς Πεπόνης και Μουζακίτης, το Σ∆ΟΕ και οι
ανακοινώσεις των τελευταίων ηµερών.

Τι άλλο ερµηνεύουν όλα τα παραπάνω; Την τεράστια επιθυµία να επανέλθει
ο πρόεδρος στις πρόσφατες εκλογές στον προεδρικό θώκο, επειδή «πώς
αλλιώς θα ζήσει;».

Μια επιθυµία που δηµιούργησε το χειρότερο κλίµα που υπήρξε ποτέ σε
εκλογές της οµοσπονδίας, µε επιθέσεις προσωπικές και οικογενειακές, µε
απειλές και οσµή µπράβων κατά τη διάρκεια των πρόσφατων εκλογών. Είχε
προηγηθεί µια περιοδεία του προέδρου σε σχεδόν όλα τα πολιτικά
κόµµατα, από τα οποία ζητήθηκε βοήθεια, αλλά εισπράχθηκε το απόλυτο
µηδέν και σε κάποιες περιπτώσεις µε βαριές εκφράσεις για την
πιθανότητα να συνδυαστεί το όνοµα του αρχηγού του πολιτικού κόµµατος
µε τον πρόεδρο. Ακόµη και µετά το συντριπτικό αποτέλεσµα των εκλογών,
εκείνος ταξιδεύει και «απειλεί» τοπικές ενώσεις µε σύντοµη πτώση, που
θα οδηγήσει στη θεαµατική επάνοδό του. Το τι έχει «εισπράξει» είναι
γνωστό...

ΕΝΘΕΤΟ 2
ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΕΣ ΠΟΥ ΚΑΝΟΥΝ ΤΗ ∆ΙΑΦΟΡΑ

Ανεξάρτητα από τις… κακόβουλες διαδόσεις, η βίλα του κ. Βασίλη
Γκαγκάτση είναι υπαρκτή, η ανακοίνωση της πώλησης δηµοσιοποιηµένη και
το ποσό ικανό να καλύψει τους κόπους µιας ζωής. Εκκρεµούν, βεβαίως,
κάποιες λεπτοµέρειες, που συνδέουν άµεσα το κόστος πώλησης της βίλας,
το (σχετικό µε το ύψος του προσδοκώµενου κέρδους) κόστος κατασκευής
και τις φορολογικές δηλώσεις του προέδρου τις κρίσιµες περιόδους.

Αυτός ο συνδυασµός µπορεί και να δικαιώσει τον πρόεδρο για τη
φανταστική επιλογή του να επενδύσει στα «κακοτράχαλα βουνά».

Να προχωρήσει, λοιπόν, κάποιος στον έλεγχο αυτό, για να σταµατήσουν οι
κακές γλώσσες να λένε διάφορα και να αποδοθεί ένας έντιµος
φορολογούµενος πολίτης, τα δηλωµένα εισοδήµατα του οποίου αντιστοιχούν
(;) στις επενδύσεις του, καθαρός στην κοινωνία.

Αυτή την ευκαιρία της Πολιτείας υπάρχει κανείς που δεν επιθυµεί να τη
δει να εξελίσσεται σύµφωνα µε τη νοµοθεσία; Τέλος, καλό είναι κάποιοι
παλιόφιλοι του προέδρου να µη στεναχωριούνται για τις δικαστικές
περιπέτειές του. Ανθρωποι όπως ο κ. Κουκοδήµος π.χ. (υποστηρικτής και
θαυµαστής των καινοτόµων ιδεών για την αξιοποίηση του Αγίου Κοσµά…) ή
ο κ. Καράογλου (που δήλωνε ότι o αθλητισµός έχει ανάγκη από τέτοιους
ανθρώπους…) ή ακόµα και ο κ. ∆ιονύσης Ψωµιάδης (που έχει να λέει για
την ευφυΐα του τωρινού φίλου του, µολονότι ο ίδιος δεν κατάφερε να του
µάθει πέντε λέξεις στα αγγλικά τον καιρό που του έκανε φροντιστήριο…)
δεν έχουν φιλοξενηθεί στη βίλα. Μπορούν ωστόσο να θαυµάσουν τις
σχετικές φωτογραφίες, αφού ένα τέτοιο ακίνητο είναι απίθανο να το
αποκτήσουν και δύσκολο και να το φανταστούν οι φανατικοί τους
υποστηρικτές.



Από την εφημερίδα ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ

Τα παλαβά που λέει ο Μπέπε Γκρίλο για τους Ελληνες...

Οι Ελληνες κι η συμπεριφορά τους εν μέσω της κρίσης δεν λείπουν βέβαια από τη ρητορική του Μπέπε Γκρίλο που τα δίνει όλα κάθε φορά μπροστά στο... ακροατήριό του προκειμένου να συγκινήσει και να πείσει. Αυτή τη φορά ήρθε με υπερβολές να προβάλει τα νέα στερεότυπα για τους Ελληνες, μετά τον μύθο του Ζορμπά.

«Στην Ελλάδα μπαίνουν στα σούπερ μάρκετ, παίρνουν τρόφιμα και τα μοιράζουν στον λαό» ... «Στην Ελλάδα κλέβουν τράπεζες και μοιράζουν τα χρήματα στον λαό». Με αυτές τις αναφορές ο Μπέπε Γκρίλο απευθύνεται στο -όπως αποδείχθηκε- τεράστιο ακροατήριό του στην Ιταλία. Οι αναφορές αυτές προκαλούν σήμερα τον σχολιασμό του Τάκη Θεοδωρόπουλου στην εφημερίδα Καθημερινή:

«Με εμφάνιση γκουρού των Εξαρχείων, στο πιο καλοντυμένο, και χωρίς τσιγάρο στο στόμα, ευτραφής και απολύτως ικανοποιημένος από τον εαυτό του, ο Ιταλός κωμικός συνεχίζει τη μεγάλη ευρωπαϊκή παράδοση της Ελλάδας του μύθου. Ακούγοντάς τον θυμήθηκα τον Σατωβριάνδο, ο οποίος στην κοιλάδα του Ευρώτα πριν από δύο αιώνες φώναζε τον Λεωνίδα να βγει από τον τάφο του και όταν εκείνος δεν του απάντησε αποχώρησε απογοητευμένος.

Ο Μπέπε Γκρίλο φωνάζει το φάντασμα της επανάστασης. Δεν ξέρω αν θα του δοθεί η δυνατότητα να απογοητευθεί, να αντικρίσει την πραγματικότητα δηλαδή. Δεν ξέρω καν αν τον ενδιαφέρει. Η Ιταλία έχει μεγάλη κωμική παράδοση, όμως η διαφορά των νέων κωμικών από τους «κλασικούς» του ιταλικού κινηματογράφου είναι η διαφορά που χωρίζει τον Λαζόπουλο από τον Αυλωνίτη ή τον Λογοθετίδη, η διαφορά του λαϊκισμού από την αυτοσυνειδησία. Ο Σόρντι έπεφτε μονίμως έξω και γι' αυτό σε έκανε να τον αγαπάς, και γι' αυτό αν και δημοφιλής δεν υποσχέθηκε ποτέ ότι θα λύσει τα προβλήματα των Ιταλών και του κόσμου όλου.

Ο Γκρίλο, η άλλη όψη του μπερλουσκονικού νομίσματος, νομίζει ότι έχει πάντα δίκιο. «Live your myth in Greece» όπου μπορεί να μην κλέβουν, ακόμη τουλάχιστον, τράπεζες για να μοιράζουν χρήματα στον λαό, ούτε σούπερ μάρκετ για να μοιράζουν τρόφιμα, όμως ακούγεται ωραία να βεβαιώνεις ότι έτσι γίνεται "εκεί πέρα"», γράφει μεταξύ άλλων ο Τάκης Θεοδωρόπουλος.
iefimerida.gr

«Βάζουν μπρος» οι νέοι υπ. Οικονομικών-Εξωτερικών...

Άτυπες συσκέψεις με στελέχη των υπουργείων τους θα έχουν, σήμερα, οι υπό διορισμό υπουργοί Εξωτερικών Γιάννης Κασουλίδης και... Οικονομικών Μιχάλης Σαρρής, για να θέσουν όλες τις παραμέτρους επί τάπητος και να κάνουν ένα πρώτο σχέδιο δράσης και τον ανάλογο προγραμματισμό, ώστε στο Eurogroup της 4ης Μαρτίου, η κυβέρνηση να λάβει μέρος προετοιμασμένη στο μέγιστο δυνατό βαθμό.

Στόχος είναι η υπογραφή της δανειακής σύμβασης το συντομότερο και με τους καλύτερους δυνατούς όρους.

Ο νέος Πρόεδρος Νίκος Αναστασιάδης θα έχει σήμερα ή αύριο συναντήσεις με τον διοικητή της Κεντρικής Τράπεζας και τον απερχόμενο υπουργό Οικονομικών, προκειμένου να αποκτήσει μια σφαιρική εικόνα για την κατάσταση της οικονομίας.

Ο υπό διορισμό πρόεδρος του Συμβουλίου Εθνικής Οικονομίας, νομπελίστας καθηγητής Χριστόφορος Πισσαρίδης, δήλωσε ότι το Συμβούλιο που θα συσταθεί θα συμβουλεύει απευθείας τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Θα συνεργάζεται με το υπουργείο Οικονομικών και την Κεντρική Τράπεζα και θα είναι υπεύθυνο για όλα τα προβλήματα της οικονομίας, όπως είναι οι σχέσεις της Κύπρου με τους Ευρωπαίους εταίρους της, αλλά και άλλα θέματα, όπως εκείνα που αφορούν τις επενδύσεις και την ανεργία.

Ο κ. Πισσαρίδης, αφού επισήμανε τη δύσκολη κατάσταση στην οποία βρίσκεται η οικονομία, διαβεβαίωσε ότι θα εργασθεί σκληρά.

Το "casus belli" Κουβέλη για τον ανασχηματισμό ...

Casus belli αποτελεί για τον Φώτη Κουβέλη, όπως δηλώνει ο ίδιος σε συνεργάτες του, τυχόν απομάκρυνση του Αντώνη Μανιτάκη και του Αντώνη Ρουπακιώτη από την κυβέρνηση.

Ο... Πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ παρακολουθεί την προσπάθεια επίρριψης των ευθυνών που δεν προχώρησε η κινητικότητα στους ρυθμούς που επιβαλλόταν αποκλειστικά στον υπουργό Διοικητικής μεταρρύθμισης, όπως και τη στοχοποίηση του Αντώνη Μανιτάκη από κύκλους της ΝΔ, θεωρεί όμως πως οι κινήσεις αυτές δεν απηχούν τις απόψεις του πρωθυπουργού.

Ο Φώτης Κουβέλης, άλλωστε, επικοινώνησε την προηγούμενη εβδομάδα με τον Αντώνη Μανιτάκη και συμφώνησαν πως δεν πρόκειται να γίνουν απολύσεις, αλλά και να επισπευσθεί η απομάκρυνση επιόρκων, «κατ’ επάγγελμα» απόντων από την εργασία τους κ.ο.κ. Εκτιμά επίσης πως ο Αντώνης Ρουπακιώτης κάνει πολύ καλά τη δουλειά του, τονίζοντας πως δεν πρόκειται να επιτρέψει να καταστούν ικανά και αποτελεσματικά στελέχη που πρότεινε για υπουργούς, αποδιοπομπαίοι τράγοι, μόνο και μόνο επειδή υπερασπίζονται τα δημοκρατικά δικαιώματα ή δεν επιθυμούν απολύσεις στο δημόσιο.

Γι’ αυτό και θεωρεί casus belli τυχόν απομάκρυνσή τους από την κυβέρνηση, τουλάχιστον εάν μέχρι τον ανασχηματισμό δεν έχουν ολοκληρώσει το έργο που έχουν αναλάβει. Επιπλέον νέο πρόβλημα στις σχέσεις της Αγ. Κωνσταντίνου με τη Συγγρού αναμένεται να αποτελέσει τυχόν καταψήφιση του νομοσχεδίου Ρουπακιώτη για τα ναρκωτικά από την ΚΟ της ΝΔ.

Η άποψη του Προέδρου της ΔΗΜΑΡ για τον Αντ. Μανιτάκη και τον Αντ. Ρουπακιώτη δημιουργεί ασφαλώς νέα δεδομένα για τον επικείμενο ανασχηματισμό, οι διεργασίες για τον οποίο θα περάσουν στην τελική ευθεία μετά το Συνέδριο του ΠΑΣΟΚ.


real.gr

Πιλότος του Τομ Χανκς ο όμηρος στα Τρίκαλα...

Είναι ο πιλότος που κράτησαν όμηρο οι συνεργοί του Παναγιώτη Βλαστού.

Ο Κ.Τ. είναι πιλότος των ... επιχειρηματιών και των επωνύμων.

Μάλιστα, ήταν ο χειριστής που είχε εμπιστευθεί ακόμη και ο ηθοποιός του Χόλιγουντ Τομ Χανκς όταν με τη σύζυγό του, ναύλωσαν ελικόπτερο για να μεταφερθούν αεροπορικώς σε ένα από τα ελληνικά νησιά στα οποία απολαμβάνουν τις καλοκαιρινές τους διακοπές.

Ο Κ.Τ. είναι ο διευθυντής πτητικής εκμετάλλευσης ιδιωτικής εταιρείας και αρκετά έμπειρος, ως απόστρατος πιλότος του Πολεμικού Ναυτικού.

Αυτόν «επέλεξαν» και οι συνεργοί του Παναγιώτη Βλαστού, για να τους μεταφέρει, «υπό την απειλή» όπλου όπως είπε από την πρώτη στιγμή, στις φυλακές Τρικάλων.

leaks.gr

Λαζόπουλος, Κιμούλης και Κανάκης μπορούν να γίνουν οι Έλληνες Πέπε Γκρίλο!...

kourdistoportocali

Έχει κάθε λόγο ο Δημήτρης Κοντομηνάς να ενθαρρύνει τον Λάκη Λαζόπουλο για να βγει μπροστά και να κάνει κόμμα μετά το ... ρεσάλτο του Πέπε Γκρίλο προς την εξουσία στις εκλογές της γείτονος.

Σύμφωνα με μετρήσεις μεγάλης εταιρείας σφυγμομετρήσεων τρία πρόσωπα από τον λεγόμενο καλλιτεχνικό χώρο θα μπορούσαν να κάνουν την έκπληξη εάν ακολουθούσαν τον δρόμο του Γκρίλο: Ο Λάκης Λαζόπουλος, ο Γιώργος Κιμούλης και ο Αντώνης Κανάκης.

Από τους τρεις σαφώς πιο πολιτικοποιημένος είναι ο Γιώργος Κιμούλης η πρόσφατη συνέντευξη του οποίου στην Αλεξάνδρα Τσόλκα είχε προκαλέσει αίσθηση.




Η αφορμή είναι το βαθύτατα πολιτικό έργο «Συνέντευξη» που παίζεται, ήδη, στο θέατρο «Αθηνών». Αποτέλεσμα; Μια συνέντευξη, επίσης! Οχι θεατρική, παραδοσιακή αλλά ούτε και προβλέψιμη ή συμβατική! Μια συνέντευξη, αλλιώτικη απ όλες τις άλλες. Χωρίς περιορισμό λέξεων! Άνευ προσπάθειας να βγεί «είδηση» που να γαργαλάει τις κουτσομπολίστικες ή ηδονοβλεπτικές μας διαθέσεις για τις ζωές των άλλων και επί του προκειμένου του Γιώργου Κιμούλη. Απόψεις απ' αυτές που συνήθως «κόβονται» ή περιορίζονται γιατί δεν «πουλάνε». Αλήθεια; Με διαφορετική άποψη μπαίνω σε μια συνάντηση απ αυτές που δικαιώνουν την επιλογή να γίνεις δημοσιογράφος γιατί -ανάμεσα σ άλλα- θα γνώριζες τους σπουδαιότερους της γενιάς σου. Ε, λοιπόν; Εγώ μόλις συνάντησα έναν...



Από την Αλεξάνδρα Τσόλκα

- Τι σας έκανε να διαλέξετε αυτό το έργο;


«Υπάρχει ένας στίχος του Ελύτη, που μ’ έχει στοιχειώσει χρόνια: "την αλήθεια τη φτιάχνει κανείς ακριβώς όπως φτιάχνει και το ψέμα". Σήμερα, στην εποχή της αμηχανίας και της ατονίας, στην εποχή της υπερπληροφόρησης και του υπερκαταναλωτισμού, στην εποχή της ταχύτατης μετακίνησης κάθε κεντρικού σημείου, γεγονός που δημιουργεί μια συνεχή αστάθεια κι αβεβαιότητα στον σύγχρονο άνθρωπο, είναι πολύ δύσκολο να καταλάβεις τη διαφορά μεταξύ ψεύδους και αλήθειας. Η εικόνα έχει καλύψει τα πάντα και είναι σχεδόν αδύνατον να δούμε τι Είναι πίσω απ’ αυτό, που Φαίνεται. Θέλησα λοιπόν να μιλήσω μέσω αυτού του έργου για τον χώρο, που ουσιαστικά, λόγω της εξουσιαστικής δύναμης που έχει, κατασκευάζει όχι μόνον τις γνώμες των ανθρώπων, αλλά πάνω απ’ όλα δύναται να μεταμορφώσει την αλήθεια σε ψέμα και το ψέμα σε αλήθεια. Κι αυτός ο χώρος δεν είναι άλλος από τα ΜΜΕ. Η φράση του Ουμπέρτο Έκο “σήμερα μία χώρα ανήκει σ’αυτόν που ελέγχει τα μέσα ενημέρωσης” δεν είναι καθόλου βαρύγδουπη ή υπερβολική».



- Οι ήρωες βρίσκονται σε αδιέξοδο.


«Το αδιέξοδο, που βρίσκονται τα πρόσωπα του έργου είναι φυσιολογικό. Είναι το αδιέξοδο, στο οποίο βρίσκονται οι περισσότεροι άνθρωποι. Και τα δύο αυτά πρόσωπα ζουν διαρκώς ετεροπροσδιορισμένα από ένα σύστημα, το οποίο δεν μπορούν να ελέγξουν και το οποίο τους απαγορεύει τον αυτοπροσδιορισμό τους. Το χειρότερο όμως γι’ αυτούς είναι, πως δεν προσπαθούν να αλλάξουν αυτό το σύστημα, αντιθέτως προσπαθούν μάταια να προσαρμοστούν σ’ αυτό. Το βασικό πρόβλημα του σύγχρονου ανθρώπου είναι η αντικατάσταση της «ουτοπικής» πλέον γι΄αυτόν έννοιας αλλαγή, με την πιο «ρεαλιστική» έννοια προσαρμογή. Αδιέξοδο!»



- Πώς πιστεύετε πως δημιουργήθηκε αυτό το αδιέξοδο;


«Η παγκοσμιοποιημένη υποτιθέμενη ανοιχτότητα συνέθλιψε τον σύγχρονο άνθρωπο. Αντί να τον «ανοίξει» σε όλους τους ορίζοντες, τον «έκλεισε» ακόμη πιο πολύ. Ανήμπορος να μετρήσει τον εαυτό του, γιατί δεν υπάρχει σύγκριση με κάποια σταθερή ποσότητα και εντελώς αποπροσανατολισμένο, γιατί τα σημεία συνεχώς μετατοπίζονται, επέστρεψε στην ανασφάλεια της παιδικής ηλικίας. Όλα γύρω του είναι τεράστια κι επιθετικά και δεν έχει καμία ελπίδα να τα φτάσει. Νιώθει συνεχώς πως κάτι τον παρακολουθεί, ενώ αυτός δεν μπορεί να το δει κι έτσι αναπτύσσεται εντός του έναν σχεδόν καφκικό ενοχικό σύνδρομο, που του γεννά ένα μόνιμο απροσδιόριστο φόβο, ο οποίος τον παραλύει και τον οδηγεί στην ατονία. Παράλληλα η ματαιότητα μίας εναγώνιας προσπάθειας αφομοίωσης του μέσα σ’ ένα σύστημα, που τρέμει μήπως δεν τον κάνει δεκτό, του δημιουργεί την ίδια στιγμή κλασσικά συμπτώματα αγοραφοβίας, μιας και ο άνθρωπος εκ φύσεως έχει ως βασικό στοιχείο ύπαρξής του την ανομοίωση. Κλειδώνεται εξόριστος απ’ τον έξω κόσμο πια στην οικιακή τεχνολογία της προσομοίωσης ενός monitor. Δημιουργεί τον δικό του φαντασιωσικό κόσμο και ζει τη δική του εικονική πραγματικότητα.



Η οποιαδήποτε σκέψη κάποιας κίνησης «προς τα έξω» είναι αποκλεισμένη. Το εντατικοποιημένο αίσθημα της αυτοαπαξίωσης του, τον έχει πείσει, πως η οποιαδήποτε προσπάθεια διαφυγής θα είναι αυτοκαταστροφική. Κάθε έξοδος είναι καταδικασμένη να γίνει έξοδος του προσωπικού του Μεσολογγίου. Αυτός είναι ο κόσμος στον οποίον ζούμε! Γεμάτος από κλειδαμπαρωμένες ψυχές, σαν κλειστές αφιλόξενες κάμαρες, που φαντασιώνονται, πως εκπληρώνουν κάποιες προσωπικές καταπιεσμένες επιθυμίες, τις οποίες στην πραγματικότητα δεν ξέρουν, αν πρέπει να τις θεωρούν εντελώς δικές τους ή αν έχουν αναγκαστεί από κάποιους άλλους να τις έχουν».





- Υπάρχει ελπίδα όμως στο έργο;


«Ο σκοπός ενός καλλιτεχνικού έργου δεν είναι να δίνει ελπίδα, αλλά να υπενθυμίζει αυτά που οι άνθρωποι έχουν ξεχάσει. Δεν είναι ελεήμων ή παρηγορητικός ο λόγος της τέχνης. Υπομνηστικός είναι. Η διατήρηση της ελπίδας είναι υποχρέωση του καθενός χωριστά, απ’ τη στιγμή, που αντέχει να θυμάται. Υπάρχει μία στιγμή ξαφνικής συνειδητοποίησης του προσώπου, που παρουσιάζω πάνω στη σκηνή, που λέει: [...] διαχωρίσαμε τις επιθυμίες μας από τις ιδέες μας. Μας έπεισαν, πως οι επιθυμίες, που πρέπει να έχουμε, δεν υπάρχει περίπτωση να εκπληρωθούν, αν δεν βγάλουμε άχρηστες τις ιδέες μας. Κι έτσι απομακρυνθήκαμε απ’ ό,τι πιστεύαμε»!



- Ποιο είναι το πολιτικό στίγμα του έργου;


«Η σύγκρουση των επιθυμιών του ατόμου με το κοινό συμφέρον και κατά πόσον αυτά τα δύο λειτουργούν αντιθετικά. Ο άνθρωπος είναι μία επιθυμητική μηχανή. Θέλει! Απ’ τη στιγμή όμως, που έγινε μέρος ενός Όλου, μιας Πόλης – απ’ τη στιγμή, που απέκτησε Πολιτισμό, οφείλει αυτές τις επιθυμίες να τις ελέγχει, όσο βεβαίως του επιτρέπει το συνειδητό του. Και το εργαλείο, που έχει, για να κάνει κάτι τέτοιο είναι η ιδεολογία του. Σύμφωνοι, μπορεί το lifestyle και το mainstream, παρέα με τον δήθεν ρεαλιστικό ορθολογισμό της political correctness να έχει αφήσει εντελώς ανοιχτό το δρόμο σε μία ακραία σχετικοποίηση των πάντων, μπορεί η κυρίαρχη τάση που βλέπει τον φιλελευθερισμό ως μονόδρομο, να έχει τοποθετήσει στην κορυφή του σύμπαντος έναν κυνικό απελεύθερο ατομικισμό, ο οποίος έχει δημιουργήσει κλίμα κοινωνικής απάθειας, ιδιώτευσης και κομφορμισμού, μπορεί ο νεοφιλελευθερισμός ως ηγεμονική ιδεολογία πλέον να απελευθέρωσε εντελώς την αγορά από κάθε κρατική παρέμβαση και να οδήγησε τους πολίτες και το κράτος σε μία σχέση ανεμπιστοσύνης, μπορεί η τρομακτική ταχύτητα της προηγμένης τεχνολογίας και η υπερπροσφορά προϊόντων, η οποία μαζί με το εικονικό χρήμα του χρηματοπιστωτικού συστήματος να έσπρωξε τον άνθρωπο σ’ ένα ανελέητο κυνηγητό ενός «καρότου» τύπου «γουστάρω ελεύθερη και πλούσια ζωή», μπορεί η αμηχανία και η σύγχυση της αριστεράς μετά την πτώση του τοίχους να έχει δημιουργήσει μία δυσάρεστη αίσθηση κενού και απραξίας, μη μπορώντας να δώσει κάποια ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο, αλλά δεν μπορεί να έχουμε επιστρέψει σε μία περίοδο τέτοιας ανθρώπινης ανωριμότητας του ανθρώπου, σε μία περίοδο πριν τον Διαφωτισμό!



Ζούμε καταστάσεις αδιανόητες σ’ αυτήν η χώρα! Έχουμε επιστρέψει πριν τη γαλλική επανάσταση. Δεν είναι δυνατόν να αναρωτιόμαστε στον 21ο αιώνα για το αν ο άνθρωπος έχει δικαίωμα να δημοσιεύει τις σκέψεις και τα φρονήματα του; Για το αν οι πολίτες μπορούν να συνέρχονται ειρηνικά και να ασκούν ελευθέρα όποιο θρήσκευμα πιστεύουν; Μπορώ να υπενθυμίζω διαρκώς στον εαυτό μου, πως η καθόλου αθώα αυτονόμηση του "πολιτικού" απ’ το "κοινωνικό" συνετέλεσε σ’ αυτή τη διάλυση που ζούμε, αλλά δε χρειάζεται να υπενθυμίζω στον εαυτό μου, πως οι έννοιες «άτομο» και «κράτος», είναι αφηρημένες και αποκτούν νόημα μόνον σε συνάρτηση η μία με την άλλη! Είναι αλήθεια, πως δεν έχουμε ακόμη ασχοληθεί όσο θα έπρεπε με το παιχνίδι της επιθυμίας και του συμφέροντος. Δύο έννοιες που πολλές φορές φαίνεται πως συγκρούονται. Διότι επιθυμούμε μ’ έναν τρόπο πιο βαθύ και πιο διάχυτο από το συμφέρον μας. Πάρα πολλές φορές οι επιθυμίες μας είναι αντίθετες απ’ το συμφέρον μας, γι’ αυτό και στρεφόμαστε εναντίον του ίδιου μας του εαυτού. Ίσως λοιπόν να μην έχουμε ακόμη προσπαθήσει να αντιταχθούμε σ’ αυτό το υποτιθέμενο ανίκητο σύστημα, που μας ζητάει να ξεχνάμε πως το βασικό υπαρξιακό μας στοιχείο είναι η διατήρηση της ανομοιότητας μας, την ίδια στιγμή που αντί να μας προσφέρει ένα είδος κοινωνικής εξομοίωσης των δικαιωμάτων μας, απαιτεί από εμάς την πλήρη αφομοίωσή μας σ’ αυτό. Το μελλοντικό λοιπόν αίτημα του ανθρώπου είναι να είναι ατομικά κοινωνικός, την ίδια στιγμή, που πολιτικά θα διατηρεί αλληλένδετη την αυθορμησία με την πειθαρχία. Δύσκολο έργο μέσα σ’ αυτή τη σύγχυση, που ζούμε, αλλά αν δεν αντιδράσουμε θα οδηγηθούμε στην πλήρη ανυπαρξία. Πιστεύω πως απ’ τη στιγμή που η κοινωνική πραγματικότητα δε σέβεται αυτή τη «διαφορά» μεταξύ «ατόμου» και «κοινωνίας» θεωρώντας την αντιφατική, ο πολίτης οφείλει να προσπαθεί συνεχώς να αλλάξει αυτήν την πραγματικότητα. Να την αλλάξει με κάθε τρόπο! Στο κάτω κάτω της γραφής η ρήξη είναι καλύτερη από τη σύγχυση και η καταστροφή από την ανυπαρξία».



- Ποια θα είναι κατά τη γνώμη σας η μελλοντική μας κατάσταση;


«Κατ’ αρχάς είχε δίκιο ο Αξελός, πού έλεγε, πως ο άνθρωπος έχει μεταμορφωθεί από «ζώον λόγον έχον» σε οικονομικό κτήνος και γι’ αυτήν την οικονομική του αποκτήνωση ευθύνεται και η Δεξιά και η Αριστερά. Είναι αδύνατον να γυρίσουμε πίσω, πρέπει όμως να προχωρήσουμε διαφορετικά μπροστά. Χρειάζεται λοιπόν, κατά τη γνώμη μου τώρα, όσο ποτέ άλλοτε, μία γόνιμη αναγέννηση της μαρξικής σκέψης. Δεν ανήκω σ’ αυτούς που πιστεύουν πως ο ύστερος καπιταλισμός πνέει τα λοίσθια. Θεωρώ πως αυτή τη στιγμή περνά μία ακόμη μεγάλη κρίση και πως αυτό που έχει αγγίξει τα όρια του είναι η νεοφιλελεύθερη χρηματοπιστωτική μορφή του. Το “σουμπετεριανό παράδοξο” και η περίφημη “δημιουργική καταστροφή” , που υποστηρίζει πως ο καπιταλισμός θα καταρρεύσει όχι λόγω της αποτυχίας του, αλλά λόγω της επιτυχίας του, καθυστερεί ακόμη. Αν βλέπω κάτι εγώ είναι μία επιστροφή στον βδελυρό, για τους νεοφιλελεύθερους, κρατικό παρεμβατισμό. Δειλά αλλά σταθερά όλο και περισσότερες φωνές οικονομολόγων ακούγονται να διατυπώνουν αυτή τη σκέψη. Άλλωστε παρ' ότι ο νεοφιλελευθερισμός είχε ως κεντρική ιδέα μια ανεξέλεγκτη οικονομία, κατά παράδοξο τρόπο στήριζε τη δύναμή του στη δύναμη τριών θεσμών: Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, Παγκόσμια Τράπεζα και Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου. Η κρίση αυτών των ημερών ανάγκασε τους νεοφιλελεύθερους ιδεολόγους να στρέψουν ξανά το πρόσωπο εκεί που είχαν γυρίσει την πλάτη: στο Κράτος, ζητώντας την παρέμβασή του, ώστε να αναπνεύσει και να αναζωογονηθεί η δύναμη των αγορών και να αναρρώσει το τραυματισμένο οικονομικά σύστημα. Και το Κράτος αμέσως την παρέσχε αφειδώς εις βάρος των πολιτών του.



Η νέα μορφή του καπιταλισμού, θα είναι ο κρατικός καπιταλισμός, όπως υποστηρίζει, ορθά κατά τη γνώμη μου, ο Hobsbawm. Ο Economist αναφέρθηκε καθαρά για τον σπουδαίο ρόλο, που θα μπορούσε να παίξει ο κρατικός καπιταλισμός στη δημιουργία υποδομών και σε μεγάλες επενδύσεις. Μ’ αυτόν τον τρόπο θα σηματοδοτηθεί το τέλος της φιλελεύθερης οικονομίας και ο μύθος της αυτορυθμιζόμενης ελεύθερης αγοράς, που δε χρειάζεται καμία εξωτερική παρέμβαση. Κι εδώ το παιχνίδι επιστρέφει στο γήπεδο της Αριστεράς! Χωρίς συμπλέγματα, πως για άλλη μια φορά ετεροκαθορίζεται, η Αριστερά πρέπει να δράσει μέσα στο πλαίσιο αυτής οργανικής κρίσης του καπιταλισμού. Το έδαφος είναι για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια πολύ πρόσφορο και οι πολιτικές αποφάσεις –είτε από τους έχοντες και κατέχοντες λαμβάνονται, είτε από τους μη έχοντες και μη κατέχοντες – είναι πολύ σημαντικές. Πρέπει να κλείσουμε τ’ αυτιά μας στις υστερικές και πανικόβλητες φωνές «σώστε την αγορά, για να σωθείτε κι εσείς». Ποια αγορά; Στην αγορά που κάνει πιο πλούσιο τον πλούσιο και πιο φτωχό τον φτωχό, κονιορτοποιώντας τον και οδηγώντας τον στην πλήρη ψυχική, πνευματική και ηθική εξαθλίωση; «Κάντε ό,τι μπορείτε για να μείνουμε στην Ευρώπη και στο ευρώ». Ποια Ευρώπη; Στην Ευρώπη της ανεργίας και των τραπεζικών κυκλωμάτων; Στην Ευρώπη ύφεσης, της λιτότητας και της κερδοσκοπίας; Δεν μπορεί να συνεχίσει να υπάρχει ενωμένη Ευρώπη χωρίς «μια επανορθωτική πολιτική ως προς την εργασιακή καταστροφή που επέφερε η κρίση, για τη μεταλλαγή των παραγωγικών δραστηριοτήτων”, όπως έχει τονίσει ο Balibar. Αν διατηρηθεί αυτή η νεοφιλελεύθερη πολιτική της γερμανικής Δεξιάς, η οποία διαχειρίζεται την Ευρωζώνη σαν να πρόκειται για «υποκατάστημά» της, είναι θέμα χρόνου η διάσπασή της σε ζώνες και στη συνέχεια η διάλυσή της. Θα είναι δύο; Βορράς – Νότος; Θα είναι περισσότερες; Δεν έχει σημασία».




- Μιλάτε για την Αριστερά. Πώς θα την ορίζατε;


«Έχετε δίκιο. Πώς να ορίσει σήμερα κάποιος την Αριστερά; Το πρώτο που πρέπει να κάνουμε είναι απεκδυθούμε το ένδυμα των ενοχών, που δημιουργεί η προσπάθεια μιας ορολογίας. Δεν πιστεύω πως χρειάζεται κάποιος που ανήκει στο χώρο της Αριστεράς να πρέπει να περιγράφει με λεπτομερή τρόπο και με άπειρες παρενθετικές φράσεις τι ΔΕΝ είναι. Αρκετά επένδυσαν οι απέναντί μας σ’ αυτήν την ενοχή. Αριστερά εννοώ το πολιτικό εκείνο υποκείμενο που συγκεντρώνει όλες τις πρακτικές αντίστασης στον καπιταλισμό, στις ανισότητες, τον αυταρχισμό, την εκμετάλλευση, τον ευτελισμό και την βαρβαρότητα, που αυτός παράγει. Ή με άλλα λόγια αριστερός σημαίνει: να ζεις με τους άλλους και να μην είσαι ευτυχισμένος, αν δεν είναι κι όλοι οι άλλοι ευτυχισμένοι. Κι αν μου πείτε «μα, αυτό το τελευταίο οφείλει να το κάνει κάθε άνθρωπος οιασδήποτε ιδεολογίας», θα σας απαντήσω: «τότε ζούμε ακόμη σε μία απάνθρωπη κοινωνία».



- Οι καλλιτέχνες, οι διανοούμενοι, οι πιο αγαπημένοι της γενιάς μας, στέκονται στο ύψος των περιστάσεων με άποψη και πρόταση απέναντι στη κρίση;


«Δεν ξέρω τι σημαίνει σήμερα διανοούμενος, πολύ γενική έννοια. Ποιος είναι και πως αναγνωρίζεται; Ο στοχαστής διανοούμενος οφείλει να κινείται στο περιθώριο, για να «θεωρεί» τα πράγματα καλύτερα. Έχω λοιπόν την εντύπωση πως οι διανοούμενοι έχασαν τη δύναμη του λόγου τους, όταν «κατηφόρησαν» από το περιθώριο στα ετερόφωτα σκοτάδια της εκκοσμικευμένης κοινωνίας. Και δεν εννοώ μόνον αυτούς, που βρήκαν στέγη, πολιτική ισχύ και υλικές ανέσεις κάτω από τις ομπρέλες της εκάστοτε κυβέρνησης, αλλά και όλους όσους κουράστηκαν από τη μοναξιά του περιθωρίου και ανακαλύπτοντας ξαφνικά τη γοητεία του εκσυγχρονισμού κατέβηκαν…προς το “κέντρο” αποκτώντας, στην καλύτερη περίπτωση, νοοτροπία νεόκοπου συστημικού και, στη χειρότερη, νοοτροπία συντηρητικού Αμερικανού ιεροκήρυκα, που με μεσσιανιστικό ύφος κινδυνολογεί σε μόνιμη βάση κηρύττοντας από τον άμβωνα του τον ορθό λόγο απευθυνόμενος στο πλήθος λες απευθύνεται σε απολωλότα πρόβατα. Ευαγγελίζονται μία μελλοντική ανάπτυξη μέσα στα πλαίσια μιας νέας Ευρώπης και προσπαθούν να πείσουν τα ποίμνια, ως άλλοι Άγιοι Απόστολοι, πως πρέπει ν’ αρχίσουν ήρεμα και χωρίς αντιδράσεις τις εβδομαδιαίες νηστείες για να καθαριστούν από τις αμαρτίες όλων αυτών των χρόνων και να οδηγηθούν στη μετάνοια. Ειδάλλως όλες οι πληγές του Φαραώ θα πέσουν στο κεφάλι μας με πρώτη την απομάκρυνσή μας απ’ την Ευρωπαϊκή Ένωση, δεύτερη την αλλαγή του νομίσματος, τρίτη τη χρεωκοπία, τέταρτη τον Τσίπρα κ.ο.κ. Ενώ κάποιοι άλλοι διακηρύττουν τα θετικά της κρίσης, όπως την ξαφνική εμφάνιση της αλληλεγγύης, της συντροφικότητας, της αυταπάρνησης και τόσο άλλων χαμένων θετικών αξιών, λες και δεν μπορούν να καταλάβουν (ή μήπως μπορούν;), πως όλη αυτή η κατάσταση η επονομαζόμενη κρίση, μόνον ως μεγεθυντικός φακός μπορεί να λειτουργήσει. Μεγεθύνοντας και τα θετικά, αλλά και τα αρνητικά. Όποιος ήταν αλληλέγγυος και συντροφικός μπορεί να μεγεθύνει τα χαρακτηριστικά του αυτά, αλλά όποιος ήταν παρτάκιας, εκδικητικός, σκληρός και επιθετικός, θα γίνει δύο φορές τέτοιος. Ανέκαθεν η πολιτικοποίηση ενός διανοούμενου προέκυπτε με βάση δύο στοιχεία: “πρώτον, τη θέση που είχε ως διανοούμενος στην αστική κοινωνία, ως άτομο που βιώνει την εκμετάλλευση, τη φτώχεια, την απόρριψη και που πολλές φορές μπορεί να κατηγορηθεί και για ανατρεπτική δραστηριότητα και δεύτερον, τον ίδιο του το λόγο στο βαθμό που αποκάλυπτε ένα είδος αλήθειας και έφερνε στο φως μέχρι πρότινος αδιόρατες πολιτικές σχέσεις.” Όταν όμως οι μάζες βλέπουν αυτούς που θα έπρεπε να είναι “λίγο πιο μπροστά ή παραδίπλα” απ’ το Σύστημα, να μετακομίζουν στο κέντρο αυτού και να γίνονται μέρος του, θεωρούν αμέσως πως δεν τους έχουν ανάγκη. Δυστυχώς σ’ αυτή τη χώρα το πιο προικισμένο και ριζοσπαστικό κομμάτι της διανόησης παρέμεινε στο περιθώριο σχεδόν σιωπηλό. Είμαι ο τελευταίος που θα κρίνει αυτήν τους τη στάση. Ίσως εκείνοι ξέρουν καλύτερα γιατί σιωπούν.



Όσον αφορά τώρα τους καλλιτέχνες - άλλη γενική έννοια! Ποιοι είναι καλλιτέχνες και ποιοι μιμούνται πως είναι; Όποια απάντηση όμως κι αν δώσει κάποιος, δεν είμαι και τόσο σίγουρος πως μας παίρνουν όλους (και τους πραγματικούς και τους μιμητές) και πολύ στα σοβαρά, ώστε να είναι ζητούμενο το να στεκόμαστε στο ύψος των περιστάσεων με άποψη και πρόταση απέναντι στη κρίση. Πιστεύω πως η εικόνα του Υβ Μοντάν στην κορυφή μιας πορείας έχει παρέλθει. Και φταίμε μόνον εμείς. Γιατί όποτε εκφράσαμε δημόσια κάποιον πολιτικό λόγο, το κάναμε ή για να διαφημίσουμε παράλληλα ένα καλλιτεχνικό μας έργο ή για να διαφημίσουμε τον ίδιο μας τον εαυτό. Βεβαίως και υπήρχαν εξαιρέσεις. Δεν το αρνούμαι καθόλου. Αλλά ο κανόνας αυτός ήταν.



Ας τελειώνουμε όμως με τα διφορούμενα και τις υπεκφυγές περί διανόησης. Ο διανοούμενος είναι κάποιος, που «φυτρώνει εκεί που δεν τον σπέρνουν». Ένας διανοούμενος ή είναι στρατευμένος πολιτικά ή δεν είναι διανοούμενος. Διανοούμενος (φιλόσοφος, επιστήμονας, καλλιτέχνης κ.ο.κ.) είναι ένας προνομιούχος, ο οποίος κερδίζει τα προς το ζην του με τη σκέψη του και τη δημιουργία του και κατ’ επέκταση οφείλει να ανταποδίδει ένα μέρος του προνομίου αυτού, προκειμένου η πολιτική να είναι αληθινά ανοιχτή στη δύναμη του καθένα, σύμφωνα με τις αρχές της δικαιοσύνης και της ελευθερίας, της ισότητας και της αξιοπρέπειας. Αν, λοιπόν δεν σταματήσουμε, έστω και τώρα - έστω και αργά, αυτό το κύλισμα και το περπάτημα στα τέσσερα μες στον κομφορμισμό, αυτόν τον στρουθοκαμηλισμό μας στην ατιμωρησία, την παρανομία και την εθελούσια δουλεία στην πολιτική, και δεν αρχίσουμε να λέμε τα πράγματα με τ’ όνομά τους ακόμη κι αν χαρακτηριστούμε γραφικοί, λαϊκιστές ή εκτός μόδας, ακόμη κι αν διακινδυνεύσουμε κάποια προνόμιά μας, δεν είμαστε άξιοι να αυτοχαρακτηριζόμαστε διανοούμενοι, Αντιθέτως είμαστε άξιοι της περιφρόνησης των πάντων».



- Θα διαδηλώνατε κ. Κιμούλη; Θα ενωνόσασταν με τους διαδηλωτές; Γιατί πράγμα θα μπορούσατε να βγείτε στους δρόμους;


«Προς το παρόν όχι, δε θα έβγαινα. Αργότερα δεν ξέρω. Το οφείλω. Ανάλογα με τις εξελίξεις. Προς το παρόν όμως όχι. Θεωρώ πως η ύπαρξη ενός pudendum, μιας ελάχιστης ντροπής για τη μέχρι τώρα σιωπή και αποστασιοποίηση της γενιάς μου (δε χρειάζεται να επαναλαμβάνω διαρκώς πως πάντα υπάρχουν και οι εξαιρέσεις) δε μου επιτρέπει τη συμμετοχή, όσο κι αν θέλω. Δεν μπορούν όλοι ανεξαιρέτως – κι ούτε έχουν το δικαίωμα - να συμπεριφέρονται σαν να έχουν ξαφνικά και εκπρόθεσμα κυριευτεί απ’ την οργή των γεγονότων. Ποτέ δε μου άρεσαν οι όψιμοι επαναστάτες. Δεν είναι ένα είδος αυτοτιμωρίας μου, αυτό που λέω, είναι απλώς ελάχιστη αξιοπρέπεια. Απ’ την άλλη ουδέποτε ήθελα να παίξω το ρόλο εκείνου, που προτείνει λύσεις, καθοδηγεί, δημαγωγεί ή καταστρέφει προδηλότητες. Σήμερα μια τέτοια στάση “συμβάλλει στη λειτουργία μιας καθορισμένης κατάστασης εξουσίας”. Αυτό δε σημαίνει, πως δε μπορώ να διατυπώνω που και που κάποιες απόψεις μου και θέσεις ή ότι δεν ξέρω που ανήκω πολιτικά ή που θα σταθώ, όταν χρειαστεί».



- Γίνεστε το κύριο πρόσωπο του έργου, που είναι δημοσιογράφος. Εκτιμάτε τους δημοσιογράφους γενικά;


«Δεν μπορεί κάποιος να έχει μία γενική στάση απέναντι σε όλους τους δημοσιογράφους. Κανείς δεν είναι ίδιος με τον άλλον. Όμοιοι πολλοί, ίδιος κανείς. Κι αυτό δεν το λέω για να αθωώσω κάποιους, αλλά γιατί είναι αλήθεια. Το δικαίωμα του ανθρώπου και του πολίτη να πληροφορεί και να πληροφορείται ελεύθερα είναι αναφαίρετο. Δε χρειάζεται παρά μόνο μία απλή ανάγνωση των αρχών δεοντολογίας του δημοσιογραφικού επαγγέλματος και στη συνέχεια η καθημερινή διερώτηση του κάθε δημοσιογράφου κατά πόσον τις τηρεί. Η δημοσιογραφία γρήγορα εξελίχθηκε από την καταγραφή πραγματικών γεγονότων στην κρίση αυτών των πραγματικών γεγονότων. Τώρα αν στη συνέχεια της ιστορίας της έχουμε γίνει μάρτυρες πολλές φορές ενός τρίτου σταδίου εξέλιξης της, που είναι η κρίση ανύπαρκτων ή ψευδών γεγονότων, είναι μία κατάσταση, που πρέπει πολύ σοβαρά να την αντιμετωπίσουμε. Δεν είμαι φανατικός πολέμιος της δημοσιογραφίας, κάτι που είναι κι αυτό της μόδας: μία συλλήβδην αρνητική κριτική. Το θεωρώ ανόητο και επικίνδυνο. Βεβαίως δεν είναι εύκολο να κατηγορήσεις δημοσιογράφο φανερά. Υπάρχει ας μην ξεχνάμε ο φόβος της εξουσίας. Μιας εξουσίας που αρέσκεται στο να αυτοπροσδιορίζεται ως τέταρτη, αλλά στην ουσία πάρα πολλές φορές έχει λειτουργήσει ως πρώτη. Ας μην ξεχνάμε, πως είμαστε μία χώρα, που όχι μόνον δεν έθεσε προστατευτικούς φραγμούς, που να εμποδίζουν το ολιγοπώλιο στην πληροφόρηση, όπως ισχύει σε άλλες χώρες, αλλά το ενίσχυσε και το θεσμοθέτησε. Κι αυτό είναι που έχει προσδώσει μία επηρμένη στάση σε αρκετούς δημοσιογράφους. Ένα απ’ αυτά τα αδιανόητα φαινομενα, που βιώνουμε τον τελευταίο καιρό με διάφορες πρακτικές υποκατάστασης του κράτους από ομάδες πολιτών δεν είναι ένα φαινόμενο, που εμφανίστηκε τους τελευταίους μήνες. Θυμηθείτε πως είχε διαμορφωθεί στη συνείδηση πολλών ανθρώπων η δύναμη του δημοσιογράφου. Θυμηθείτε, αν θέλετε, απειλητικές φράσεις του τύπου: «Αν δεν το κάνεις αυτό, θα πάω στον Ευαγγελάτο ή στον Τριανταφυλλόπουλο». Εντελώς τυχαία αναφέρομαι σ’ αυτά τα ονόματα. Αυτή η λογική ήταν προϊόν δημοσιογραφικής έπαρσης αρκετά επικίνδυνης θα έλεγα. Αν αυτό δε λέγεται «υποκατάσταση του κράτους», τι λέγεται;



Στη συνέχεια ένα άλλο θέμα πολύ βασικό είναι το κατά πόσον μία υποκειμενική κρίση που διατυπώνεται σ’ έναν τόπο, όπου βρίθει αντικειμενικών γεγονότων, μπορεί να διατηρήσει την υποκειμενικότητα της. Μέσα στην ίδια σελίδα υπάρχει η αναφορά στην πτώση ενός αεροπλάνου με το φωτογραφικό ντοκουμέντο και η υποκειμενική κρίση ενός δημοσιογράφου για ένα άλλο περιστατικό. Πόσο εύκολα στην εποχή της ταχύτητας που ζούμε μπορεί να γίνει αντιληπτή απ’ τον αναγνώστη αυτή η διαφορά και πόσες φορές ένας δημοσιογράφος διερωτάται γι’ αυτό. Όσον αφορά τώρα τις περίφημες φήμες περί διαπλοκής, κρυφών μισθοδοσιών (payroll) κ.λ.π. τις θεωρώ εκ προοιμίου κατάπτυστες και ανάξιες συζήτησης. Μεταξύ μας όταν συμβαίνει αυτό, ειδικά στη χώρα μας, είναι τόσο ερασιτεχνικό και πασιφανές, που η μισθοδοσία χάνει την κρυπτότητα της. Είμαστε μικρό χωριό. Γνωριζόμαστε. Οπότε πολύ κακό για το τίποτα. Εγείρεται βεβαίως μία ερώτηση ουσίας σε όλο αυτό το πάρε δώσε: μπορεί ένας δημοσιογράφος τελικά να διατυπώνει ελεύθερα θέσεις, που είναι αντίθετες με τα συμφέροντα των εκδοτών του; Ή μήπως συμβαίνει αυτό, που έχει υποστηρίξει ο Τσόμσκι μιλώντας για τα ΜΜΕ χαρακτηρίζοντάς τα “εκφραστές των συμφερόντων του κυρίαρχου πολιτικού και οικονομικού κατεστημένου” και σημειώνοντας πως «ο ρόλος τους είναι να υπερασπίζονται την πολιτική, οικονομική και κοινωνική ατζέντα των προνομιούχων ομάδων που κυριαρχούν στην κοινωνία και στο κράτος. Το περιεχόμενο αυτών που γράφει ο δημοσιογράφος το καθορίζει πάντα η ιδιοκτησία; Ίσως όχι κραυγαλέα, αλλά με διακριτικό τρόπο η "γραμμή" ουδέποτε γίνεται αντιληπτή ως τέτοια, αλλά υπονοείται”. Δε θεωρώ κανόνα το παραπόφθεγμα του Τζων Σουίντον, διαπρεπούς δημοσιογράφου των Νιου Γιορκ Τάιμς, ο οποίος, απ’ ό,τι λέγεται, σ’ ένα δείπνο, που δόθηκε προς τιμή του, είχε πει απευθυνόμενος σε συναδέλφους του: “Δεν υπάρχει ανεξάρτητος Τύπος. Το γνωρίζετε και το γνωρίζω. Ούτε ένας δε θα τολμούσε να εκστομίσει μια έντιμη γνώμη. Κι αν κάποιος τολμούσε ή ήταν τόσο τρελός ώστε να γράψει την τίμια γνώμη του, θα βρισκόταν πολύ σύντομα στο δρόμο. Είμαστε υποτελείς. Διανοούμενες πόρνες.” Εγώ ζω μια ζωή πάντα με την ελπίδα της διάψευσης ενός κανόνα και πιστεύω πάρα πολύ στις εξαιρέσεις. Ο κάθε δημοσιογράφος είναι μία αυτόνομη προσωπικότητα και πράττει πάντα ανάλογα με την ιδεολογία του, τον προσωπικό του πολιτισμό και την προσωπική του νομοθεσία».




