athens.indymedia.org
ΕΚΤΑΚΤΗ ΕΙΔΗΣΗ : Εμπρησμοί σε σπίτια δημοσιογράφων
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: Κύκλοι Παραβατικών/ Πυρήνας Εραστές της Ανομίας
Μαχόμενη Μειοψηφία
ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ: Ξημερώματα Παρασκευής 11/01
ΠΡΟΛΟΓΙΖΟΝΤΑΣ ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΔΕΛΤΙΟ ΕΙΔΗΣΕΩΝ, ΕΝΑ ΔΕΛΤΙΟ ΑΝΤΙ-ΠΛΗΡΟΦΟΡΗΣΗΣ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΑΧΥΣΗ ΤΗΣ ΑΝΑΤΡΕΠΤΙΚΗΣ ΘΕΩΡΗΣΗΣ...
“Τους εκτελέσανε στη κεντρική πλατεία,
τους εκτελέσανε σε λατομεία με βαθιάν ηχώ,
μπροστά σ' ερημωμένα καφενεία και μνημεία,
...
τους εκτελέσανε στων σκουπιδιών τη μάντρα,
μέσα στα κοφτερά γυαλιά και τις κονσέρβες,
τους εκτελέσανε στο δρόμο, στο κατώφλι του σπιτιού τους,
στο πεδίο βολής χιλιάδων στρατοπέδων,
στην άφωνη ερημιά συνωστισμένων χωραφιών.
Τους εκτελούσανε κάθε μέρα μέσα στα χέρια σας,
μες στη φωνή σας, στη φόδρα του καινούργιου ρούχου σας.”
Τίτος Πατρίκιος
Υπάρχουμε κι εμείς. Ανάμεσα στο πλήθος, ανάμεσα σας. Κινούμαστε, αναπνέουμε στον...
ίδιο κόσμο, βιώνουμε σε όλες του τις εκφάνσεις του την αρρώστια. Οι χθεσινοί εμπρηστές είμαστε λοιπόν οι εξεγερμένοι του σήμερα, οι αγανακτισμένοι σκλάβοι. Οι τύποι που ρισκάρουν -κι αυτό ακούστε το καλά κυρίες και κύριοι- όχι ως μια ένδειξη αυτο-ηρωισμού αλλά ως μία απεγνωσμένη κραυγή ελευθερίας.
Μέσα στον κόσμο των σκιών, που οι κουστουμαρισμένοι εκπρόσωποι της νομιμότητας κρύβονται πίσω από τα ένοχα χαμόγελα των καλών προθέσεων, όλοι τους δολοφονούν στο όνομα της ισότητας και της δημοκρατίας, της κρατικής εξυγίανσης, της εθνικής ενότητας, της τάξης και της ασφάλειας, της καταναλωτικής ευδαιμονίας. Χαρούμενοι χασάπηδες που καμουφλάρουν τα εργαλεία τους ανάμεσα σε χαρτοφύλακες, νομοθετικά βιβλία, τεχνολογικά επιτεύγματα. Οι δολοφόνοι δεν φοράνε μόνο την στολή του μπάτσου αλλά βρίσκονται “κρυμμένοι” παντού, στα τηλεοπτικά παράθυρα, στα αστυνομικά τμήματα, στα γραφεία των πολυεθνικών, στα επιστημονικά εργαστήρια, στις υπουργικές καρέκλες, στις μάζες των εθνικοφρόνων μικροαστών, στο δάχτυλο του ρουφιάνου που καταδίδει, στις βίλες των πλουσίων.
