Ο Γιώργος Θαλάσσης, Γυμνασιάρχης της Σχολής Μωραΐτη όπου ήταν μαθητές ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος και ο Νίκος Ρωμανός, ξέρει ότι οι δυο τους «είναι συνδεδεμένοι για πάντα» και θυμάται την όλη προσπάθεια διαστρέβλωσης της πραγματικότητας από το ίδιο κιόλας βράδυ...
Εξι Δεκέμβρη 2008. Ωρα 20.50. Η σφαίρα του όπλου του ειδικού φρουρού Επαμεινώνδα Κορκονέα διαπερνάει την καρδιά του 15χρονου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου και καρφώνεται στον δέκατο θωρακικό σπόνδυλο. Στην τσέπη του είχε ένα δώρο για το κορίτσι του, ενώ είχε βγει για τη γιορτή του φίλου του, Νίκου. Λίγο... νωρίτερα, ένα περιπολικό λαµβάνει σήµα να µεταβεί στη λεωφόρο Αλεξάνδρας για µια τροχαία παράβαση. Από τον ασύρματο ακούγεται: «Αλεξάνδρας 72, ένα Nissan γκρι έχει σταθµεύσει πάνω στο πεζοδρόμιο και εμποδίζει τους πεζούς». Οι ειδικοί φρουροί Επ. Κορκονέας και Β. Σαραλιώτης μπαίνουν στο περιπολικό και ξεκινούν για το σημείο. Ομως, αντί να φτάσουν εκεί, σταματούν στη συμβολή των οδών Μεσολογγίου και Τζαβέλλα και διαπληκτίζονται με την παρέα του Αλ. Γρηγορόπουλου. Μπαίνουν στο περιπολικό και φεύγουν. Οπως αναφέρουν αυτόπτες μάρτυρες, λίγο αργότερα, επιστρέφουν πεζή φωνάζοντας προς την παρέα των παιδιών «ελάτε εδώ, ρε μουνιά, να σας γαμήσουμε». Ο Επ. Κορκονέας πυροβόλησε, ο Β. Σαραλιώτης δεν τον απέτρεψε. Ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος δολοφονήθηκε μπροστά στους φίλους του στη συμβολή Μεσολογγίου και Τζαβέλλα. Από το ίδιο κιόλας βράδυ και για μέρες ολόκληρες το κέντρο της Αθήνας φλεγόταν. Οι δρόμοι είχαν κατακλυστεί από ανθρώπους μιας γενιάς που τα όνειρα και οι ανησυχίες της συγκεντρώθηκαν πάνω στο πρόσωπο του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου και πυροβολήθηκαν κι αυτά. Ο Επ. Κορκονέας εκείνο το βράδυ είχε πυροβολήσει μια ολόκληρη γενιά. Τη γενιά του Δεκέμβρη του ‘08.
«Ο Νίκος είχε αναλάβει να παρηγορεί όλη την οικογένεια»
«Ο Αλέξανδρος και ο Νίκος είναι συνδεδεμένοι για πάντα. Δεν χρειάζεται να προσπαθήσετε να τους συνδέσετε σε κάποιο κείμενο. Κανείς δεν μπορεί να τους αποσυνδέσει. Ο Νίκος είναι ένας άνθρωπος που η ζωή του έχει επιχειρηθεί να καταστραφεί και ό,τι κάνει το κάνει με πολύ μεγάλη δυσκολία. Αυτό όμως που έφερε εις πέρας αβίαστα ήταν το μνημείο για τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο, εκεί, στη γωνία της δολοφονίας του. Οργάνωσε την εκδήλωση για τα εγκαίνια του μνημείου. Ηταν πάρα πολύ δύσκολο, πολύ δαπανηρό και είχε πολλές προεκτάσεις. Κι όμως ο Νίκος το κατάφερε. Και το κατάφερε γιατί η απόδοση δικαιοσύνης και η διασφάλιση της μνήμης του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου είναι ο σκοπός της ζωής του Νίκου», λέει μιλώντας στην «Εφ.Συν.» ο Γιώργος Θαλάσσης, γυμνασιάρχης της Σχολής Μωραΐτη όπου ήταν μαθητές ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος και ο Νίκος Ρωμανός.
Γιώργος Θαλάσσης
«Ηταν και τα δύο παιδιά με πάρα πολύ μεγάλη ευαισθησία, πράγμα που δεν συναντάει κανείς εύκολα σε έφηβους αυτής της ηλικίας. Θυμάμαι τον Αλέξανδρο να έρχεται στο σχολείο το πρωί πιασμένος από το χέρι με την αδελφή του. Αυτή η εικόνα αυτών των παιδιών να έρχονται στο σχολείο πιασμένοι από το χέρι είναι μια εικόνα τρυφερότητας και αγάπης που δεν τη βλέπει κανείς εύκολα. Ως προς τον Νίκο, θυμάμαι την ανησυχία του και την αγωνία του όταν ήταν άρρωστος ένας φίλος του, μαθητής και αυτός του σχολείου, ο οποίος δυστυχώς δεν τα κατάφερε να ζήσει. Ο Νίκος είχε αναλάβει να παρηγορεί όλη την οικογένεια».
«Μα τι έκαναν στα Εξάρχεια;»
«Το σχολείο ήταν σε πολύ μεγάλο πένθος εκείνες τις μέρες. Ολοι μας. Μικροί, μεγάλοι. Θυμάμαι ότι ανέλαβαν κάποια παιδιά της ηλικίας του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου να ενημερώσουν τα μικρότερα παιδιά του Γυμνασίου για το ποιος ήταν ο Αλέξανδρος και πώς δολοφονήθηκε, σε μια συγκέντρωση στην αίθουσα του θεάτρου. Χαρακτηριστικό εκείνης της ημέρας ήταν όταν ένα παιδί της πρώτης Γυμνασίου, προφανώς δασκαλεμένο από τους γονείς του, ρώτησε «και τι ήθελαν αυτά τα παιδιά στα Εξάρχεια;» και το μεγάλο παιδί απάντησε «Μα, εγώ εκεί μένω, θα με ρωτήσετε γιατί μένω εκεί;». Αυτή η ερώτηση δεν έχει σταματήσει. Γινόταν και γίνεται μέχρι και σήμερα. Γινόταν στα δικαστήρια, και στο πρώτο και στο δεύτερο.
Για να διαβασετε ολόκληρη την συνέντευξη, πατήστε ΕΔΩ...
Πηγη EFSYN
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου