Εχει καλύψει συγκρούσεις διαδηλωτών με την αστυνομία σε διάφορα μέρη του κόσμου: Αργεντινή, Ιταλία, Βολιβία, Μεξικό. Ειδικά στο τελευταίο, όπως λέει, οι αστυνομικοί θεωρούνται άγριοι, ανεκπαίδευτοι και... διεφθαρμένοι.
Οπως εξομολογείται, όμως, «αυτό που έζησα στις 29 του Ιούνη στο Σύνταγμα, ξεπερνάει σε αγριότητα κάθε όριο. Η Ελληνική Αστυνομία παίρνει δίκαια και με διαφορά το βραβείο βαρβαρότητας. Μιας βαρβαρότητας που καμία σχέση δεν είχε με καταστολή, αλλά ήταν ένα συνεχές φλερτ με τον θάνατο...».
Ο λόγος για τον Γιώργο Αυγερόπουλο, που με τον «Εξάντα» και την ομάδα του έχουν βρεθεί σε διάφορα μέρη του κόσμου όπου υπάρχουν κοινωνικές εξεγέρσεις, εμφύλιες συγκρούσεις. Βρέθηκε από νωρίς στην πλατεία Συντάγματος, αρχικά ως διαδηλωτής και αργότερα θέλοντας να καταγράψει δημοσιογραφικά όσα συμβαίνουν. Και βέβαια στις 29/6... άρπαξε κι αυτός μερικές για να θυμάται τη μέρα.
Τι σε έκανε να κατεβείς στην «πλατεία»;
«Ξεκίνησε όπως όλα τα ωραία πράγματα στη ζωή. Να κάνω κάτι για τον εαυτό μου. Ηθελα να δω τι γίνεται. Κατέβηκα ως διαδηλωτής, στη συνέχεια πήρα μια κάμερα και άρχισα να τραβάω, μετά κατέβηκαν όλοι οι συνεργάτες...
Από τα 14 μου που άρχισα να ασχολούμαι με τα πολιτικά, αυτό που συμβαίνει στην "πλατεία" θεωρώ πως είναι ό,τι πιο υγιές και ζωντανό έχει συμβεί τα τελευταία χρόνια. Υπήρχε μια απόλυτη έρημος, μια ατέλειωτη σιωπή. Διαδηλώσεις με συνθήματα της δεκαετίας του '70. Πράγματα που σε ανάλογες περιπτώσεις που έχω ζήσει στο εξωτερικό έχουν ξεπεραστεί.
Ζούμε στο 2011, οι άνθρωποι μιλάνε διαφορετικά, έχουν διαφορετικά συνθήματα, αιτήματα. Ολα αυτά τα είδα να υπάρχουν στο Σύνταγμα. Πέρα από τις εγγενείς αδυναμίες που ενδεχομένως μπορεί να εντοπίσει κανείς, υπάρχει κάτι ελπιδοφόρο. Είναι μια πολιτική εκπαίδευση. Ετσι θέλησα να το δω από κοντά. Μετά με ενδιέφερε και ως κινηματογραφιστή. Είδα σκηνές που έχω δει μόνο στη Γένοβα το 2001, σε αγώνες των ιθαγενών της Βολιβίας ή των κατοίκων του Εκουαδόρ...».
Και τα επεισόδια;
«Αυτό είναι το λιγότερο που με ενδιέφερε. Ηθελα να καταγράψω τη ζωή, τα ειρηνικά στιγμιότυπα. Αλλά από τη στιγμή που συνέβαιναν μπροστά στα μάτια μου, φυσικά τα κατέγραψα.
Φαινόταν από τις 28/6 ότι υπήρχε μια αγριάδα που δεν την είχα συνηθίσει στην Ελλάδα, με αποκορύφωμα όσα συνέβησαν την επόμενη μέρα. Τα πράγματα ξέφυγαν από κάθε έλεγχο. Μιλάμε για αφιονισμένους αστυνομικούς που χτυπούσαν αδιακρίτως, έχοντας προφανώς εντολές να διαλύσουν την "πλατεία", να τρομάξουν τον κόσμο, ώστε να μην ξαναβρεθεί στον δρόμο. Οταν σε μια διαδήλωση πέφτουν συνήθως 100-150 δακρυγόνα και στις 29/6 έπεσαν 2.800 καταλαβαίνει κανείς ότι τα πράγματα ξέφυγαν.
Θεωρώ ότι αυτό που συνέβη δεν έχει προηγούμενο. Δεν είναι δυνατό να εκδηλώνονται γιουρούσια της Αστυνομίας, η οποία εκτός από δακρυγόνα, κλομπ, βόμβες κρότου-λάμψης χρησιμοποιούσε και πέτρες. Πού ζούμε, στη Βολιβία; Οπως δεν μπορώ να καταλάβω αυτή την αγαστή συνεργασία της Αστυνομίας με ακροδεξιούς.
Ξένοι συνάδελφοι με ρωτούσαν τι σόι Αστυνομία είναι αυτή. Εριχναν κρότου-λάμψης σε ένα πανικόβλητο πλήθος που ποδοπατιόταν, μαλλιά και φουστάνια άρπαζαν φωτιά, έπεφτε άλλος κάτω αιμόφυρτος και οι αστυνομικοί πήγαιναν και τον χτυπούσαν.
Εμεινα άναυδος, δεν μπορούσα να πιστέψω αυτά που έβλεπα. Στη Γένοβα, που υπήρξε πολύ σκληρή σύγκρουση και είχαμε κι ένα νεκρό, η κατάσταση είχε απλωθεί σχεδόν σε όλη την πόλη. Εδώ, ήταν ακριβώς ανάλογες συνθήκες, αλλά σε μια φάκα. Η "πλατεία" ήταν μια φάκα με εκατοντάδες ανθρώπους που καμία σχέση δεν είχαν με κουκουλοφόρους, μπαχαλάκηδες ή όπως αλλιώς θέλουν να τους λένε. Αυτό το παραμυθάκι πρέπει να σταματήσει.
Υποτίθεται ότι περνούν κάποια εκπαίδευση. Τι τους λένε στις σχολές; Οτι έξω γίνεται πόλεμος; Οτι έχουμε εμφύλιο; Μαρμελάδα τούς έχουν κάνει το μυαλό;».
Σε «τίμησαν», πάντως, τα ΜΑΤ...
«Παρωνυχίδα μπροστά στις αγριότητες. Τραβούσα με την κάμερα, όταν με πλησίασε ένας άνδρας των ΜΑΤ. Την κατέβασα και τον ρώτησα τι συμβαίνει. Αντί άλλης απάντησης μου έριξε μία με το κλομπ στα πόδια. Δεν αντέδρασα. Αλλά τι είναι αυτό το πράγμα με την κρατική βία; Δεν με χτύπησε ο κ. Παπουτσής, αλλά επειδή εγώ τον ανώνυμο ΜΑΤατζή δεν τον γνωρίζω ρωτώ τον κ. Παπουτσή ποιο είναι το μήνυμα που στέλνει στους πολίτες;».
Σχεδιάζετε με το υλικό που έχετε να κάνετε κάποιο ντοκιμαντέρ;
«Ναι. Αξιολογούμε το υλικό που έχουμε τραβήξει και επεξεργαζόμαστε διάφορες ιδέες για το πώς θα το αξιοποιήσουμε. Το σίγουρο είναι ότι θα ασχοληθούμε με την ελληνική κρίση. Είναι ένα θέμα παγκόσμιου ενδιαφέροντος, αλλά το θεωρώ και προσωπική υποχρέωση, καθώς έχω καλύψει κρίσεις σε άλλες χώρες, να ασχοληθώ και με την πατρίδα μου».
Εχοντας καταγράψει και άλλες κρίσεις, πιστεύεις ότι η δική μας κατάσταση μοιάζει με κάποια;
«Η ελληνική κατάσταση σήμερα μοιάζει πολύ με εκείνη της Αργεντινής το 1999, που κατέρρευσε το 2001. Εχουμε λοιπόν δύο με τρία χρόνια μπροστά μας. Αυτή είναι η προσωπική μου εκτίμηση και μακάρι να βγω ψεύτης, να με βρίζουν όλοι, παρά να δω να καταρρεύσει η χώρα.
Δεν είμαι από εκείνους που υποστηρίζουν ότι για να αλλάξουν τα πράγματα πρέπει να καταρρεύσει μια χώρα, αλλά φοβάμαι ότι είναι αναπόφευκτο. Η Ιστορία επαναλαμβάνεται και είναι κρίμα γιατί δεν μάθαμε από τις εμπειρίες των άλλων...».
enet.gr
