Η Ποντικομαμή πήγε να τον ανάψει. Δεν χωνεύει και την Διαμαντάκου, και πριν ο άλλος απαντήσει αν είναι "Βασιλάκης",έκανε μόνος του και το σχόλιο. "Δυστυχώς αυτός είναι σχολιασμός του Κολωνακίου".
Ποιο έξυπνος, φυσικά, από τον Αυτιά ο Νομάρχης, δεν τσίμπησε. Είπε πως δεν τον πειράζει. Παρεμπιπτόντως, ας διαβάσουμε και τι λέει η κυρία Πόπη Διαμαντάκου:
Με το καλό και στην Επίδαυρο! Από τον κοινό θνητό που για να επιλύσει ένα πρόβλημά του κλαψουρίζει στα τηλεπαράθυρα μέχρι τον πολιτικό που για να κερδίσει ψήφους το ρίχνει στο βούρκωμα για όσα...
πέρασε μόνος του στον δρόμο προς την κορυφή, το ΄χουμε στο τσεπάκι μας το μελό
Το ΄χουμε στο τσεπάκι μας το δράμα, την αυτολύπηση, το ριάλιτι. Είτε ο «μικρός Βασιλάκης Καΐλας» μάς βγαίνει είτε της Επιδαύρου η υψηλή τραγική κουλτούρα, είμαστε έτοιμοι να δώσουμε παράσταση μπροστά στις κάμερες. Και δεν είναι μόνο οι κοινοί θνητοί που αποτελούν το εύκολο θύμα της τηλεοπτικής σκηνοθεσίας και βγαίνουν στα τηλεπαράθυρα να κλαφτούν για το προσωπικό τους δράμα, είναι και οι πολιτικοί μας που δίνουν πρώτοι το παράδειγμα. Ποιος άκουσε, για παράδειγμα, τον Αντώνη Σαμαρά την περασμένη Κυριακή στο Μega, με τους Χασαπόπουλο- Αναγνωστάκη απέναντί του, να μιλάει για την «11χρονη μοναξιά» του στα πέτρινα χρόνια που βρισκόταν εκτός Ν.Δ. και δεν ράγισε η καρδιά του!
Του στάθηκε η γυναίκα του, είπε, και η συγκίνηση καθώς έγερνε προς τους συνομιλητές του και την κάμερα έμοιαζε τόσο ειλικρινής! Του στάθηκαν και οι φίλοι του- αυτό, βέβαια, έχει και την ιδιαίτερη ανάγνωσή του, ότι είναι άνθρωπος της οικογένειας, πιστός σύζυγος, ενώ έχει πολλούς φίλους, δείγμα καλού χαρακτήρα. Είχε τέτοιο πάθος και καημό η έκφρασή του, που ο τηλεθεατής αισθανόταν ότι ο πολιτικός στην οθόνη είχε βασανιστεί τόσο που τα δικά του βάσανα δεν είναι τίποτε. Αυτή είναι η «μαγεία» του ριάλιτι άλλωστε. Να πιστεύει ο θεατής ότι επειδή το συναίσθημα που γεννιέται στον ίδιο είναι αληθινό και ειλικρινές, εξίσου ειλικρινής και αληθινός είναι κι εκείνος που του το προκαλεί.
Την επομένη παρεμβαίνει με το ίδιο δραματικό πάθος στην εκπομπή του Νίκου Χατζηνικολάου «Πρόσωπο με πρόσωπο» στο Αlter ένας μαέστρος του είδους, στην πιο λαϊκή εκδοχή, εκείνη του «Βασιλάκη Καΐλα», ο Παναγιώτης Ψωμιάδης. Ξεκίνησε από το γνωστό: «Τι είμαι εγώ, ένας νομαρχούλης είμαι»- με πόση τρυφερότητα αντιμετωπίζει τον εαυτό του! Για να συνεχίσει ανεβάζοντας σιγά σιγά τη σκάλα της τραγωδίας- εγώ έχω τραβήξει μόνος αυτό τον δρόμο... είναι ο δρόμος της καρδιάς αυτός- και δώσ΄ του να χτυπάει το στήθος του μπροστά στην κάμερα (εδώ είχε και κάτι από Παξινού με ολίγη Καραμπέτη σε «Ιφιγένεια») και ξανά- μανά, είμαι μόνος εγώ. Όλοι μόνοι. Τι τρομερό! Τέτοια «ορφάνια» εκεί στα υψηλά της πολιτικής, ούτε που την είχαμε φανταστεί οι αναίσθητοι φιλοθεάμονες. Η Ντόρα Μπακογιάννη, βέβαια, δηλώνει, «με οικογένεια», υπερηφάνως, αλλά πρόσθεσε και εκείνα τα «με χτυπούν γιατί είμαι γυναίκα»- για αντιπάλους που εκφράζονται μέσω μη φιλικών προς την υποψηφιότητά της εφημερίδων. Μπορεί να μην απέχει από την πραγματικότητα κάτι τέτοιο και η επισήμανσή της να αποτελεί έμμεση καταγγελία των αναχρονιστικών αντιλήψεων του αντίπαλου στρατοπέδου, αλλά ο τρόπος που το έθεσε σε συνδυασμό με δηλώσεις περί σεβασμού του «έκπτωτου» Καραμανλή- κάπως έτσι τον αντιμετωπίζουν- είχε τις μελό νότες ενός «θυσιάστηκα για το παιδί μου»- όπου «παιδί» η πρόσφατη καραμανλική κυβέρνηση.
Από την στήλη ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ στα ΝΕΑ
