O Τσίπρας αύριο...

Θα μπορούσα να γράψω κατεβατά για όλο τον σχεδιασμό Τσίπρα από το αποτυχημένο εσωκομματικό πραξικόπημα του συνεδρίου του Φεβρουαρίου μέχρι το πετυχημένο εσωκομματικό πραξικόπημα του Νοεμβρίου...

Όμως τα έγραφα όταν κανείς ακόμα δεν μπορούσε να τα πιστέψει. Τι νόημα έχει να τα γράψω τώρα που τα ξέρουν όλοι;

Μένω λοιπόν στη χθεσινή του «παρέμβαση» μέσω των γνωστών δημοσιογραφικών του κύκλων.

 

Ο Τσίπρας κατάλαβε καθυστερημένα (σε τι γλώσσα άραγε του το έγραψαν εκείνο το rebranding;) ότι η φθορά είναι αναπανόρθωτη και τον αγγίζει προσωπικά, και άρχισε τις διαρροές. Είχε πάρει, λέει, τηλέφωνο τη μέρα του Συνεδρίου, «αφήστε τον να μπει κι ας πάρει το κόμμα» και… δεν τον άκουσαν.

Δεν πήρε τηλέφωνο στη μομφή.

Δεν πήρε τηλέφωνο στην καθαίρεση.

Δεν πήρε τηλέφωνο στις τέσσερις κωμικές ώρες αναζήτησης απαρτίας.

Δεν πήρε τηλέφωνο στον αποκλεισμό της υποψηφιότητας Κασσελάκη από την Κεντρική Επιτροπή.

Δεν πήρε τηλέφωνο στον αποκλεισμό της υποψηφιότητας Κασσελάκη από την Πολιτική Γραμματεία.

Δεν πήρε τηλέφωνο στον αποκλεισμό μελών από την ψηφοφορία για συνέδρους.

Δεν πήρε τηλέφωνο όταν επί έξι μέρες μαγείρευαν τα αποτελέσματα.

Δεν πήρε τηλέφωνο όταν συνεδρίαζαν και απέκλειαν εκλεγμένους συνέδρους και ολόκληρες ΟΜ.

Αλλά!

Ξαφνικά θυμήθηκε τον αριθμό και πήρε τηλέφωνο την ώρα που είχε ξεκινήσει το πρόγραμμα στο μπουζουξίδικο, για να πει «αφήστε τον να μπει, το δικό μας το σπίτι σε άλλον νοικιάστηκε».

Για να μην κοροϊδευόμαστε άλλο:

Ο Τσίπρας είναι ο ιστορικός ηγέτης αυτού του (πρώην) κόμματος. Και ο μόνος με πολιτική συγκρότηση εκεί μέσα. Αυτόν ψηφίζαμε, και φτιάχτηκαν στην πλάτη μας αυτά τα φασιστοειδή τερατάκια τσέπης.

Μία δημόσια γραπτή δήλωσή του των τριών λέξεων («κανένας αποκλεισμός υποψηφίου») την ώρα που 2000+ εκλεγμένοι σύνεδροι ξεροστάλιαζαν για 5 και 6 ώρες έξω από την κεντρική είσοδο και λίγοι εκλεκτοί έμπαιναν με συνθηματικό από την πόρτα του γκαράζ, θα είχε περισώσει το κόμμα του από τον εξευτελισμό.

Θα είχε σταματήσει και τους μπράβους, και τους γκαραζαίους, και τους δια βοής βόες που κατάπιαν τη δημοκρατία. Δεν το έκανε.

«Τώρα κλαις, γιατί κλαις, συ δεν ήσουν που γέλαγες χθες», για να συνεχίσουμε το πρόγραμμά μας με αθάνατες λαϊκές επιτυχίες.

Ο Τσίπρας τα παράγγειλε ή τα ανέχτηκε, και τώρα τον ξεπέρασαν τα γεγονότα. Πάλι. Όπως συμβαίνει κλασικά στην πολιτική του διαδρομή από το 2019 μέχρι σήμερα.

Άλλωστε, πηγαίνοντας αύριο να ψηφίσει, θα επικυρώσει το αντιδημοκρατικό κύκνειο άσμα του ΣΥΡΙΖΑ, που συνέβη πριν από δύο εβδομάδες.

Θα μου πείτε, πού ξέρεις ότι θα πάει; Θα ευχόμουν να διαψευστώ πανηγυρικά, γιατί αυτό θα έδειχνε ότι έχει διατηρήσει μέσα του μία ψίχα αξιοπρέπειας.

Όμως φοβάμαι ότι είναι τόσο βαθιά χωμένος πια σε αυτό το παιχνίδι ίντριγκας, αντεκδίκησης και μίσους, που δεν έχει το καθαρό μυαλό να προστατεύσει τον εαυτό του.

Και, κυρίως, δεν έχει κανέναν γύρω του ο οποίος να έχει το καθαρό μυαλό να προστατεύσει τον ηγέτη του. Το ίδρυμα έγινε η ιδρυματοποίησή τους.

Έτσι, ο Τσίπρας θα καταλάβει πάλι σε δυο – τρεις εβδομάδες ότι κακώς πήγε να ψηφίσει, θα αρχίσει τα «τηλεφώνησέ μου ίσως νιώθω έτσι κι εγώ» και θα διαρρέει στους κύκλους του ότι εκείνος δεν ήθελε να πάει να ψηφίσει αλλά τον ξελόγιασε η Γεροβασίλη τραγουδώντας του «σ’ αγαπάω και δεν πάω καλά».

 Νίκος Μωραΐτης

efsyn.gr