Ναι, κάπου εκεί υπάρχουμε. Στο κόσμο της εργασίας που επισυνάπτει τις δικές του συμβάσεις, στα θρανία των σχολείων ή στα αμφιθέατρα των πανεπιστημίων, στις κοινές παρέες σε κάποιο μαγαζί ή σπίτι, στα πάρκα, στα διπλανά διαμερίσματα. Στις ίδιες μας τις αντιφάσεις, τις απογοητεύσεις, τα δικά μας αδιέξοδα. Με μια μικρή διαφορά, μια μεγάλη απόφαση και μια τεράστια θέληση, αυτή της επιλογής του αγώνα. Αγώνα ενάντια στη σύγχρονη κοινωνία του καταναλωτισμού, της αποξένωσης, του ατομισμού, της βίαιης αλλά και έξυπνης- “ειρηνικής” καταστολής. Των μικρών και μεγάλων φυλακών της κοινωνικής στέπας , των αστικών γκέτο, των πολυτελών προαστείων με τις άπειρες δολοφονίες και της ανθρώπινης εξόντωσης με κάθε μέσο. Κάπου εκεί μέσα διαπράττουμε το άνομο “αμάρτημα” της ελευθερίας.
Διάφοροι άνθρωποι, από κάθε γωνιά της πόλης μέχρι κάθε άκρη της γης, μεταξύ τους και εμείς, συνειδητοποιώντας τη θέση μας μέσα στο σύγχρονο οικοδόμημα, τοποθετούμε τους εαυτούς μας σε μία θέση άμυνας αρχικά και εν συνεχεία επίθεσης, αντι- εξουσιαστικού χαρακτήρα οικοδομώντας ταυτόχρονα τα θεμέλια των ουτοπικών μας κόσμων στις μεταξύ μας σχέσεις. Σχέσεις ειλικρίνειας, αλληλο-σεβασμού, αλληλο-κατανόησης και ευθύτητας. Σχέσεις που διέπονται από συντροφικότητα και είναι ποτισμένες με πλούσια συναισθήματα. Κι αν καμιά φορά δε τα καταφέρνουμε, η προσπάθεια είναι αυτή που μας ανταμοίβει!
Αν ρίξεις μια ματιά γύρω σου, δε θα αντικρίσεις τίποτα παραπάνω από μια υποκρισία. Σχέσεις μεταξύ ανθρώπων με συμφέρον, κέρδος, εκδίκηση ντυμμένες πάντα στα καλά ρούχα της υποκρισίας. Τα χρήματα αγοράζουν τα αισθήματα, οι ευαίσθητοι χρεωκοπούν και η καταπιταλιστική μηχανή επελαύνει ισοπεδώνοντας τις ζωές μας. Φτύνοντας ό,τι περισσεύει στα παγκάκια, στα ψυχιατρικά άσυλα, στις παραισθήσειες των ναρκωτικών, στις φυλακές. Αλλά κι όταν κλείνει η πόρτα του διαμερίσματος σου, ζεις στο δικό σου μικρόκοσμο αφήνοντας έξω αδιάφορα και προκλητικά όλους του κόσμου τους απόκληρους. Μήπως είσαι κι εσύ ένοχος, στο βαθμό που σου αναλογεί ;
Όλα κρίνονται από μία απόφαση. Απλοική και εύκολη διαπίστωση; Μια απόφαση έχει τη δύναμη να τα αλλάξει όλα. Μπορείς να ξεκινήσεις από αύριο, τώρα οι μικρές ή μεγάλες μα αποφαστιστικές αντι-δράσεις κυοφορούν την επαναστατική έκρηξη που όλοι μας αναζητούμε. Τώρα για το αν έχει νόημα όλο αυτό, αν αξίζει δηλάδή τον κόπο το διακύβευμα-ατομικό κόστος για τον καθένα σε σχέση με τις πιθανότητες αλλαγής όλου αυτού του εξουσιαστικού και ανίκητου κτήνους η απάντηση δεν υπάρχει. Θυμίζει κάτι από όνειρο, ίσως και ταξίδι με τελικό προορισμό το άπειρο. Το να κλείνεις πάντως τα μάτια ή “να προσπερνάς από πάνω το ζητιάνο στο δρόμο” είναι καταδίκη. Συνενοχή. Παραίτηση και δειλία.
Για εμάς λοιπόν η ποιοτική διαφορά που διαχωρίζει τους ανθρώπους είναι αν εκτός από λάδι γίνονται και άμμος μέσα στα γρανάζια του συστήματος. Και αυτό γιατί αναγκαστικά όλοι μας αποτελούμε κομμάτι της πραγματικότητας την οποία συντηρούμε μέσα από την συμμετοχή μας στον καταναλωτικό κύκλο, την μισθωτή εργασία, κλπ. Παρ' όλα αυτά ως αναρχικοί αναζητούμε με επιμονή εκείνες τις στιγμές που οι χρόνοι αντιεξουσίας απελευθερώνονται καταστροφικά, χτυπώντας την κυριαρχία και παροτρύνοντας συνειδήσεις να εξεγερθούν εναντίων της.
Ας αλλάξει “στρατόπεδο” ο φόβος...
Τα Μ.Μ.Ε αποτελούν την επίσημη εκπροσώπηση του συστήματος. Στις νέες συνθήκες που δημιουργούνται ο ρόλος τους αναβαθμίζεται από διατηρητές των ισσοροπιών μεταξύ κοινωνίας και πολιτικού συστήματος σε βασικούς διαχειριστές των κατασταλτικών κρατικών σχεδιασμών χειραγωγώντας ανάλογα το κοινωνικό σώμα. Στις δυτικές δημοκρατίες εξάλλου πάντα χρειαζόταν και χρειάζεται ένας δήθεν αντικειμενικός κριτής ο οποίος θα ελέγχει την θεσμική αξιοκρατία και της δήθεν δημοκρατικές ελευθερίες υποσκάπτοντας παράλληλα τους πραγματικούς αγώνες για ελευθερία. Η υποκριτική διγλωσσία τους διατηρεί μια φιλοεργατική ρητορική κλείνοντας πονηρά το μάτι στους πολιτικούς προισταμένους τους και τα αφεντικά. Την ίδια υποκρισία συναντά κανείς στα λόγια των εξουσιαστών που χείνουν κροκοδείλια δάκρυα για τις αυτοκτονίες εξαιτίας της εξαθλίωσης στην Ελλάδα, στην “λύπη” των αυτοκρατοριών για τις δολοφονίες αμάχων, στις φιλανθρωπίες των πλουσίων που προσπαθούν να ελαφρύνουν το βάρος των ευθυνών τους καλοπιάνοντας την συνείδηση τους και επιζητώντας την αυτοπροβολή τους.
Στην εποχή της οικονομικής (και όχι μόνο) κρίσης το κράτος θωρακίζεται και τοποθετεί ως βασικό του στόχο την παραγωγή διάχυτου φόβου όχι μόνο σε αυτούς που το πολεμάνε αλλά και ευρύτερα μέσα στα “αποκλεισμένα” και “μη προνομιούχα” κομμάτια της κοινωνίας (πχ μετανάστες, ιερόδουλες, παραβατικοί, χούλιγκαν). Οι συνεχείς κατασταλτικές επιχειρήσεις καθαρά επικοινωνιακού χαρακτήρα (πχ δημοσιεύσεις φωτογραφιών) οι οποίες αβαντάρονται, κατασκευάζονται και σερβίρονται από το σύνολο των μέσων μαζικής ενημέρωσης, έχουν γίνει το μέσο για να εξαπλωθεί ο φόβος και να παρουσιαστεί κυβερνητικό έργο στο κομμάτι της τάξης και της ασφάλειας. Τα μίντια είναι ο βασικός πυλώνας αυτής της κρατικής στρατηγικής. Κατασκευάζουν εικονικούς ενόχους και παράλληλα γεμίζουν τα τηλεοπτικά παράθυρα με εικόνες ποντάροντας στα συντηριτικά ένστικτα της “κοινής γνώμης”. Οι κατηγορούμενοι διαπομπεύονται ως απόδειξη ενοχής.
