Η λέξη προέρχεται από το «φθόνος», που είναι το έντονο αίσθημα δυσαρέσκειας για την υπεροχή, τα αγαθά ή την ευτυχία του άλλου, η ζήλια που συνοδεύεται από κακία και μίσος, σύμφωνα με το Λεξικό της Νέας Ελληνικής Γλώσσας...
Προ ημερών ο κ. Γεωργιάδης διατύπωσε σε μέσο κοινωνικής δικτύωσης την άποψη πως οι Ελληνες κακώς νιώθουν φτωχοί, δεν είναι φτωχοί, παρά είναι φθονεροί αριστεροί, που ζηλεύουν τους πλούσιους, στους οποίους φορτώνουν την ευθύνη για τη δική τους μιζέρια. Κι όχι μόνον αυτό, αλλά φτάνουν σ’ εκείνο το έσχατο σημείο ηθικής κατάπτωσης να απεργάζονται την αρπαγή του πλούτου από εκείνους που τον κατέχουν δικαίως, αντί να παράξουν οι ίδιοι τον δικό τους.
Αυτό ήταν το πνεύμα της ανάρτησης του υπουργού Υγείας και μετά λύπης μου θα ομολογήσω πως είχε δίκιο – όσον αφορά εμένα τουλάχιστον, που αυτοπροσδιορίζομαι ως αριστερός. Ναι, έτσι είναι. Καλά τα είπε ο αντιπρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας. Είμαι γεμάτος φθόνο για την επιτυχία των άλλων. Βλέπω τους πλούσιους και διάσημους, βλέπω τους ισχυρούς όπως είναι ο Σπυρίδων Αδωνις Γεωργιάδης και τον ζηλεύω, εποφθαλμιώ την ευμάρεια και τη φήμη του, και ακριβώς επειδή είμαι ανίκανος να του μοιάσω – έχω χάσει αυτό το τρένο προ πολλού– τον μισώ. Τον θαυμάζω και τον απεχθάνομαι. Είναι το πρότυπό μου, κοιτώ τη φωτογαφία του και κλαίω μόνος μου μέσα στο αριστερό μου αχούρι και μετά τη σκίζω μανιασμένος. Στύβω το μυαλό μου πώς να τον αμαυρώσω, πώς να τον βλάψω, επειδή αδυνατώ να αρθώ στο ύψος του.
Ω, τώρα έφυγε ένα βάρος από πάνω μου. Το ξέρω πως κι άλλοι φθονεροί αριστεροί σκέφτονται και νιώθουν έτσι, αλλά δεν πρόκειται να το παραδεχτούν ποτέ. Εγώ μπορεί να είμαι ένας ασήμαντος δημοσιογραφίσκος, τουλάχιστον όμως έχω την παρρησία να δηλώνω ευθαρσώς πως φθονώ τον Αδωνι Γεωργιάδη, αυτόν τον οξυνούστατο και οξυδερκέστατο πολιτικό, που ασφαλώς έχει δίκιο. Είμαι απολύτως υπεύθυνος για την ένδειά μου, για τη δυσάρεστη έκπληξη με την οποία βλέπω τον μισθό μου να έχει εξανεμιστεί από τις 14 του μήνα, είμαι αναντίρρητα άξιος των δεινών μου.
Αντί να βάλω τον κώλο μου κάτω, που λένε, και να ανέβω ψηλά όπως αυτός, αντί να εκτίθεμαι πανελλαδικώς πουλώντας αρχαιολαγνικά βιβλία (τα λιγουρεύεστε;), αντί να γίνω ένας αφιονισμένος τηλεοπτικός ιεροκήρυκας που ουρλιάζει πουλώντας τα πάντα, από νανογιλέκα μέχρι πατριωτισμό, αντί να περιοδεύω από κόμματος εις κόμμα γλείφοντας εκεί που έφτυνα και τρώγοντας εκεί που αποπατούσα, αντί με την πρώτη ευκαιρία να φωνασκώ στεντορείως εντός και εκτός Βουλής σαν κύμβαλο αλαλάζον, αντί, καταργώντας το έρκος των οδόντων μου, ν’ αφήνω δυσώδεις πολιτικούς αερισμούς όπου σταθώ κι όπου βρεθώ, αντί να κάνω ντόρο γύρω από το όνομά μου, αντί να βρίζω και να συκοφαντώ, αντί να υστεριάζω για να τραβήξω την προσοχή των πελατών και ψηφοφόρων μου, τι κάνω εγώ, ε;
Τίποτα δεν κάνω. Παραμένω ένας φθονερός αριστερός, που το καλύτερο που μπορεί να κάνει, είναι να υπογράφει κάτι αμήχανα ετυμολογικά σημειώματα πολιτικής φαντασίας, λέγοντας, για παράδειγμα, πως «φθονερός» είναι αυτός που διακατέχεται από φθόνο, ο ζηλόφθονος. Η λέξη προέρχεται από το «φθόνος», που είναι το έντονο αίσθημα δυσαρέσκειας για την υπεροχή, τα αγαθά ή την ευτυχία του άλλου, η ζήλια που συνοδεύεται από κακία και μίσος, σύμφωνα με το Λεξικό της Νέας Ελληνικής Γλώσσας. Ο φθόνος είναι αβέβαιης ετυμολογίας, πιθανώς από την ινδοευρωπαϊκή ρίζα *gwedh, που σημαίνει «σπρώχνω βίαια, καταστρέφω».
Ε, λογικό είναι: θα είχε ένας φθονερός αριστερός καμιά καλύτερη, θετικότερη ετυμολογική καταγωγή;
Παύλος Μεθενίτης
efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου