Ο τίτλος της Ελευθεροτυπίας τα λέει όλα. Μεγάλος ο Λευτέρης. Ποιός λέει το αντίθετο. Και πως να το πει; Εύκολο είναι για ένα μύθο; Όμως όλος αυτός ο συρφετός των νεόπλουτων που τον ακολουθεί γλείφοντας τον ολημερίς, είναι τουλάχιστον ενοχλητικός. Απο τα ρεπορτάζ των εφημερίδων για...
...τη συναυλία στο ΟΑΚΑ, επιλέξαμε αυτό της Ελευθεροτυπίας. Το ΄χει γράψει η Ναταλί Χατζηιωάννου.
"Συναυλία-καθρέφτης της Ελλάδας ήταν το προχθεσινό αφιέρωμα στον Λευτέρη Παπαδόπουλο.
Οχι μόνο γιατί τα τραγούδια του υπήρξαν η ποιητική, εγγενώς αριστερή, τρυφερή συνισταμένη της λαϊκής εμπειρίας. Ούτε επειδή 50.000 άνθρωποι πήγαν στο ΟΑΚΑ για να τιμήσουν έναν από τους τελευταίους λαϊκούς μύθους. Αλλά και γιατί η βραδιά ήταν μικρογραφία της ελληνικής πραγματικότητας, με τα καλά και τα κακά της.
Στο ελληνικό τραγούδι ο Παπαδόπουλος έχει καθορίσει πολλές λαμπερές τροχιές. Γι' αυτό ήταν εκεί για να δώσουν τον καλύτερο εαυτό τους οι κορυφαίοι Αλεξίου, Νταλάρας, Μητροπάνος, Μητσιάς, Αρβανιτάκη, Τσανακλίδου. Μαζί κι άλλοι που άλλαξαν πλεύση, αλλά σε τέτοια τραγούδια καθρεφτίζουν την καλύτερη εκδοχή τους (Πάριος, Πρωτοψάλτη), άλλοι που δεν άλλαξαν πλεύση κι αυτό τούς αναγνωρίστηκε (Τερζής, Γλυκερία) ή άλλοι που εκπροσωπώντας μια διαφορετική έκφραση του ελληνικού τραγουδιού αναγνωρίζουν ότι στον Παπαδόπουλο οφείλεται ένα από τα κορυφαία βιωματικά του κεφάλαια. Γι' αυτό ήταν εκεί ο Μαχαιρίτσας και, φυσικά, ο Σαββόπουλος με το βαρύ καθήκον να πει -υπέροχα- τον ταυτισμένο με τον Μάνο Λοΐζο «Σεβάχ».
Ηταν εκεί ο μεγάλος Χρήστος Νικολόπουλος της προ «Αντάμα με τον Ομπάμα» εποχής. Ο σπουδαίος Γιάννης Σπανός τής προ-ριάλιτι σόου μεγαλοσύνης του. Ο Γιώργος Χατζηνάσιος της προ-ορατορίων τρυφερότητάς του. Ο Μίμης Πλέσσας του «Δρόμου». Κι η Ευανθία Ρεμπούτσικα που συνόδευσε την Αλεξίου στο ολοκαίνουργιο τραγούδι «Δεν έχει τούτη η νύχτα τέλος» με στίχους του Παπαδόπουλου.
Αλλά όπως σιγά σιγά το τραγούδι νερώνει το κρασί του, έτσι ανάμεσα στους «κορυφαίους Ελληνες ερμηνευτές» ήταν κι ο Χατζηγιάννης, όπως κι ο χρόνια τώρα κατώτερος των προσδοκιών Αντώνης Ρέμος. Ετσι και το τραγούδι σήμερα. Νομιμοποιεί την εξίσωση.
Μια άλλη εικόνα της συναυλίας αφορά την πολιτική. Ο Παπαδόπουλος είναι υπερκομματικός, αποδείχτηκε και «προεκλογικός». Στις θέσεις των επισήμων και στα φλας συνυπήρξαν η κυβέρνηση με την αξιωματική αντιπολίτευση. Οι περισσότεροι πολιτικοί αποχώρησαν νωρίτερα.
Ηταν όμως και πολλοί δημοσιογράφοι, τιμώντας την έτερη ιδιότητα του Παπαδόπουλου. Ο πρόεδρος της ΕΣΗΕΑ Πάνος Σόμπολος τον βράβευσε, ο Παύλος Τσίμας μίλησε λίγο και μεστά και οι Ολγα Τρέμη και Μαρία Χούκλη έκαναν εμβόλιμα σχόλια, χαριτωμένα αλλά κοινότοπα. Φυσικά, η τηλεοπτική είναι για πολλούς η μόνη δημοσιογραφία. Αλλά επειδή ο Παπαδόπουλος υπήρξε πάντοτε γραφιάς, μας έλειψαν βετεράνοι συνοδοιπόροι του, που θα μιλούσαν ουσιαστικότερα.
Ο κόσμος είναι, όμως, αυτός που στέφει τους λαϊκούς μύθους. Ανθρωποι όλων των ηλικιών, που θα έπρεπε να είναι οι πραγματικοί πρωταγωνιστές της βραδιάς. Αλλά δεν έβλεπαν καν τα τεκταινόμενα: λόγω της ατυχούς έμπνευσης των διοργανωτών, το πλήθος, για να μην πατάει το γκαζόν, είχε περιοριστεί με κάγκελα μακριά τής σκηνής. Η παρακολούθηση διευκολυνόταν από τις βίντεο-οθόνες που πρόβαλαν τον χαιρετισμό του Μίκη, εικόνες του Λοΐζου και του Τόκα... Αυτό όμως έκανε την αίσθηση τηλεοπτική.
Ισως γι' αυτό δεν υπήρξε ενιαίο συναίσθημα ούτε όταν όλοι μαζί οι συντελεστές είπαν την «Απονη Ζωή» και τη «Φτωχολογιά». Υπήρξε όμως ενότητα στο «ευχαριστώ» προς τον διαχρονικό Λευτέρη Παπαδόπουλο. Αλλωστε εκείνο το «Απομεσήμερο έμοιαζε να στέκει σαν αμάξι γέρικο στην ανηφοριά» ταιριάζει και στην Ελλάδα των 4x4."