- Η δημοσιογραφία στην Ελλάδα είναι σιαμαία με την πολιτική. Εμπιστεύεστε -μερικά- κάποιες απ τις εκφράσεις τους ή αποτιμώντας τες είστε απογοητευμένος;


«Υπάρχει ένας στίχος του Τζων Μίλτον, ο οποίος αναφέρεται και στο έργο που παίζω, που λέει: «Αυτοί που έβγαλαν τα μάτια του κόσμου, τώρα τον κατηγορούν για την τύφλωσή του». Η πιο ενοχλητική στάση των ΜΜΕ είναι ο ποντιοπιλατισμός τους και η μη ανάληψη της παραμικρής ευθύνης, που ούτως ή άλλως μέρος της έχουν, όσον αφορά την απαξίωση της της ίδιας της πολιτικής. Χρόνια τώρα απαξιώνουν με κάθε τρόπο τους πολιτικούς, κάποιοι εκ των οποίων βέβαια ούτε γι’ αστείο δεν είναι αθώοι, παραβλέποντας, πως η άνευ προσοχής απαξίωση των πολιτικών οδηγεί στην απαξίωση την ίδια την έννοια της πολιτικής. Στην αντιπροσωπευτική δημοκρατία οι πολιτικοί εφαρμόζουν την πολιτική. Απ’ τη στιγμή που ορθώς καταγγέλεις τους φαύλους πολιτικούς έχεις υποχρέωση την ίδια στιγμή να εξυμνείς και το αντίθετο με παραδείγματα και όχι ν’ αφήνεις ένα γενικό καπνό να μαυρίζει το τοπίο. Όταν δεν το κάνεις λοιπόν αυτό είσαι κι εσύ μέρος ή έχεις κι εσύ την ευθύνη ενός όχι και τόσο αθώου σχεδίου: της απαξίωσης της πολιτικής».



- Έχετε εσείς ενοχληθεί από δημοσιογράφους τόσο για την πληροφορία και το χειρισμό που της κάνουν γενικά, όσο και ειδικά για την αντιμετώπιση τους σε σας;


«Το θέμα είναι το πώς αντιμετωπίζεις αυτούς, που δεν τηρούν κάποιες απ’ τις αρχές της δημοσιογραφικής δεοντολογίας. Αν τους αντιμετωπίσεις φοβικά, χάθηκες. Έγινες δουλοπάροικος. Εγώ ευτυχώς, λόγω της συμπάθειας μου με κάθε τι που γεννά μία σύγκρουση, βοηθήθηκα κι από τους ίδιους. Σχεδόν σαν να αναγκάζονται ακόμη κι αν θέλουν να κλωτσήσουν κρυφά, όπως έχουν συνηθίσει, κάτω απ’ το τραπέζι, εμένα με χτυπούν από πάνω και φανερά. Είναι γνωστές σε πολλούς οι συγκρούσεις μου μαζί τους και πάντα είναι δημοσιοποιημένες. Είναι ωραίο πράγμα να ξέρεις τους εχθρούς σου κι αυτοί να ξέρουν πως είσαι δικός τους εχθρός. Δεν μπορείς να είσαι φίλος με όλους. Και ειδικά στην εποχή που ζούμε, πρέπει να ξέρεις «με ποιους θα πας και ποιους θ’ αφήσεις», κι απ’τη στιγμή που είσαι δημόσιο πρόσωπο, όλα αυτά πρέπει να γίνεται δημόσια. Όχι, δεν έχω παράπονο ούτε καν απ’ αυτούς που με αντιπαθούν σφόδρα. Ακόμα και το μίσος τους είναι ξεκάθαρο. Ελάχιστες ήταν οι φορές – δεν μπορείς να τις αποφύγεις – που το χτύπημα ήταν ύπουλο ή πρόστυχο.



Όσον αφορά τώρα την γνωστή σε κάποιους κίτρινη δημοσιογραφία με θέμα την προσωπική μου ζωή, πρέπει να σας πω, πως αδιαφορώ εντελώς. Είναι τόσο μακριά από την πραγματικότητά μου, που όταν τα διαβάζω καμία φορά, νομίζω πως μιλούν για άλλον. Δεκάδες ψευδή γεγονότα με πρωταγωνιστή εμένα έχω διαβάσει. Να, τώρα τελευταία διάβαζα, πως «είμαι στα μαχαίρια» με τη συνάδελφο, που παίζω μαζί της. Εντελώς ανυπόστατο. Καταλαβαίνω όμως. Πολλά τα περιοδικά, πολλές οι σελίδες, πολλά και τα site. Αλλά και όσα έχουν κάποια δόση αλήθειας είναι τόσο υπερβολικά γραμμένα, που γελάω. Ίσως γι’ αυτό και να μη μ’ ενοχλεί. Ουδέποτε έχω μιλήσει για την προσωπική μου ζωή, αλλά και ουδέποτε σκέφτηκα να κρυφτώ από κάποιους. Δε ζω παράνομα. Άρα δεν υπάρχει καμία αιτία να κρύβομαι. Αλλά ποτέ – μα ποτέ! – δεν έχω «πουλήσει» την προσωπική μου ζωή, ό,τι κι αν λένε, ό,τι κι αν υπαινίσσονται αυτοί, που τα διαβάζουν. Οι δημοσιογράφοι που τα γράφουν το ξέρουν πολύ καλά.



Το μόνο βέβαια – κι αυτό είναι το ουσιαστικό και σοβαρό - που μ’ ενοχλεί σ’ αυτή τη διαμεσολαβητική σχέση Τέχνης και Δημοσιογραφίας, αλλά δεν μπορώ να κάνω κάτι, είναι πως την τελευταία δεκαετία ο διαμεσολαβητικός ρόλος του Τύπου είναι πιο σημαντικός από το ίδιο το καλλιτεχνικό έργο! Αυτό μ’ ενοχλεί πολύ. Γιατί έτσι κινδυνεύει η πραγματική του αξία. Κατά τ’ άλλα μια χαρά είναι η σχέση μου με τους δημοσιογράφους. Ξέρω σε ποιους αρέσω, όπως ξέρω σε ποιους δεν αρέσω. Αυτοί που με σέβονται με πλησιάζουν, αυτοί που δε με σέβονται το αποφεύγουν. Επαναλαμβάνω: είναι πολύ υγιές αυτό».



- Λένε πως στις μεγάλες κρίσεις στην ανθρωπότητα, οι τέχνες ευημερούν και πως η αρχή της κρίσης για την οικονομία σηματοδοτεί το τέλος της κρίσης για οτιδήποτε έχει ανθρωπιστικό επίκεντρο, όπως η τέχνη. Βλέπετε κάτι τέτοιο να μορφοποιείται γύρω μας;


«Όχι. Δυστυχώς όχι. Ίσως γιατί αυτό που συμβαίνει τώρα δεν είναι απλώς (όσο μπορεί να είναι απλό) μία οικονομική κρίση, αλλά μία κρίση αξιών. Χιλιοειπωμένο, αλλά αληθινό».



- Το θέατρο φέτος, οι παραστάσεις που ανεβαίνουν για αυτή τη σεζόν, πιστεύετε πως θα καταφέρουν να φέρουν κόσμο στις αίθουσες;

«Πολύ φοβάμαι, πως ακόμα κι αν δεν υπάρξουν έκτροπα, η οικονομική ανέχεια θα κρατήσει πολύ κόσμο μακριά απ’ το θέατρο».



- Αν κάποιος νέος, κάποια νέα ηθοποιός ζητούσε τη γνώμη σας για τις επιλογές της, θα την συμβουλεύατε να ζήσει και να εργαστεί στο εξωτερικό; Καταλαβαίνετε τις ανάγκες που κάνουν ένα νέο άνθρωπο να επιδιώξει μια άλλη ζωή εκτός πατρίδας;


«Κατ’ αρχάς δεν πιστεύω στις συμβουλές. Κι όποιος τις ζητά, τις περισσότερες φορές έχει ήδη αποφασίσει και θέλει μία απλή επιβεβαίωση. Αντί να συμβουλεύεις λοιπόν τους νεώτερους καλύτερα να έχουν συνέπεια αυτά που κάνεις μ’ αυτά που λες. Ας μην ξεχνάμε οι νεώτεροι, είτε είναι παιδιά σου, είτε είναι μαθητές σου, στην ουσία δεν ακολουθούν, ούτε μιμούνται αυτό που τους λες, αλλά αυτό που τους κρύβεις. Όσον αφορά τώρα τη μεταναστευτική τάση που υπάρχει και που στο μέλλον πολύ φοβάμαι, πως θα αυξηθεί, είναι ένα θέμα τρομακτικά σκληρό, το οποίο θα έπρεπε, τη δική μας γενιά να την κάνει να ντρέπεται. Είναι απαγορευτικό να μην έχεις δημιουργήσει σ' αυτές τις ηλικίες που είμαστε τις απαραίτητες προϋποθέσεις για να μπορέσει να εκφραστεί η γενιά που έρχεται».



- Εσείς; Σκεφτήκατε ποτέ να ζήσετε και να δουλέψετε στο εξωτερικό;


«Ποτέ. Σαν ηθοποιός δεν μπορώ. Πιστεύω πως ο ηθοποιός μπορεί να παίξει όχι απλώς στη γλώσσα που μιλάει, αλλά στη γλώσσα που ονειρεύεται. Κι εμένα τα όνειρά μου μιλούν ελληνικά».



- Ο «Γιώργος Κιμουλής είναι ο καλύτερος ηθοποιός της γενιάς του», «Ο Γιώργος Κιμούλης είναι απαιτητικός συνεργάτης», «Ο Γιώργος Κιμούλης είναι δύσκολος», «ο Γιώργος Κιμούλης είναι «ιερό τέρας» του σύγχρονου θεάτρου». Κλισέ, μερικές αλήθειες, ή εξοργιστικές φήμες;


«Έχω ακούσει κι έχω διαβάσει και τα ακριβώς αντίθετα. Αρνητικά έως και υβριστικά αλλά και αδιάφορα σχόλια. Αλίμονο αν προσπαθούμε να γίνουμε όπως θα μας ήθελαν οι άλλοι. Μιλήσαμε πριν για ανομοίωση. Ποτέ δεν πίστεψα στην αυτογνωσία της ταυτότητάς μας. Είμαστε το άθροισμα όλων των βλεμμάτων που έχουν ακουμπήσει απάνω μας. Αλλά το άθροισμα, όχι ένα ένα χωριστά. Κι αυτό το άθροισμα εμφανίζεται ολόκληρο με το θάνατό μας κι έτσι δεν το μαθαίνουμε ποτέ».




- Έχετε κάνει παραχωρήσεις στις επιλογές σας στο όνομα της επιβίωσης; Τους αντισταθήκατε;


«Δεν χρειάστηκε ούτε ν’ αντισταθώ, ούτε να κάνω παραχωρήσεις. Ήμουν τυχερός πολύ. Με το που βγήκα απ’ τη δραματική σχολή άρχισα να εργάζομαι με θιάσους και με ηθοποιούς, που μόνο το γεγονός της πρόσκλησής τους ήταν τιμητικό για μένα. Στη συνέχεια, όταν έκανα δικό μου θίασο, επέλεγα εγώ τα έργα που θα έπαιζα. Με μία απλή ματιά σ’ αυτά που έχω κάνει μπορεί να καταλάβει κάποιος αν χρειάστηκε ή όχι να κάνω οποιαδήποτε παραχώρηση. Αλλά και για τις συμμετοχές μου στον κινηματογράφο και την τηλεόραση δεν έκανα κάτι που θα το χαρακτήριζα παραχώρηση. Παρόλο που στην τηλεόραση υπήρξαν περιπτώσεις, δύο φορές αν δεν κάνω λάθος, που δεν έπρεπε να συμμετέχω. Όμως ακόμη και γι’ αυτές δε θα ήμουν ειλικρινής αν έλεγα, πως το έκανα γιατί δεν αντιστάθηκα. Ήθελα να το κάνω και δυστυχώς το αποτέλεσμα δεν ήταν αυτό που ήθελα».



- Θα μπορούσατε, αν είχατε λύσει θέματα επιβίωσης να ζήσετε χωρίς να κάνατε θέατρο;


«Για να ξεκαθαρίζουμε κάποια πράγματα, μιας και πιστεύω πως θα ζω ακόμα την ημέρα που θα διαχωριστεί η ήρα από το στάρι. Έρχεται όπου να ‘ναι αυτή η μέρα. Πρώτ’ απ’ όλα, παρόλο που θεωρώ κακόγουστη αυτή τη μοδάτη λόγω της κρίσης αυτοδιαφημιζόμενη τάση της εικόνας του πτωχού καλλιτέχνη και της αναίτιας μέχρι χυδαιότητας κατηγόριας χωρίς ουσιαστικά και πραγματικά αποδεικτικά στοιχεία, όσων καλλιτεχνών έχουν κατορθώσει να βγάλουν κάποια χρήματα από τη δουλειά τους, αναγκάζομαι να δηλώσω, μιας κι έχω κουραστεί ν’ ακούω όσα λέγονται και να διαβάζω όσα γράφονται (η σιωπή για κάποια θέματα μερικές φορές δεν είναι πάντα και η καλύτερη στάση), το θέμα της επιβίωσης μου δεν το έχω λύσει κι απ’ ό,τι βλέπω ούτε και πρόκειται. Οι δικοί μου άνθρωποι ξέρουν την αλήθεια. Σε ενοικιασμένο διαμέρισμα μένω και τα μόνα περιουσιακά μου στοιχεία είναι ένα οικόπεδο ούτε ενός στρέμματος, το οποίο μάλιστα είναι προσημειωμένο για ένα τραπεζικό δάνειο, ένα αυτοκίνητο και μία μοτοσυκλέτα. Όσα χρήματα έχω βγάλει, τα έχω επιστρέψει όλα στο θέατρο, παράγοντας έργα ιδίοις εξόδοις. Τα χρήματα αυτά τα έχω βγάλει αποκλειστικά και μόνον απ’ τη δουλειά μου, δεν έχω πάρει ποτέ ούτε μία δραχμή, ούτε ένα ευρώ από το κράτος, δεν υπήρξα ποτέ επιχορηγούμενος κάποιας κυβέρνησης καθαρά για λόγους ιδεολογικούς, χωρίς αυτό να σημαίνει πως κατηγορώ, όσους ήταν, καθώς επίσης δεν υπήρξα ποτέ διαπλεκόμενος σε πολιτικά, κοινωνικά ή κοσμικά παιχνίδια. Όποιος ξέρει κάτι αντίθετο, ας μιλήσει, αλλιώς να σωπάσει για πάντα. Οι ανάγκες μου είναι πολύ συγκεκριμένες και ελεγχόμενες, δε με τραβούν απ’ το μανίκι. Άρα το θέμα επιβίωσης δεν το εμπλέκω με την τέχνη μου. Κάνω θέατρο γιατί δεν μπορώ να μην κάνω».


- Τηλεόραση παρακολουθείτε; Σας αρέσει κάτι;


Το «παρακολουθώ» είναι βαρύ ρήμα, μπορώ να πω: βλέπω, όταν έχω χρόνο.



- Αυτή είναι μια τόσο κοινωνική, επικοινωνιακή, φωτεινή τέχνη που κάνετε. Έχουν και οι καλοί ηθοποιοί τέτοια χαρακτηριστικά η παλεύουν με ιδιωτικές σκοτεινιές;


«Το έχω πει πολλές φορές. Η τέχνη του θεάτρου αναγκάζει τον καλλιτέχνη να έχει το ένα πόδι του στο μοναχικό βίο, κατ’ επέκταση να παλεύει με τα σκοτάδια του και το άλλο στο αγοραίο στοιχείο της αγοράς, τυφλωμένος από την επικοινωνιακή φωτοχυσία. Αυτό το σπαγγάτο είναι επώδυνο, την ίδια στιγμή που διακυβεύεις καθημερινά να οδηγηθείς χωρίς καλά καλά να το καταλάβεις στην αλλοτρίωση. Πάντως έχει τη γοητεία της αυτή η σχοινοβασία».




- Θέλετε να μου πείτε μια φράση απ το έργο που σας εκφράζει με την αλήθεια της ιδιαίτερα;


Είναι η φράση που λέει ο δημοσιογράφος, πρώην πολεμικός ανταποκριτής και πολιτικός συντάκτης στη νεαρά στάρλετ της τηλεόρασης: «Εγώ είχα από κάπου να πέσω. Εσύ από πού έπεσες;»



- Στο έργο είστε ο δημοσιογράφος που παίρνετε μια συνέντευξη, ένα είδος δύσκολο, περίπλοκο και ζόρικο της δημοσίας γραφής. Εσείς βαριέστε στις συνεντεύξεις; Είναι προβλέψιμες; Ανούσιες συνήθως;


«Δεν είναι οι ερωτήσεις, που με ενοχλούν, όσο οι απαντήσεις. Όταν παρουσιάζεις μέσο όρο δύο παραστάσεις τον χρόνο και δίνεις από δέκα έως δεκαπέντε συνεντεύξεις για την κάθε παράσταση, κάποια στιγμή μπουκώνεις. Φλυαρείς λέγοντας τα ίδια και τα ίδια. Προσπαθείς να μιλήσεις βλακωδώς επί παντός του επιστητού με όσο το δυνατόν πιο απλό τρόπο καταλήγοντας στο τέλος να είσαι απλοϊκός και κοινότοπος».



- Ποια ερώτηση δε σας έκαναν ποτέ και απορείτε πως δεν την σκέφτηκαν; Και αν μου τη πείτε θα μου κάνετε την χάρη να απαντήσετε κιόλας;


«Δεν μπορώ να διατυπώνω εγώ τις ερωτήσεις που οφείλει να κάνει κάποιος. Ίσως κάποιες φορές το μόνο, που μπορώ να κάνω, είναι να δραπετεύω με τις απαντήσεις μου απ’ την αυστηρή οριοθέτηση που κάνει μία ερώτηση. Είναι ο δικός μου τρόπος αντίστασης σ’ αυτό το – θα τολμήσω να το χαρακτηρίσω έτσι κι ας ακουστεί υπερβολικό - φασιστικό χαρακτηριστικό, που έχει μια ερώτηση σε μία συνέντευξη. Μία ερώτηση πάντα οριοθετεί και καθοδηγεί την απάντηση, γιατί πάντα αποκλείει, όλα όσα δεν ρωτά. Στη ζωή αθωώνεται γιατί τις περισσότερες φορές γεννιέται από μία πραγματική ανάγκη και απορία του ερωτώντος. Στην συνέντευξη όμως η ερώτηση είναι απαλλαγμένη από τέτοιες ανάγκες/απορίες και κουβαλά απλώς και μόνο μία οριοθετημένη καθοδήγηση. Ε, εγώ κάποιες φορές γλιστράω».

Βλαστός: Καλύτερα να με σκότωναν...

Τις πρώτες αντιδράσεις του Παναγιώτη Βλαστού, αμέσως μετά τη σύλληψή του μεταφέρουν σωφρονιστικοί υπάλληλοι, που τον είδαν αρχικά να... μονολογεί: «Τι ήταν αυτό που έκανα, θα σκοτωνόμουν». Λίγο αργότερα φέρεται πως είπε «καλύτερα να με σκότωναν παρά αυτό που έπαθα».

Σε βάρος του σχηματίστηκε δικογραφία για απόπειρα απόδρασης, σύσταση και συμμετοχή σε συμμορία, ηθική αυτουργία σε διατάραξη ασφάλειας πτήσεων, ηθική αυτουργία σε παράνομη κατάληψη αεροσκάφους και σε αρπαγή.

Οι δύο συνεργοί του στο ελικόπτερο αντιμετωπίζουν τις κατηγορίες της συμμετοχής σε απόδραση, σύστασης και συμμετοχής σε συμμορία, απόπειρες ανθρωποκτονιών κατά συρροή και κατ' εξακολούθηση, αρπαγή, παράνομη οπλοφορία και οπλοχρησία, πλαστογραφία μετά χρήσεως, διατάραξη ασφάλειας πτήσεων και παράνομη κατάληψη αεροσκάφους.

Σύγκρουση υψηλών τόνων στη Βουλή...

Για μία σκληρή μονομαχία προετοιμάζονται Αντώνης Σαμαράς και Αλέξης Τσίπρας στην αποψινή προ ημερησίας συζήτηση στη Βουλή.
Σε αναμέτρηση για δύο θα επιχειρήσουν να... μετατρέψουν την αποψινή προ ημερησίας συζήτηση σε επίπεδο πολιτικών αρχηγών ο Πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς και ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης Αλέξης Τσίπρας.

Άλλωστε, η επιχείρηση πόλωσης μάλλον ικανοποιεί και τους δύο: τον κ. Αντώνη Σαμαρά διότι επιδιώκει να είναι εκείνος που θα συγκρουστεί μετωπικά με τον ΣΥΡΙΖΑ και θα εκπροσωπήσει το αστικό, ευρωπαϊκό τμήμα της ελληνικής κοινωνίας, τον δεν κ. Αλέξη Τσίπρα διότι μετά από σειρά αντιπαραθέσεων με τον Ευ. Βενιζέλο θέλει, πλέον, να αποδείξει ότι μπορεί να ανταπεξέλθει στο πλέον υψηλό επίπεδο και να κερδίσει πόντος ηγετικότητας.

Η συζήτηση, που προκάλεσε ο κ. Τσίπρας, αφορά τύποις το αγροτικό ζήτημα, ωστόσο είναι δεδομένο ότι πολύ γρήγορα θα γενικευθεί. Άλλωστε, οι υψηλοί τόνοι στην αντιπαράθεση μεταξύ Ν.Δ. και ΣΥΡΙΖΑ τις τελευταίες εβδομάδες είναι ενδεικτικοί.

Ο Πρωθυπουργός προετοιμάζεται για εφ όλης της ύλης αντιπαράθεση και θέλει να δώσει σκληρή απάντηση σε όσα ακούγονται από στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και από τον ίδιο τον Αλ. Τσίπρα σχετικά με διαπλοκή στο πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων ενώ αναμένεται να αναδείξει την πολυγλωσσία και τις προγραμματικές παλινωδίες της Κουμουνδούρου, κατηγορώντας την ότι λαϊκίζει με κάθε ευκαιρία και παραγνωρίζοντας το κόστος για την εθνική προσπάθεια.

Από την πλευρά του, ο κ. Τσίπρας θα επιδιώξει να πείσει για τη δυνατότητά του να ισορροπήσει μεταξύ του αντιμνημονιακού του λόγου και των πιο μετριοπαθών θέσεων που προβάλλουν στελέχη του και, παράλληλα, να εμφανισθεί ως αξιόπιστη εναλλακτική κυβερνητική πρόταση περιορίζοντας την επιφυλακτικότητα με την οποία αντιμετωπίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ από μεγάλη μερίδα ψηφοφόρων.

Μένει να φανεί πώς θα ανταπεξέλθει στο ρόλο του… τρίτου τη τάξει ο κ. Ευ. Βενιζέλος που είναι δεδομένο ότι ούτε θέλει να αφήσει την αντιπαράθεση με τον ΣΥΡΙΖΑ μόνον στον Αντ. Σαμαρά ούτε βέβαια και να ταυτισθεί πλήρως με το Μαξίμου.


matrix24.gr

Διαμαρτυρία τυφλών έξω από το υπουργείο Οικονομικών...

Συγκέντρωση έξω από το υπουργείο Οικονομικών πραγματοποιεί στη 1 το μεσημέρι η Ομοσπονδία Τυφλών που διαμαρτύρεται για τις περικοπές σε συντάξεις και επιδόματα.

Η ... απόφαση της Ομοσπονδίας και τον φορέων μελών της είναι η παραμονή έξω από το υπουργείο για ένα 24ωρο. Θα επιδιώξουν, μάλιστα, συνάντηση με τον υπουργό Οικονομικών, Γ.Στουρνάρα προκειμένου να δεσμευτεί για τα παρακάτω αιτήματα:

Στήριξη τον εργαζόμενων τυφλών και του εισοδήματός τους που έχει δραματικά μειωθεί με όλες τις περικοπές από το 2010 ως σήμερα.
Επέκταση εξαίρεσης από τις περικοπές του τελευταίου μνημονίου και στις συντάξεις του ιδιωτικού τομέα.
Λήψη ουσιαστικών μέτρων για τους ελεύθερους επαγγελματίες και τους άνεργους τυφλούς.

«Η ανεργία η φτώχεια και ο κοινωνικός αποκλεισμός απειλεί την πλειονότητα της αναπηρικής οικογένειας. Το αναπηρικό κίνημα ενώνεται και αγωνίζεται από κοινού για να αποτρέψει τη λήψη μέτρων που θα οδηγήσουν σε ένα νέο Καιάδα. Αγωνιζόμαστε ενωμένοι για να αποτρέψουμε μέτρα που θα οδηγήσουν στη κοινωνική ευθανασία τα άτομα με αναπηρία και τις οικογένειές τους» αναφέρεται στην ανακοίνωση της Ομοσπονδίας.

in.gr

«Arrivederci Μόντι»...

Μέρκελ, Ντράγκι, αγορές, θρηνούν τον άνθρωπό τους...
Ο άνθρωπος των τραπεζιτών στην Ιταλία έπαθε εκλογική πανωλεθρία και το Βερολίνο έχασε τον διαμεσολαβητή του, σχολιάζουν οικονομικοί αναλυτές, στη σκιά της... έντονης νευρικότητας στις αγορές χρήματος και κεφαλαίου που τρέμουν την… «ακυβερνησία». Οι ευρω-μετοχές την Τρίτη δέχονται ισχυρές πιέσεις, τα επιτόκια των ομολόγων στο Νότο ανεβαίνουν με το ευρώ σαστισμένο εξαιτίας της έντονης αβεβαιότητας.
Η Ιταλία δείχνει να βυθίζεται για τα καλά σε πτωτικό σπιράλ (ύφεσης, χρέους, λιτότητας) και σε συνδυασμό με την πολιτική αβεβαιότητα, πολλαπλασιάζει τις ανησυχίες στο Βερολίνο, στην ΕΚΤ και στις αγορές, καθώς το οπλοστάσιο του "μηχανισμού στήριξης" (ESM) δεν αρκεί για να διασώσει μεγάλα μεγέθη σαν την Ιταλία και την Ισπανία.

Όπως μεταδίδει το πρακτορείο Ρόιτερς, «ένα “κλειδωμένο” κοινοβούλιο προκαλεί νευρικότητα στους επενδυτές, οι οποίοι ελπίζουν για μια ισχυρή ηγεσία που θα οδηγήσει την τρίτη μεγαλύτερη οικονομία της ευρωζώνης στο μονοπάτι της σωτηρίας από τη βαθιά ύφεση, το μεγάλο ποσοστό ανεργίας και το τεράστιο δημόσιο χρέος».

Βουλιάζουν 8% οι μετοχές των ιταλικών τραπεζών, το χρήμα φεύγει από τα ομόλογα του Νότου (ανεβάζοντας τα επιτόκια) προς την "ασφάλεια" των γερμανικών ομολόγων.

«Από την πλευρά των αγορών, αυτό είναι το χειρότερο δυνατό σενάριο και δεν βλέπω πως οι τιμές των ιταλικών ομολόγων δεν θα χάσουν έδαφος», δήλωσε ο Αλεσάντρο Τεντόρι, επικεφαλής των παγκόσμιων τιμών στην Citi. «Φαίνεται αναπόφευκτο να μην υπάρξει νέα εκλογική αναμέτρηση. Αυτό που με ανησυχεί περισσότερο είναι η επιτυχία του Μπέπε Γκρίλο και το υψηλό ποσοστό αποχής των πολιτών από τις εκλογές. Βασικά το ήμισυ της χώρας έχει κουραστεί από το παλαιό πολιτικό σύστημα και η αλλαγή θα έρθει οδυνηρά».

Σχόλιο της Alpha Bank, αναφέρει: "Η αβεβαιότητα αναφορικά με την εφαρμογή δημοσιονομικών και διαρθρωτικών μέτρων που έχουν ψηφισθεί από την προηγούμενη κυβέρνηση τεχνοκρατών προκαλεί ρευστοποιήσεις σε επενδύσεις υψηλού κινδύνου και αύξηση της μεταβλητότητας στις διεθνείς αγορές. Αναμένονται διακομματικές διαπραγματεύσεις με σκοπό το σχηματισμό κυβέρνησης συνεργασίας. Δεν μπορεί να αποκλεισθεί το ενδεχόμενο προσφυγής σε νέα εκλογική διαδικασία τους επόμενους μήνες".

Ο επικεφαλής της κυβέρνησης τεχνοκρατών Μάριο Μόντι, έμεινε στα αζήτητα κάτι που τρομάζει τις αγορές, οι οποίες ήλπιζαν στην ανάδειξη μιας σταθερής κυβέρνηση, η οποία δεν θα υπονομεύσει τα μέτρα «προσαρμογής» στην Ιταλία… αλά ελληνικά.

Το ελληνικό «διπλό εκλογικό στόρι» δείχνει να επαναλαμβάνεται στη γειτονική χώρα.

Το Δεκέμβριο του 2012 η εφημερίδα Financial Times με τίτλο «Arrivederci… Monti», κουνούσε το μαντήλι στον Μάριο Μόντι, όταν τα ιταλικά spread σκαρφάλωναν.
Μερικούς μήνες αργότερα τα spread υποχωρούσαν χάρη στη βοήθεια του επίσης ιταλού αρχιτραπεζίτη, επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ), Μάριο Ντράγκι, ο οποίες άνοιξε τους «κρουνούς βοηθείας», προσφέροντας κάποιες ανάσες στο σύστημα που αποδεικνύονται βραχύβιες.

Χαστούκι

Αυτή τη φορά ο Ντράγκι δεν μπορούσε να κάνει κάτι. Και ο Μόντι δέχθηκε ένα τόσο ηχηρό εκλογικό χαστούκι, που θα «κουδουνίζει» για μέρες στον ύπνο του στο ρυθμό του… «Arrivederci… Monti».

Στη διάρκεια της ψηφοφορίας, η αρχική αισιοδοξία στις αγορές βάση των exit poll έδωσε τη θέση της στις ανησυχίες, όταν τα τελικά αποτελέσματα έδειξαν ότι η Κεντροαριστερά δεν θα έχει την πλειοψηφία στη Γερουσία και ότι το Κεντρώο σχήμα Μόντι δεν είναι σε θέση να βοηθήσει.
Η «απρόσμενη» άνοδος των δύο…. κωμικών, Μπερλουσκόνι και Γκρίλι, που καρπώθηκαν ως ένα βαθμό την αντίθεση στη λιτότητα, δείχνει ότι οι κάλπες πιθανόν να ανοίξουν πάλι μπροστά στην αβεβαιότητα. Όπως έγινε την περασμένη άνοιξη στην Ελλάδα, μετά την κατάρρευση της κυβέρνησης, του επίσης «τεχνοκράτη» (τραπεζίτη) Λουκά Παπαδήμου.

Με τη Α. Μέρκελ να «λυσσά», το πιθανότερο όπως και στην Ελλάδα, για την «απαρέγκλιτη προσήλωση στο δρόμο της προσαρμογής» πίνοντας νερό στο όνομα του σούπερ Μάριο και της σταθερότητας του ευρώ.

Ωστόσο, τα εκλογικά μηνύματα της Ιταλίας δεν ήταν τόσο αναπάντεχα, όσο παρουσιάζονται.

Πριν μερικές ημέρες ο Ολι Ρεν, Ευρωπαίος Επίτροπος για τις Οικονομικές και Νομισματικές Υποθέσεις, δήλωνε ανήσυχος σε συνέντευξη σε αυστριακό περιοδικό: «Η κατάσταση είναι ιδιαίτερα εύθραυστη. Ο,τι χρώμα και να έχει η νέα κυβέρνηση, το σημαντικό είναι να μείνει στους στόχους των μεταρρυθμίσεων».

Νωρίτερα τις ανησυχίες του για τη βιωσιμότητα του χρέους, την ύφεση και τη διατήρηση των "μεταρρυθμίσεων", των περικοπών και της λιτότητας, που είχε ξεκινήσει ήδη η κυβέρνηση τεχνοκρατών του Μόντι, εξέφρασε και ο επικεφαλής της Τράπεζας της Ιταλίας και μέλος του ΔΣ της ΕΚΤ, Ιγκνάτσιο Βίσκο.

Σε ομιλία του σε επιχειρηματικό συνέδριο στο Μπέργκαμο, προειδοποίησε ότι οι αγορές συνεχίζουν να έχουν τα μάτια τους στραμμένα στην Ιταλία και στη δυνατότητα να ελέγξει τη χρηματοδότηση του δημόσιου χρέους που αγγίζει τα 2 τρισ. ευρώ (ποσό σχεδόν 6πλάσιο του ελληνικού).

«Η εμπιστοσύνη στην Ιταλία κλονίζεται μέσα στην πολιτική αστάθεια και την καμπάνια Μπερλουσκόνι που απειλούν την προοπτική σταθερής κυβέρνησης μετά τις εκλογές», σημείωνε. «Η Ιταλία δεν πρέπει να χαλαρώσει τις άμυνές της».

Τις ίδιες ημέρες εγκρίνονταν η διοχέτευση στο θησαυροφυλάκιο της Monte dei Paschi μιας γερής "ένεσης" 4 δισ. ευρώ από το ιταλικό δημόσιο προς την τρίτη μεγαλύτερη ιταλική τράπεζα για ένα σκάνδαλο με «τοξικό» παράγωγα που προκάλεσε «σεισμό» στην Ιταλία την προεκλογική περίοδο.

Βαθιά στην ύφεση

Τα εκλογικά αποτελέσματα στέλνουν μήνυμα, αφού η αδυναμία να υπάρξει μια κυβέρνηση πιστή στην εφαρμογή της «γραμμής» για σκληρή λιτότητα είναι έκδηλη, γεμίζοντας ρίγη τις αγορές.

«Η πραγματικότητα είναι ότι ο ιταλικός καπιταλισμός (όπως και σε άλλα μέρη της ευρωζώνης) βρίσκεται μπλεγμένος σε μεγάλα προβλήματα», σχολιάζει ο οικονομολόγος Μάικλ Ρόμπερτς. «Η ιταλική οικονομία εισέρχεται στο δεύτερο έτος πραγματικής συρρίκνωσης του ΑΕΠ, για πρώτη φορά από την «ανάκαμψη» του 2009 μετά το κραχ».

Σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία του ΟΟΣΑ για τις 30 ανεπτυγμένες οικονομίες, στην ευρωζώνη το δ’ τρίμηνο η μεγαλύτερη πτώση καταγράφηκε στην Ιταλία, με το ΑΕΠ να υποχωρεί κατά 0,9%, ενώ η Γερμανία στην ίδια περίοδο κατέγραψε πτώση του ΑΕΠ κατά 0,6%.

Η κερδοφορία των ιταλικών εταιρειών υποχωρεί σημαντικά από το 2000 και το ποσοστό κέρδους (κέρδος ως ποσοστό επί των επενδύσεων) έχει γυρίσει πίσω στα επίπεδα του 1963. Από τα χαμηλά στα μέσα του 2009 το ποσοστό κέρδους στην Ιταλία έχει υποχωρήσει περισσότερο και τώρα βρίσκεται χαμηλότερα σχεδόν 30% σε σχέση με το 2005 έναντι πτώσης 15% κατά μέσο όρο στην ευρωζώνη, σημειώνει ο Μ. Ρόμπερτς.

Οι καθαρές επενδύσεις έχουν κυριολεκτικά στεγνώσει. Από το 2009 που ανακόπηκε η κατρακύλα διεθνώς (χάρη στο άφθονο, συντονισμένο, «κρατικό χρήμα» που έριξαν στο σύστημα οι κεντρικές τράπεζες για να σώσουν το χρηματοπιστωτικό σύστημα από το πιστωτικό κραχ και την ασφυξία), δεν έχει υπάρξει η παραμικρή ανάκαμψη στις επενδύσεις.

Τα πραγματικά επίπεδα επενδύσεων είναι 25% χαμηλότερα από τις κορυφές του 2007, για την τρίτη μεγαλύτερη οικονομία της ευρωζώνης.

Ακόμα και με όρους Μόντι, το «πρόγραμμα προσαρμογής» απέτυχε. Το χρέος/ΑΕΠ συνεχίζει να ανεβαίνει και το μοναδιαίο κόστος εργασίας, που έχει μειωθεί δραματικά από τη λιτότητα σε άλλες χώρες όπως στην Ελλάδα, συνεχίζει να ανεβαίνει στην Ιταλία, παρά την πτώση των μισθών, καθώς υποχωρεί η παραγωγικότητα.

Αλλά και ο κεντροαριστερός Μπερσάνι, δύσκολα μπορεί να παίξει ρόλο «ιταλού» Ολάντ. Ιδιαίτερα τώρα που ο πρόεδρος της Γαλλίας αθετεί τις υποσχέσεις του, μπροστά στην κατρακύλα του «φαύλου κύκλου» της ύφεσης και της λιτότητας, στη δεύτερη οικονομία της ευρωζώνης.

Στην Ιταλία τα πραγματικά εισοδήματα υποχωρούν συνεχώς, με το μέσο όρο να βρίσκεται 2% χαμηλότερα από όσο ήταν το 2004!

Όλα δείχνουν ότι «ελληνικό δεύτερο προεκλογικό στόρι», είναι πιθανόν να επαναληφθεί και στην Ιταλία σε λίγους μήνες, καθώς τα οικονομικά αδιέξοδα οξύνονται μαζί με την πολιτική και κοινωνική κρίση.


enet.gr

Η παρακάμερα στο βιβλίο Μητσοτάκη (BINTEO)...

Τέσσερις γενιές πολιτικών βρέθηκαν χθες το απόγευμα στο Ίδρυμα Μείζονος Ελληνισμού στην παρουσίαση του βιβλίου του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη υπό τον... τίτλο «Μπροστά από την εποχή της. Η κυβέρνηση της ΝΔ 1990-1993» το οποίο επιμελήθηκε ο στενός του συνεργάτης και υπουργός Οικονομικών επί των ημερών του Γιάννης Παλαιοκρασσάς.

Πολυπληθές αλλά ετερόκλητο το ακροατήριο της παρουσίασης που κατάφερε να «ενώσει» στις πρώτες σειρές των καθισμάτων δίπλα δίπλα τους Γ. Καρατζαφέρη, Π. Καμμένο, Φ. Κουβέλη, Κ. Μητσοτάκη, Ε. Μεϊμαράκη, Γ. Καμίνη και Μ. Γλέζο. Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης είχε προσκαλέσει στην εκδήλωση όλους τους πολιτικούς αρχηγούς εκτός από τη Χρυσή Αυγή για την οποία έκανε ειδική αναφορά στην ομιλία του κρούοντας των κώδωνα του κινδύνου για το φαινόμενο. Ηχηρές πάντως ήταν οι απουσίες τόσο του Αντώνη Σαμαρά όσο και του Κώστα Καραμανλή καθώς αμφότεροι επέλεξαν να μην παραβρεθούν στην παρουσίαση ενός βιβλίου που εν πολλοίς ρίχνει ευθύνες σε όλες τις κυβερνήσεις για ατολμία και επένδυση στην πολιτική των δανειών εκτός από ένα κομμάτι της πρώτης θητείας του Κώστα Σημίτη.

Το «καραμανλικό» στοιχείο είχε έντονη παρουσία από τις πρώτες κιόλας ώρες της προσέλευσης του κοινού: Αχιλλέας Καραμανλής, Πέτρος Μολυβιάτης, Δημήτρης Σιούφας, Θόδωρος Ρουσόπουλος, Ευριπίδης Στυλιανίδης, Βαγγέλης Αντώναρος, Προκόπης Παυλόπουλος, Γιάννης Παπαθανασίου, Γιώργος Αλογοσκούφης, Νικήτας Κακλαμάνης, Γιάννης και Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης.

Αναιμική χαρακτηρίστηκε η παρουσία μελών της κυβέρνησης καθώς εκτός από τον υπουργό Εσωτερικών στην εκδήλωση παραβρέθηκαν μόνον οι υπουργοί Ανάπτυξης Κωστής Χατζηδάκης, Υγείας Ανδρέας Λυκουρέντζος και ο αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών Χρήστος Σταϊκούρας.

Η παρουσία που προκάλεσε τις περισσότερες συζητήσεις στα «πηγαδάκια» εκτός αίθουσας ήταν αυτή του Κωστή Στεφανόπουλου – σε μία από τις πιο σπάνιες κοινές εμφανίσεις των δυο ανδρών των οποίων οι σχέσεις ήταν απολύτως εχθρικές λόγων της διαμάχης εντός της ΝΔ αμέσως μετά την παραίτηση Αβέρωφ. Οι κοινές τους εμφανίσεις μέχρι χθες είχαν περιοριστεί στις εκδηλώσεις της Προεδρίας της Δημοκρατίας επί Στεφανόπουλου με τυπικές χειραψίες και «παγωμένα» χαμόγελα.

Συζητήσεις προκάλεσε επίσης η παρουσία του Γιώργου Βουλγαράκη που έφτασε από τους πρώτους στην εκδήλωση αλλά και του πρώην περιφερειάρχη Παναγιώτη Ψωμιάδη ο οποίος όμως αυτή τη φορά έφτασε χωρίς τις… τυμπανοκρουσίες και τα χαμόγελα του παρελθόντος.

Αμέσως μετά την εκδήλωση, για την οποία πάντως ακούστηκαν πολλές γκρίνιες από τον κόσμο που έφτασε στην αίθουσα την οποία είδε γεμάτη με στελέχη και κομματικούς παράγοντες, οι περισσότεροι εκπρόσωποι του πολιτικού κόσμου δεν πέρασαν μπροστά από τις κάμερες. Και λίγο πριν αναχωρήσει ο Αχιλλέας Καραμανλής είχε ένα θερμό τετ α τετ με τον πρόεδρο των Ανεξάρτητων Ελλήνων Πάνο Καμμένο και τον εκπρόσωπο του κόμματος Τέρενς Κουίκ σε χαλαρούς τόνους μακριά από τις τηλεοπτικές κάμερες και τους φωτογράφους.

Και η Αριστερά εκπροσωπήθηκε στην εκδήλωση καθώς παρόντες ήταν ο Μανώλης Γλέζος, που έφτασε από τους πρώτους και ο Σπύρος Χαλβατζής ενώ το παρόν έδωσε και ο Μίμης Ανδρουλάκης.

«Χαμένοι» μέσα στο πλήθος η Ντόρα και ο Κώστας Μπακογιάννης, ο Κυριάκος Μητσοτάκης και η Αλεξία Μπακογιάννη προσπαθούσαν να χαιρετήσουν τους πάντες φροντίζοντας παράλληλα για τη σκηνοθετική κάλυψη της εκδήλωσης.

Ο κ. Μητσοτάκης χειροκροτήθηκε πολλές φορές κατά τη διάρκεια της ομιλίας του η οποία είχε βαθιά προσωπικό τόνο με έντονο το στοιχείο της νουθεσίας προς την κυβέρνηση την οποία κάλεσε να προχωρήσει σε πάταξη της φοροδιαφυγής αλλά και σε απολύσεις από το δημόσιο προκειμένου να μικρύνει το κράτος.


Από τις πιο χαρακτηριστικές στιγμές της χθεσινής εκδήλωσης ήταν η στιγμή της μετάδοσης ενός μικρού βίντεο με στιγμές από την πολιτική σταδιοδρομία του κ. Μητσοτάκη με χαρακτηριστικότερη μία ομιλία του στη βουλή το 1994 όταν απευθυνόμενος προς την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ προέβλεψε ότι με την πολιτική που παράγει χρέη και ελλείμματα σε λίγα χρόνια η Ελλάδα δεν θα μπορούσε να δανειστεί και αναγκαστικά θα πιεζόταν για να καταφύγει στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο…

real.gr

Μέλος της ΔΗΜΑΡ και επίσημα ο υφυπουργός Παιδείας Θ. Παπαθεοδώρου...

Ο υφυπουργός Παιδείας της τρικομματικής κυβέρνησης, Θόδωρος Παπαθεοδώρου, είχε προταθεί από την Δημοκρατική Αριστερά για τον υπουργικό θώκο, δίχως όμως να είναι επίσημο μέλος της Αγίου Κωνσταντίνου.
Όμως ο ...

ΣΥΡΙΖΑ στο ΕΣΡ για τον Δραγασάκη (BINTEO)...

Να ερευνήσει τη μετάδοση από τον τηλεοπτικό σταθμό Best media Group και κατόπιν από άλλα ηλεκτρονικά και τηλεοπτικά ΜΜΕ δηλώσεων του Γιάννη Δραγασάκη, «κατά προφανή παράβαση του δημοσιογραφικού κώδικα δεοντολογίας και της κείμενης ραδιοτηλεοπτικής νομοθεσίας», καλεί το...

Η κακοκαιρία "χτύπησε" την Κεντρική Μακεδονία...

Ακραία καιρικά φαινόμενα έπληξαν χθες το βράδυ περιοχές της Κεντρικής Μακεδονίας, με ισχυρές βροχοπτώσεις, ανέμους, αλλά και χαλαζόπτωση.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα αντιμετώπισε η Αλεξάνδρεια Ημαθίας, όπου η Πυροσβεστική κλήθηκε να...

Ο «Διαφωτισμός», ο «Φιλελευθερισμός» και ο Κοραής είναι που μας λείπουν;...

Με ενθουσιασμό διαπίστωσα πως ο αγαπητός Akenaton εγκαινίασε διάλογο για τα ουσιώδη. Σε αυτά τα πλαίσια ας μου επιτραπεί να διατυπώσω αντίρρηση, μήπως καταφέρω να συνεισφέρω στην γονιμότητα του διαλόγου. Ας είναι μόνο η αρχή!
Παίρνω το...

Την Πέμπτη, θα δώσει ο ΟΓΑ τα αναδρομικά για τα οικογενειακά επιδόματα...

Την Πέμπτη, στις 28 Φεβρουαρίου 2013, θα πραγματοποιηθεί από τον Οργανισμό Γεωργικών Ασφαλίσεων (ΟΓΑ) η πληρωμή των οικογενειακών επιδομάτων, δηλαδή επίδομα τρίτου παιδιού, πολυτεκνικό επίδομα, επίδομα σε...

Ανησυχία στις αγορές από το πολιτικό αδιέξοδο που οδηγείται η Ιταλία ...

Γκρίλο: «Όχι» σε υπόγειες συμφωνίες.
Tόσο η δέξια όσο και η αριστερά χρεοκόπησαν. «Βρίσκονται στην εξουσία εδώ και είκοσι πέντε χρόνια και αποτελούν το πραγματικό πρόβλημα της Ιταλίας»...
Ρευστό είναι το πολιτικό σκηνικό στην Ιταλία, καθώς με...

Τραγωδία στην Αίγυπτο: Εξερράγη αερόστατο με 20 τουρίστες...

Δέκα εννέα τουρίστες σκοτώθηκαν όταν σημειώθηκε έκρηξη στο αερόστατο που τούς μετέφερε επάνω από το Λούξορ, ανακοίνωσαν οι αιγυπτιακές αρχές ασφαλείας.
Ο Αχμεντ Αμπούντ διευκρίνισε ότι...

Βαρουφάκης: Μόνο με θαύμα θα απογειωθούμε!...

Τη δήλωση του πρωθυπουργού, Αντώνη Σαμαρά ότι το 2014 η Ελλάδα θα απογειώθει και πάλι σχολίασε σήμερα ο γνωστός οικονομολόγος, Γιάννης Βαρουφάκης.

«Δεν υπάρχει πιθανότητα να...

Παπαδάκης προς Στουρνάρα: Πάμε πρώτα για ψώνια και τσίπουρα (ΒΙΝΤΕΟ)...

"Που το βρήκατε ότι έπεσαν οι τιμές;"...
Τα «άκουσε» για τα καλά ο υπουργός Οικονομικών Γιάννης Στουρνάρας από τον Γιώργο Παπαδάκη, για τις δηλώσεις του ότι έχουν πέσει οι τιμές, με τον δημοφιλή παρουσιαστή να τον προκαλεί να ...

Επιστροφή φόρου λόγω λάθους στο χαράτσι -Ποιοι είναι οι δικαιούχοι...

Με ρύθμιση η οποία αναμένεται να κατατεθεί τις επόμενες μέρες 60.000 άτομα θα λάβουν επιστροφή χρημάτων για τα λάθη στους υπολογισμούς που είχαν γίνει στο χαράτσι και τους είχαν υποχρεώσει να πληρώσουν συνολικά 12.000.000 ευρώ επιπλέον.
Αυτό...

Η Λιάνα αδειάζει Αλέκα, για τις απολύσεις στο Ριζοσπάστη...

«Δίκαιη απόλυση δεν υπάρχει πουθενά»...
Παρότι ο Περισσός επιχειρεί να κρατήσει χαμηλά τους τόνους για τις απολύσεις στην
κομματική εφημερίδα «Ριζοσπάστης», η βουλευτής του ΚΚΕ, Λιάνα Κανέλλη, με συνέντευξή της, «άδειασε» απολύτως το κόμμα της.
Η ...