Μέσα σε αυτό το κλίμα πραγματοποιείται αρχικά η εκκένωση της αναρχικής κατάληψης Βίλα Αμαλίας καθώς και του αυτοδιαχειριζόμενου στεκιού της Ασοεε όπου στεγάζεται ο κινηματικός ραδιοφωνικος σταθμος 98fm ενώ από το καλοκαίρι είχε προηγηθεί η εκκένωση της Κατάληψης ΔΕΛΤΑ και οι παρακρατικές επιθέσεις σε κοινωνικούς χώρους και καταλήψεις με τελευταίο τον εμπρησμό του κοινωνικού χώρου Xanadu στην Ξάνθη.
Με τις αντανακλαστικές εμπρηστικές επιθέσεις μας σε σπίτια δημοσιογράφων παίρνουμε μια σαφή θέση μάχης δίπλα στις κοινότητες αγώνα και ενάντια στους μόνιμους συκοφάντες της. 'Ηρθε η στιγμή να ακουστεί η η δικιά μας αλήθεια μακριά απ' τις λάσπες και τα ψέμματα των media. Μέσα στο κλίμα τρομοκρατίας και καταστολής που στήθηκε το τελευταίο διάστημα οι αναρχικοί, ο κόσμος του αγώνα αντιστάθηκαν. Με τις γροθιές υψωμένες, με συνθήματα, με πέτρες, με καταλήψεις, με φωτιά, με αξιοπρέπεια. Η θαραλλέα και αποφασιστική κίνηση ανακατάληψης της Βίλας, η ταυτόχρονη κατάληψη των γραφείων του αριστερού θίασου της ΔΗΜΑΡ και η αντανακλαστική συγκέντρωση αλληλεγγύης μπροστά στο υπουργείο οικονομικών παρά την καταστολή τους έδειξαν πως μέσα στη γενικευμένη απάθεια υπάρχουν άνθρωποι που δεν καταθέτουν εύκολα τα “όπλα” τους.
Απέναντι στην καταστολή του κράτους η λύση δεν βρίσκεται στην επίκληση των δικαιωμάτων μας, σε δηλώσεις νομιμοφροσύνης, σε ρεφορμιστικές συμμαχίες και γραφειοκρατικές καταγγελίες. Η αλληλεγγύη έχει ένα ιδιαίτερο νόημα για εμάς.
Πολεμάμε το σύστημα πράγμα που σημαίνει ότι η καταστολή του εναντίων μας εμπεριέχει μια πολύ σημαντική κρατική παραδοχή. Αποτελούμε κίνδυνο για το υπάρχον και φοβούνται κάθε επαναστατική προοπτική που θέτουν οι αγώνες μας ενάντια στον κόσμο τους. Αν το κράτος σταματούσε να μας πολεμάει τότε θα είχαμε ένα καλό λόγο για να προβληματιστούμε.
Οι επαναστατικές επιθέσεις δεν γνωρίζουν στιγμές συνειδητής αδράνειας ούτε αποτελούν μέσο εξισορρόπησης των πολιτικών ισορροπιών. Οι πράξεις επαναστατικής βίας δεν ιεραρχούνται ανάλογα με τον πήχη βίας που χρησιμοποιείται αλλά αξιολογούνται βάσει του βαθμού εξάπλωσης και αναταραχής που προκαλούν στην κανονικότητα.
Η στοχοθεσία μας έχει διπλό μήνυμα, να σταθούμε αλληλέγγυοι στους συντρόφους που βιώνουν έντονα την καταστολή αλλά και να σπάσουμε την σιωπή γύρω από κομβικές υποθέσεις που θάβονται από το συνάφι των δημοσιογράφων, όπως τα στρατοδικεία αναρχικών στον Κορυδαλλό (υποθέσεις Σ.Π.Φ, Ε.Α) και την εκδικητική απόρριψη αποφυλάκισης του αντάρτη πόλης Σάββα Ξηρού. Ενος αγωνιστή που έχει συκοφαντηθεί οσο κανείς από το βρωμόστομα των δημοσιογράφων.
Περνώντας από την θεωρία στην πράξη επιτεθήκαμε σε 5 σπίτια ρουφιάνων δημοσιογράφων. Στο συντονισμένο μπαράζ συμμετείχαμε σύντροφοι από την Μαχόμενη Μειοψηφία και τους Κύκλους Παραβατικών/πυρήνας Εραστές της Ανομίας. Θεωρούμε τις συμμαχίες εντός της αγωνιστικής κοινότητας αναγκαίο συστατικό στην επίθεση ενάντια στο κράτος.
Τα ξημερώματα της Παρασκευής 11/1 χτυπήσαμε μέσα σε διάστημα λιγότερο των δύο ωρών :
Το σπίτι του Γιώργου Οικονομέα στον Λυκαβηττό, ρουφιάνο δημοσιογράφο και παρουσιαστή πρωινής εκπομπής στο Mega, γνωστός για τις “ανατρεπτικές” ανησυχίες που έτρεφε στο παρελθόν.
Το σπίτι του Πέτρου Καρσιώτη στον Άλιμο, δημοσιογράφου του αστυνομικού ρεπορτάζ στον alpha, γνωστό παπαγαλάκι της ασφάλειας και συκοφάντης εναντίων αναρχικών συντρόφων.
Το σπίτι του Αντώνη Λιάρου στην Αγία Παρασκευή, παρουσιαστή για χρόνια στο δελτίο ειδήσεων του Mega. Υποψήφιος βουλευτής του ΠΑΣΟΚ στις τελευταίες εκλογές, εξαργύρωσε την μη εκλογή του στο κοινοβούλιο με την θέση του ειδικού συμβούλου προγράμματος ενημερωτικών εκπομπών στην ΕΡΤ.
Το σπίτι του Χρήστου Κώνστα στο Μαρούσι, σχολιαστής οικονομικών θεμάτων στο δελτίο ειδήσεων του Alter (πριν κλείσει), γνωστό φερέφωνο και μόνιμος υποστηρικτής της κυβερνητικής οικονομικής πολιτικής.
Την μονοκατοικία του Αντώνη Σκυλάκου στην Νέα Πεντέλη, πρώην διευθυντής ειδήσεων στον Alpha και νυν διευθυντή του Αθηναϊκού Πρακτορείου Ειδήσεων με απόφαση του υπουργού οικονομικών Γιάννη Στουρνάρα.
Μέσα απ' τις φωτιές μας θέλουμε να δείξουμε την αλληλεγγύη μας στις κοινότητες αγώνα που εχουν μπεί στο στόχαστρο της καταστολής. Κάλουμε κάθε ατομικότητα/παρέα/συλλογικότητα να αντιληφθεί την κρισιμότητα των καιρών μας και να δράσει ενάντια στον ολοκληρωτισμό που μας επιβάλλεται. Όσο περισσότεροι τόσο πιο επικίνδυνοι. Όσο πιο ενωμένοι τόσο πιο δυνατοί. Όσο πιο “ποιοτικοι” τόσο πιο εύστοχοι. Για αρχή όλοι στα Προπύλαια το Σάββατο 12/01 στην πορεία αλληλεγγύης στις καταλήψεις και στους αυτοοργανωμένους χώρους...
ΔΡΑΣΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΛΑΜΨΕΙ Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
ΝΑ ΣΠΕΙΡΟΥΜΕ ΠΑΝΤΟΥ ΕΣΤΙΕΣ ΑΝΟΜΙΑΣ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΑΥΤΟΟΡΓΝΩΜΕΝΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΙΧΜΑΛΩΤΟΥΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ
ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΟΥ ΑΝΤΑΡΤΗ ΣΑΒΒΑ ΞΗΡΟΥ
ΟΛΑ ΓΙΑ ΟΛΑ
Κύκλοι Παραβατικών/πυρήνας Εραστές της Ανομίας
Μαχόμενη Μειοψηφία
Υ.Γ.1
Δύναμη και καλή αναρρωση στον σύντροφο Παναγιώτη Αργυρού.
Υ.Γ.2
Δύναμη στους συντρόφους που συνελήφθησαν τις τελευταίες μέρες από την Αντιτρομοκρατική και τα παπαγαλάκια των ΜΜΕ τους παρουσιάζουν σαν μέλη της Σ.Π.Φ.
