Του Δημήτρη Μητρόπουλου
ΑΠΟ ΚΟΝΤΑ φαίνεται πράος και ευγενέστατος. Αλλά ο Δημήτρης Δρούτσας ήταν ο σύμβουλος του Παπανδρέου στο υπουργείο Εξωτερικών που άναβε τα λαμπάκια του Μεγάρου Μαξίμου επί Σημίτη. Μάλιστα, ο πρώην πρωθυπουργός τον είχε κόψει από κάνα δυο επίσημες αποστολές το 2003. Λέγεται πως το casus belli ήταν η καθυστέρηση με την οποία ο Δρούτσας είχε προωθήσει το Σχέδιο Ανάν στο Μαξίμου, όταν το παρέλαβε. Η αλήθεια είναι πως κάποιοι άνθρωποι του Παπανδρέου είχαν μια...
τάση να συμπεριφέρονται πάντα σαν να υπήρχε μόνον ο Γιώργος. ΦΥΣΙΚΑ, ΤΟ «Πρίγκιψ και φτωχός»- με την αναστροφή ρόλων- είναι το αγαπημένο έργο της πολιτικής. Το 2009 ο Σημίτης είναι- φευ- κομμένος από το ψηφοδέλτιο Επικρατείας. Και ο Δρούτσας έχει εγκατασταθεί στο γραφείο υπουργού στο φιστικί νεοκλασικό κτίριο του υπουργείου Εξωτερικών. Είναι το κτίριο που, το 2003, απεκαλείτο ειρωνικά «ΠΑΣΟΚ λάιτ». Έξι χρόνια αργότερα, δεν χρειάζεται να πει κανείς ότι τους περισσότερους βαρυ-ΠΑΣΟΚους τους πάτησε το τρένο της 4ης Οκτωβρίου.
Η ΕΠΙΛΟΓΗ Δρούτσα για τη θέση αναπληρωτή ΥΠΕΞ- φουλ υπουργός είναι ο ίδιος ο Γιώργος - έχει πολλές αναγνώσεις. Η εσωτερική ανάγνωση λέει ότι ο Παπανδρέου για άλλη μια φορά κάνει αβάντα στον Δρούτσα. Πρόσωπο που είναι μέλος του στενού Παπανδρεϊκού κύκλου μιλάει για «υϊκή» σχέση. Η αλήθεια είναι ότι με τον Γιώργο μπροστά ο Δημήτρης προστατεύεται από τον κίνδυνο της φθοράς- σε αντίθεση, ας πούμε, με την Μπιρμπίλη ή τον Γερουλάνο. Η εξωτερική ανάγνωση λέει ότι ο Γιώργος επιλέγει για υπουργό στη Βασιλίσσης Σοφίας ένα πρόσωπο που ξέρει απέξω κι ανακατωτά την πολιτική του, αφού είναι δίπλα του- εντός και, κυρίως, εκτός Ελλάδος- τα τελευταία δέκα χρόνια. Μια εξωτερική πολιτική που είναι σαφώς επηρεασμένη από την αμερικανική «shuttle diplomacy»- τη «διπλωματία του πηγαινέλα»- που άσκησαν ο Κίσινγκερ, ο Χόλμπρουκ ή ο Γουόρεν Κρίστοφερ στη Μέση Ανατολή και τα Βαλκάνια. Η πρώτη γεύση δόθηκε από το ταξίδι-αστραπή στην Τουρκία την περασμένη Παρασκευή.
ΚΑΤΑ ΤΑ λοιπά ο Γιώργος έπαιξεκαι- στο πρόσωπο του Δρούτσα το χαρτί της φρεσκάδας που- και- στο ΥΠΕΞ του βγαίνει. Η ακινησία της Καραμανλικής πενταετίας συσσώρευσε ένα αίτημα ανανέωσης του πολιτικού προσωπικού. Ο Παπανδρέου- που ήθελε πάντα νέους- πέτυχε την κατάλληλη τη στιγμή.
ΑΓΙΟΓΡΑΦΙΕΣ από τα ΝΕΑ.
