Φαεινότερον ηλίου, επί το λαϊκότερον φως φανάρι, πως η Ιστορία φαντάζει φάρσα όταν επαναλαμβάνεται, έστω και στις σελίδες μιας εκ των βασικών πρωταγωνιστριών της, που περνάει εφτά χέρια αστάρι τα μελανά χρώματα της πολιτείας της στην οπισθόβουλη προσπάθεια να την εμφανίσει άσπιλη και λαμπερή, βάφοντάς την στο τέλος με ολόλευκο, αστραφτερό λούστρο...Ο λόγος, ασφαλώς, για το πόνημα της άλλοτε ακαταπόνητης και πάντοτε άπονης Μέρκελ, το οποίο κυκλοφόρησε ταυτόχρονα στις δεκάδες χώρες, που ’χουν στενάξει από την άκρως νεοφιλελεύθερη αντίληψή της περί δημοσιονομικής σταθερότητας και φέρει τον βαρύγδουπο, πλην αναληθή, τίτλο «Ελευθερία».
Αντιθέτως, θα ’πρεπε να ονομαστεί «Μεταμόρφωση», καθότι διατηρεί ακέραιη την καφκική ατμόσφαιρα, καίτοι δεν αναφέρεται σε έντομα, όπως το ομώνυμο έργο του αξεπέραστου Τσέχου. Οι μεταλλάξεις της όψιμης συγγραφέως, εν προκειμένω, παραπέμπουν ευθέως σε είδη της οικογένειας των στροθιόμορφων κορακιδών. Η πάλαι ποτέ Σιδηρά Κυρία της Ευρώπης επιχειρεί να απεκδυθεί τη γαμψώνυχη κορακίσια της φύση, φορώντας το σταχτί φτέρωμα της κάργιας και, προσθέτοντας κατόπιν κάτω απ’ τον λαιμό την άσπρη λωρίδα της καρακάξας, να παρουσιαστεί ως άσπιλος, πάλλευκος και αθώα περιστερά.
Ρεσταρισμένοι στα κάγκελα με την τέως καγκελάριο Ανγκελα, οι Γερμανοί αδυνατούν να χωνέψουν πως η επί συναπτά έτη ηγέτιδά τους δεν βρήκε το σθένος σε 784 σελίδες να γράψει δύο απολογητικές αράδες για τις αστοχίες της πολιτικής της, που έσπειραν τον όλεθρο σε ολόκληρους λαούς –όσο κι αν δεν δίνουν δυάρα γι’ αυτό– και βύθισαν την κάποτε κραταιά οικονομία της χώρας τους σε ενεργειακό αδιέξοδο και συνακόλουθα σε ύφεση που προκαλεί αφαίμαξη στα πορτοφόλια τους και πριμοδοτεί τον νεοφασισμό. Ιχνος αυτοκριτικής η μαντάμ! Οι αμετανόητοι επαρχιώτες, βεβαίως, οίτινες αρέσκονται να παριστάνουν τους κοσμοπολίτες, δεν βλέπουν πέρα απ’ τις φθαρμένες ψάθινες καρέκλες του καφενέ του χωριού τους. Κάπως έτσι, τα ΜΜΕ, το απρόσωπο πολιτικό προσωπικό και οι αψήφιστοι ψηφοφόροι της Ψωροκώσταινας έχασαν για μία εισέτι φορά κοτζάμ δάσος, για να εστιάσουν στο καχεκτικό δενδρύλλιο της ανυπαρξίας τους.
Στάθηκαν μονάχα στα περιορισμένα και ασήμαντα εδάφια, στα οποία η προκαθήμενη της Ε.Ε. εξιστορεί τις συναντήσεις της με τους Ελληνες πρωθυπουργούς και τις εντυπώσεις που αποκόμισε από την οξεία οσφυοκαμψία τους. Θεωρεί τον ΓΑΠ εκτός τόπου και χρόνου, επειδή, λέει, όταν του ζήτησε να πάρει μέτρα ισοδύναμα με το 4% του ΑΕΠ –μια δεκαπενταριά δισ. ευρώ, παρακαλώ–, εκείνος επαίτησε αναιδώς πίστωση ολίγων ημερών, ώστε να το φέρει όσο πιο μαλακά γίνεται στο πόπολο, το οποίο παραμύθιαζε προεκλογικά με το ανεκδιήγητο «λεφτά υπάρχουν».
Αναποτελεσματικό σκιαγραφεί τον καραμπουζουκλή Καλαματιανό, άτομο που δεν τηρούσε τις δεσμεύσεις του. Κι όμως, ο Αντουάν υπήρξε εξίσου πρόθυμος με τον προκάτοχο και τον διάδοχό του. Δεν θα ’μενε, μολαταύτα, λιθάρι πάνω σε πέτρα, αν εφάρμοζε μέχρι κεραίας μέτρα που ψηφίστηκαν, ενώ φλεγόταν η Αθήνα από την οργή και την αγανάκτηση εκατοντάδων χιλιάδων διαδηλωτών. Για τον Τσίπρα, απεναντίας, στάζει μέλια. Στρωμένη σε δέκα τσουβάλια ζάχαρες περιγράφει τη σχέση τους. Ουδέποτε, διατείνεται, της χάλασε χατίρι. Ασε που θαύμαζε τα άψογα αγγλικά του. Κι αντί να τρέχουν να κρυφτούν με την ουρά στα σκέλια οι αδιόρθωτοι εναπομείναντες συριζαίοι, πανηγυρίζουν περιχαρείς και τάχα δικαιωμένοι. Εδώ η φάρσα μετατρέπεται σε ιλαροτραγωδία· σπαρταριστά γέλια με επίγευση γοερά δάκρυα.
Δημήτρης Νανουρης
Efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου