Ακόμα και η γελοιότητα έχει τα όριά της. Ξεπεσμένοι πρίγκιπες, διάδοχοι και άλλοι ευγενείς της γνωστής δανικής οικογενείας των Γκλίξμπουργκ προσβλέποντας σε μια ιδιότυπη παλινόρθωση επιλέγουν την ελληνοποίηση. Με γαλλικό όμως επίθετο, που επί της ουσίας δεν είναι επίθετο αλλά προσδιορισμός της καταγωγής του θρόνου (της Ελλάδας)...
Μεγαλειότητες, υψηλότητες και άλλοι τέτοιοι τίτλοι που καταταλαιπώρησαν την Ελλάδα στο παρελθόν, έθρεψαν κινήματα και δικτατορίες, κατέστρεφαν κατά βούληση τη δημοκρατία κι έφεραν εθνικές καταστροφές, έρχονται από το παράθυρο που τους άνοιξε ο Κυριάκος Μητσοτάκης, πιστός στην πατρική παράδοση, η οποία θέλει ειδικές σχέσεις με την οικογένεια των πολιτικών ανωμαλιών, και υπόσχονται (διά της επιστροφής τους) νέες περιπέτειες. Μπορεί οι οπαδοί της βασιλείας να ονειρεύονται παρελάσεις και άλλες χλιδάτες τελετές με τους εστεμμένους πάνω σε λευκά άλογα αλλά η πολιτική ιστορία της Ελλάδας έχει σημαδευτεί με τις ανομίες τους. Αδιάφορο είναι αν θα ευνοήσουν την ίδρυση φιλομοναρχικού κόμματος ή θα προωθήσουν τις επιδιώξεις τους μέσω των υπαρχόντων σχηματισμών της Δεξιάς. Θα αποτύχουν, διότι η εθνική μνήμη είναι τόσο βαθιά τραυματισμένη, που έδαφος πρόσφορο για την καλλιέργεια συμπάθειας δεν θα βρουν.
Ο πατριάρχης του βασιλικού θρόνου στην Ελλάδα, Γεώργιος Α', ήρθε ως Roi des Grecs (Βασιλεύς των Ελλήνων) με απόφαση των Μεγάλων Δυνάμεων το 1863. Οριζε πρωθυπουργούς κατά τα γούστα του σπάζοντας πλάκα με τις πολιτικές ανωμαλίες και έπρεπε να έρθει ο Χαρίλαος Τρικούπης για να πιέσει στην εφαρμογή της αρχής της «δεδηλωμένης». Ενεπλάκη στον καταστροφικό ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897 (με επικεφαλής του στρατού τον γιο του, Κωνσταντίνο Α'), για να ακολουθήσει το στρατιωτικό κίνημα στο Γουδή, το 1909.
Η πολιτική ιδιοφυΐα του Ελευθερίου Βενιζέλου ήταν αυτή που έβαλε στο περιθώριο το Παλάτι και προχώρησε στην πολιτική, κοινωνική, οικονομική και εθνική ανασυγκρότηση της χώρας. Ερχόμενος στον θρόνο ο Κωνσταντίνος, αδιαφορώντας για τις συνέπειες που θα είχε για την Ελλάδα ο προσανατολισμός της στη γερμανική πολιτική κατά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο (1914-1918), απέρριψε την προσφορά της Αγγλίας για συνένωση της Κύπρου στον εθνικό κορμό με μόνο αντάλλαγμα την είσοδο της χώρας στο πλευρό της Αντάντ, κράτησε στάση ουδετερότητας και προκάλεσε τον Εθνικό Διχασμό. Με παρέμβαση των Αγγλογάλλων αναγκάστηκε να φύγει κακήν κακώς έτσι όπως τα είχε καταφέρει αλλά επανήλθε με νόθο δημοψήφισμα το 1920.
Εμπνευση δική του και των επιτελών του (πλην Ιωάννη Μεταξά) ήταν η εκστρατεία προς την Αγκυρα, η οποία οδήγησε στη Μικρασιατική Καταστροφή. Κι έφυγε πάλι ταπεινωμένος. Με το πραξικόπημα των Παπάγου-Κονδύλη και το νόθο δημοψήφισμα του 1935 επιβλήθηκε ο Γεώργιος Β' και εδραιώθηκε έναν χρόνο αργότερα με το πραξικόπημα Μεταξά. Μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο επανήλθε εν μέσω της «λευκής τρομοκρατίας» και επισημοποιήθηκε με αιματηρό δημοψήφισμα, το οποίο ακολούθησε ο καταστροφικός Εμφύλιος. Τον ολοκλήρωσε με τη βοήθεια των Αμερικανών ο Παύλος. Με τρία πραξικοπήματα συνέδεσε τη βασιλεία του και ο γιος του, Κωνσταντίνος Β' (ένα πολιτικό τον Ιούλιο του 1965, το δεύτερο στρατιωτικό των συνταγματαρχών τον Απρίλιο του 1967 κι ένα δικό του τον Δεκέμβριο) με συνεπακόλουθο την τραγωδία της Κύπρου.
Τώρα επιστρέφει η πρώην βασιλική οικογένεια για να εγγυηθεί την κοινωνική ειρήνη και την πολιτική ομαλότητα;
Γρηγόρης Ρουμπάνης
efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου