Πριν από λίγο καιρό, ο Αδωνις Γεωργιάδης, απευθυνόμενος σε πολιτικό συνομιλητή (!) του, του τσίριξε πως είναι κακός άνθρωπος, πως, γενικότερα, «οι αριστεροί είναι κακοί άνθρωποι». Θα μου πείτε, και λοιπόν; Ποιος τον συνερίζεται;...
Λάθος ερώτηση. Ο Γεωργιάδης και οι όμοιοί του αποτελούν το μέτωπο του αίσχους, την εμπροσθοφυλακή της χουντοκεντρώας παράταξης στη μάχη ενάντια στους έντιμους ανθρώπους, που κινητοποιούνται για το έγκλημα των Τεμπών, ενάντια στους συγγενείς, ενάντια στα ίδια τα θύματα.
Και είναι φανερό πως είναι κακοί άνθρωποι. Ανήθικοι, προσβλητικοί όπου τους παίρνει, τζάμπα μάγκες, μπούληδες, τελικά, που γέρνουν, όμως, από μαγκιά - αν και σ’ αυτό είναι αδύνατον να συναγωνιστούν τον Σαμαρά.
Η Χάνα Αρεντ είχε υποστηρίξει πως το κακό είναι κοινότοπο. Μπορεί να διαπραχθεί από τον καθένα. Η Αρεντ, νομίζω, είχε άδικο. Το μεγάλο κακό -αυτή ξεκινούσε από το Αουσβιτς- δεν είναι κοινότοπο. Δεν μπορούν να γίνουν όλοι Αϊχμαν ούτε Μένγκελε.
Ακόμη, το κακό δεν είναι η έλλειψη του καλού, όπως μια ιδιαίτερα επιδραστική θεολογία ισχυρίζεται. Το κακό έχει υπόσταση, δεν συνιστά κενό.
Οι άνθρωποι αυτοί, το άμεσο πρόσωπο της κυβέρνησης στον πόλεμο που έχει ανοίξει απέναντι σε, κατά τεκμήριο, καλούς, απλούς ανθρώπους, είναι πολύ κακοί. Κακοί από ιδεολογία, κακοί από διαπαιδαγώγηση, ίσως κι από φύση, γενετικά που λένε - για να δώσουμε και λίγο χώρο στις δικές τους ρατσιστικές ιδέες.
Τέτοιοι είναι και πολλοί από τους ανθρώπους των μίντια, που τους στηρίζουν λυσσασμένα. Ο καθένας ξέρει τις εμβληματικές φιγούρες.
Υπάρχουν κι άλλοι που ανησυχούν για την τύχη του Μητσοτάκη.
Ισως κακώς, αλλά, πάντως, μου έκανε εντύπωση άρθρο του Παύλου Τσίμα, την επομένη της πάνδημης διαμαρτυρίας της 28ης Φεβρουαρίου, όπου, με αφορμή την απόφανση του ΕΟΔΑΣΑΑΜ πως «όλα έγιναν λάθος», αναλύει, απλώς και μόνο, τα λάθη της κυβερνητικής επικοινωνιακής διαχείρισης. Ενδεικτικά, χαρακτηρίζει τη διαχείριση της περίπτωσης Καραμανλή του ελαχίστου ως λάθος. Ενώ είναι φως φανάρι πως ήταν απολύτως μελετημένη κίνηση του Μητσοτάκη, σχετική και με την επιδιωκόμενη στάση των καραμανλικών εν γένει.
Θεωρώ ότι η συγκεκριμένη παρέμβαση είναι, επίσης, ανήθικη.
Ο τίτλος του άρθρου του Τσίμα είναι: Πώς διορθώνεται το λάθος; Το θέμα δεν είναι η απόδοση δικαιοσύνης -και διά του σουταρίσματος του διαχρονικού μητσοτακισμού- αλλά οι συμβουλές για τη «διόρθωση του [επικοινωνιακού] λάθους»! Που δεν υπάρχουν και πολλές πια. Οταν οι άριστοι επιδιώκουν να τους πάρουμε για βλάκες αντί για ενόχους είναι προφανές πως το έχουν χαμένο.
Θέλω, όμως, να πω δυο λόγια και για την άλλη πλευρά, τα κοινοβουλευτικά κόμματα που συμμετείχαν στην κυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου. Οπως μας ενημερώνει ρεπορτάζ της «Εφ.Συν.», ανώτατη δικαστική πηγή υποστηρίζει ότι «υπάρχει αιτιώδης συνάφεια της μη εφαρμογής της σύμβασης 717 [για την τηλεδιοίκηση], έστω και από αμέλεια, και του εγκληματικού αποτελέσματος». Σύμβαση που έπρεπε να έχει ολοκληρωθεί το 2016 και παρέμενε και την τρομερή 28η Φεβρουαρίου 2023 ανολοκλήρωτη.
Ως προς αυτό, δεν υπάρχει αμφιβολία -και δεν χρειάζεται να αποφασίσει η «Δικαιοσύνη»- ότι η ευθύνη ανήκει και στον κυβερνητικό ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. Και είναι πολύ μεγάλη ευθύνη για το σημαντικότερο ζήτημα σχετικά με το έγκλημα των Τεμπών. Γιατί η 717 είναι το σημαντικότερο ζήτημα.
Από την άλλη, στο οργανόγραμμα του ΟΣΕ, εδώ και δεκαπέντε χρόνια, υπάρχουν 2.084 θέσεις μόνιμου προσωπικού. Σήμερα το μόνιμο προσωπικό είναι 563 άτομα και υπάρχουν και 613 με μπλοκάκια. Αυτό είναι άμεσο αποτέλεσμα των μνημονιακών μεταρρυθμίσεων (sic) και προαπαιτουμένων. Και, μάλλον, έχει επίσης «αιτιώδη συνάφεια με το εγκληματικό αποτέλεσμα».
Αναρωτιέμαι, λοιπόν. Πρέπει η Αριστερά να αναλαμβάνει τη διακυβέρνηση αποδεχόμενη ότι δεν θα κάνει προσλήψεις και στον σιδηρόδρομο, ξέροντας ότι αυτό είναι καταστροφικό για την ασφάλεια των επιβατών; Η ίδια ερώτηση μπορεί να γίνει για εκατοντάδες αντίστοιχα ζητήματα. Η έμπρακτη αποδοχή των ιδιωτικοποιήσεων, γενικά, θέτει ζητήματα ελέγχου και ασφάλειας σε πολλούς τομείς. Απλώς, ήταν στο τρένο που ολοκληρώθηκε το έγκλημα.
Η απάντησή μου είναι διατυπωμένη πολλές φορές από τη στήλη αυτή. Δεν αναλαμβάνεις, αν δεν μπορείς να ανταποκριθείς σε στοιχειώδεις υποχρεώσεις απέναντι στο κοινωνικό σύνολο. Δεν πρόκειται για επιμέρους θέμα. Αφορά, κατεξοχήν, την αριστερή στρατηγική. Ακόμη και ο ιδιαίτερα κυβερνητιστικός, από ένα σημείο κι έπειτα, ιταλικός ευρωκομμουνισμός δεν διανοούνταν συμμετοχή στη διακυβέρνηση χωρίς σαφή και ουσιώδη κοινωνικά οφέλη. Αυτό άλλαξε μόνο μετά τη μετατροπή του στο νεοφιλελεύθερο Δημοκρατικό Κόμμα.
Η προηγούμενη πολιτεία των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. και της Νε.Αρ. είναι που τους περιορίζει στο να θεωρούν πως οι προανακριτικές και άλλες τέτοιες ασημαντότητες συνιστούν πολιτική παρέμβαση ουσίας. Οπως το έθεσε ο Ευθύμης Παπαβλασόπουλος, πρόσφατα στην «Εποχή»: «Η προσχώρηση σε λογικές διαχείρισης και η παράδοση στις δουλείες του κυβερνητισμού έγιναν έξη προαιρετική». Αυτό.
Κλείνω, ρωτώντας: Πώς αντιμετωπίζονται οι κραυγαλέα κακοί, όπως αυτοί που ανέφερα στην αρχή; Μάλλον είναι θέμα της επιστήμης της καθαρματολογίας.
Χρήστος Λάσκος
efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου