της Λουκρητίας Η γειτονιά μου είναι η επιτομή της ανιαρής και σύγχρονης κανονικότητας. Λίγες νερατζιές ανά τετράγωνο, δρόμοι τόσο στενοί που νομίζεις πως θα βγεις στο μπαλκόνι και θα...
παίξεις τάβλι με τον γείτονα, ένα-δύο συνοικιακά μαγαζιά που φυτοζωούν και κάμποσα αυτοκίνητα εμφανώς εγκαταλελειμμένα από καιρό. Το πιο συναρπαστικό που συμβαίνει είναι οι αχτίδες του ηλίου που την λούζουν την ημέρα. Το βράδυ, την θέση του ήλιου παίρνει το φως που ρίχνουν στην άσφαλτο οι κολόνες της ΔΕΗ, σαν φακοί που έχουν εστιάσει σε ένα συγκεκριμένο σημείο λες και ψάχνουν να βρουν σημάδια που να καταμαρτυρούν πως κάπου έκει γύρω υπάρχει ζωή. Η ησυχία είναι τέτοια που αν σταθείς και κρατήσεις την ανάσα σου για λίγα δευτερόλεπτα, θα ακούσεις τις γάτες να σκουπίζουν την σκόνη από τα καπό των αυτοκινήτων.
Σε ένα τέτοιο περιβάλλον που αλλάζει όψη μόνο όταν τα απορριματοφόρα καταπίνουν τα βουνά με τις σακούλες σκουπιδιών, δεν μπορείς να έχεις μεγάλες προσδοκίες για κάποια έκπληξη που θα σε κάνει να νιώσεις το αίμα σου να βρίσκει στα φλεβικά τοιχώματα. Κι όμως, πριν περίπου μία εβδομάδα, καθώς επέστρεφα σπίτι τα ξημερώματα, η θέα ενός καφέ κακοβαλμένου όγκου με υποχρέωσε να κοιτάξω τριγύρω για να βεβαιωθώ πως βρίσκομαι στη σωστή γειτονιά.
Ένας κουλουριασμένος λούτρινος αρκούδος, ακουμπισμένος όπως-όπως πίσω από έναν κάδο απορριμάτων είχε διαταράξει την ισορροπία του τοπίου και την ευφορία που σου φέρνουν τρία-τέσσερα ποτήρια ουίσκι. Περπάτησα διστακτικά προς το μέρος του κι όσο πλησίαζα, τόσο ξεδιάλυναν τα ταλαιπωρημένα χαρακτηριστικά του. Είχε ένα μπλε ξεφτισμένο φιόγκο στο λαιμό και μετά βίας μπορούσες να διακρίνεις τα μάτια του. Για λίγο μου πέρασε από το μυαλό να τον κουβαλήσω ως το διαμέρισμά μου, αλλά γρήγορα εγκατέλειψα την ιδέα. Με τον ζαχαρί αρκούδο, δώρο του πατέρα, να με περιμένει στο σκαμπό του σαλονιού, δεν είναι για να φέρνεις έναν αντίζηλο στο σπίτι και μάλιστα κάποιον άγνωστο που μάζεψες από τους δρόμους.
Το άλλο πρωί, ο καφέ αρκούδος έλειπε. Το πιο πιθανό είναι να τον πληγώνουν οι γλάροι σε κάποια χωματερή, σκέφτηκα. Και κάπως έτσι, η γειτονιά επανήλθε στην πρώτερη κατάσταση της απόλυτης νιρβάνας. Όχι για πολύ όμως. Για τις επόμενες μέρες, το σκηνικό επαναλαμβανόταν με διαφορετικούς πρωταγωνιστές κάθε φορά. Την μία ήταν ένα γκρι ποντικάκι, την άλλη ένα κανελί κουνέλι και την τρίτη ένα ολοστρόγγυλο ροζ γουρούνι. Ήταν πλέον προφανές. Κάποιος τα άφηνε στα σκουπίδια αργά τη νύχτα, γιατί ως γνωστόν όλες οι βρωμιές τότε γίνονται. Κι αν τα ιδρωμένα κορμιά που ανακατεύονται με σεντόνια και σωματικά υγρά είναι μια βρωμιά που προσφέρει ηδονή, η εγκατάλειψη ενός απροστάτευτου λούτρινου τι είδους ηδονή μπορεί να προσφέρει;
Το ξέρω πως είναι τουλάχιστον ανόητο να ασχολείται κάποιος με τέτοια θέματα ενώ στη χώρα ένας ολόκληρος λαός ταλαιπωρείται από την απεργία διαρκείας που έχουν κηρύξει τα χαμόγελα και μετράει τις ανάσες του χάριν οικονομίας, αλλά δείτε το κι αλλιώς. Εάν το να εγκαταλείπεις το κατοικίδιό σου στους δρόμους, γιατί ξεθύμανε η φάση φιλοζωίας σου ή γιατί πλέον εν μέσω κρίσης η φροντίδα του θεωρείται πολυτέλεια, έχει μία λογική βάση που κατανοώ αλλά δεν συμμερίζομαι, το να παρατάς στα σκουπίδια το άψυχο λούτρινο που το μόνο που καταλαμβάνει είναι λίγο χώρο, είναι κάτι που σε κάνει να αναρωτιέσαι για την αδιαφορία που έχει ποτίσει την καθημερινότητά μας. Και για να το θέσω διαφορετικά, όπως υπάρχουν οι φιλοζωικές οργανώσεις για την περίθαλψη των αδέσποτων ζώων, έτσι υπάρχουν και σύλλογοι που είναι έτοιμοι να δεχθούν τα ανεπιθύμητα λούτρινα. Μπορεί αυτή η πράξη να μην πληρώσει τους ανεξόφλητους λογαριασμούς του νοικοκυριού, αλλά τουλάχιστον θα δώσει χαρά σε κάποια άλλη οικογένεια. Δεν είναι και λίγο.
protagon.gr
