Διαμαρτυρία για τους προφυλακισμένους της υπόθεσης των Αμπελοκήπων στο Σύνταγμα...

«Κάτω τα χέρια από τους αγωνιστές» ένα από τα κεντρικά συνθήματα της αποψινής κινητοποίησης στο Σύνταγμα από εκατοντάδες μέλη του αντιεξουσιαστικού χώρου, μία μέρα πριν τις διαδηλώσεις για την 16η επέτειο της στυγερής δολοφονίας του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου...

Οι διαδηλωτές εξέφρασαν την αλληλεγγύη τους στον Νίκο Ρωμανό, αδερφικό φίλου του μαθητή που έπεσε θύμα του Επαμεινώνδα Κορκονέα, και στους υπόλοιπους προφυλακισμένους για την υπόθεση των Αμπελοκήπων. 

Οι συγκεντρωμένοι καταδίκαζαν τους χειρισμούς των αστυνομικών αρχών στην υπόθεση, ενώ απέτισαν φόρο τιμής στον Κυριάκο Ξυμητήρη, που σκοτώθηκε κατά έκρηξη στο διαμέρισμα της οδού Αρκαδίας, όπως επίσης στον Κώστα Φραγκούλη, που έπεσε νεκρός σε καταδίωξη, ακριβώς πριν δύο χρόνια, στα Διαβατά Θεσσαλονίκης.  

Κατά τη διάρκεια της διαμαρτυρίας φώναξαν συνθήματα κατά της αστυνομικής βίας, όπως «Κουμής, Κανελλοπούλου, Μιχάλης Καλτεζάς, Αλέξης Γρηγορόπουλος, αυτή είναι η ΕΛ.ΑΣ.»

 

Ο Νίκος Ρωμανός με κείμενό του περιγράφει σε αδρές γραμμές ό,τι υπέστη μέχρι την προφυλάκισή του και όσα ακολούθησαν τονίζοντας ότι το αίολο, «αβάσιμο, διογκωμένο, αστήριχτο», κατηγορητήριο «προκύπτει καταχρηστικά, δημιουργώντας περισσότερα ερωτήματα από τις απαντήσεις που πραγματικά δίνει». 

«Από τον ματωμένο πεζόδρομο της Μεσολογγίου, τα ανακριτικά γραφεία, τους γκρίζους διαδρόμους των φυλακών, τα δικαστικά έδρανα, τον αργό θάνατο του εγκλεισμού. Από τις επιλογές που έκανα με όλη μου την ψυχή, επιλογές χαραγμένες με πραγματικό αίμα, με μεγάλο κόστος και αλύγιστα γόνατα, δεν παραδίδω ούτε χιλιοστό. Είναι κομμάτι της ιστορίας μίας γενιάς ανθρώπων που εξεγέρθηκε και στις πλάτες της οποίας, μεγάλα τμήματα του πολιτικού συστήματος ξέπλυνε τις αμαρτίες του κρεμώντας την στα μανταλάκια του κατασταλτικού και μιντιακού κανιβαλισμού» τονίζει για να προσθέσει, μεταξύ άλλων, τα εξής:

«Όμως τώρα δεν βρίσκομαι στη φυλακή επειδή έκανα συνειδητές επιλογές που κουβαλούσαν και αντίστοιχα ρίσκα. Αντίθετα, η ζωή μου πουλιέται ως ένα πολιτικό προϊόν, στο ράφι του επικοινωνιακού σούπερ μάρκετ, με το τίμημα της σακούλας να χρεώνεται σε εμένα, περιμένοντας τους επίδοξους ψηφοφόρους να ψωνίσουν κομμάτι-κομμάτι το εμπόρευμα μέχρι την επόμενη φορά.

»Είναι πραγματικά θλιβερό για εμένα (και όχι μόνο) ότι θα κληθώ να αποδείξω ότι δεν είμαι ελέφαντας, έχοντας πάνω από το κεφάλι μου μία επαπειλούμενη καταδίκη που θα με καταδικάσει να ζω ξανά, για απροσδιόριστο χρονικό διάστημα, ως φυλακισμένος. Έχω ζήσει το μισό της ενήλικης ζωής μου στην φυλακή. Δεν θα αποδεχτώ αμαχητί αυτή την τόσο άδικη στατιστική αποτελούμενη από πολύ πόνο και αμέτρητη μοναξιά, να με σκεπάσει μέσα σε τσιμέντο και κάγκελα. Δεν θα αποδεχτώ έσχατα μέτρα όπως αυτό της προφυλάκισης χωρίς νομική και πολιτική μάχη για να κερδίσω πίσω την ζωή μου».