Η 16η Δεκεμβρίου του 2025 θα περάσει στην Ιστορία ως μια από τις πιο παράδοξες ημέρες του γερμανικού κοινοβουλευτισμού... Ο καγκελάριος Όλαφ Σολτς έθεσε θέμα εμπιστοσύνης στη Μπούντεσταγκ, ζητώντας από τους βουλευτές όχι να τον στηρίξουν, αλλά να τον... απαλλάξουν από ένα καθήκον που τελικά είχε καταντήσει βασανιστικό και για τον ίδιο.
Ο Σολτς πιθανότατα αισθάνεται πλέον ακριβώς το ίδιο με ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας. Ανακούφιση. Η κυβέρνηση του «φωτεινού σηματοδότη» είχε κατακτήσει χάρις και στη... βοήθεια αρκετών εχθρικών της ΜΜΕ, τον καθόλου τιμητικό τίτλο της «χειρότερης μεταπολεμικά». Η τυπική διαδικασία απλώς επικύρωσε μια απόφαση, που έχει ληφθεί εδώ και εβδομάδες. Το πείραμα δοκιμάστηκε και απέτυχε.
Και τώρα τι;
Καλύτερα λοιπόν ένα δραματικό τέλος, παρά ένα δράμα χωρίς τέλος. Αυτή είναι η κυρίαρχη άποψη στη Γερμανία. Την ίδια στιγμή δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα υπάρξει γρήγορα μια «καλύτερη» και κυρίως λειτουργική και αποτελεσματική κυβέρνηση. Και με αυτό δεν εννοούνται μόνο οι αριθμητικές δυσκολίες, που προκαλεί η διάσπαση του κομματικού τοπίου και η αδυναμία των πάλαι ποτέ μεγάλων κομμάτων να συγκεντρώσουν ποσοστά κοντά στην πλειοψηφία που θα διευκολύνουν το σχηματισμό κυβέρνησης έστω με ένα μικρότερο εταίρο.
Το πρόβλημα είναι πολύ πιο ουσιαστικό και αφορά την κατανόηση των βαθύτερων αιτιών για την παρακμή ουσιαστικά του άλλοτε κραταιού δικομματισμού, ως αποτέλεσμα τεκτονικών αλλαγών στην οικονομία και στην κοινωνία.
Τέλος εποχής
Αυτό που τελείωσε μαζί με τα 394 «όχι» και τα μόλις 207 «ναι» δεν είναι μόνο η λειψή τριετία της κυβέρνησης Σολτς, ο οποίος (ας μην ξεχνάμε) αμέσως πριν ήταν υπουργός Οικονομικών της κυβέρνησης Μέρκελ. Η μοίρα επεφύλασσε στον σοσιαλδημοκράτη καγκελάριο, που θεωρείται απίθανο να επιστρέψει ξανά στην ίδια θέση, τον άδοξο ρόλο του πολιτικού, που με την... αποκαθήλωσή του θα σηματοδοτήσει το τέλος μιας εποχής, που στιγματίστηκε από εμμονές, ιδεοληψίες και αυταρέσκεια.
Η πανίσχυρη Γερμανία, που τα κάνει «όλα σωστά» και αρέσκεται να μιλά σαν δασκάλα στους υπόλοιπους Ευρωπαίους έχει προ πολλού εξαφανιστεί. Ακόμα και ο Φρίντριχ Μερτς ο ηγέτης της Χριστιανοδημοκρατίας και πιθανότατα επόμενος καγκελάριος ομολογεί τώρα ότι «πρέπει να σταματήσουμε να απευθυνόμαστε στους άλλους με το δάχτυλο υψωμένο».
Ακόμα και εκείνοι που θαύμαζαν τον οικονομικό συντηρητισμό της Μέρκελ, όπως ο Economist, τώρα παραδέχονται ότι άφησε πίσω της μια χώρα βαθιά άρρωστη. Το «μοντέλο» του περιβόητου οικονομικού θαύματος έχει ξεπεραστεί. Η κοινωνία το συνειδητοποιεί επώδυνα και αντιδρά σπασμωδικά. Το ίδιο φαίνεται να κάνει και μεγάλη μερίδα του πολιτικού κατεστημένου. Και αυτό είναι το πιο επικίνδυνο για τη χώρα και για την Ευρώπη.
Κώστας Αργυρός
avgi.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου