Ευχαρίστως «ναι», αλλά «όχι»…

Την πρωτιά στις εθνικές κάλπες θέλουν στο ΠΑΣΟΚ όποτε αυτές στηθούν -μην παίρνετε τοις μετρητοίς τις παχυλές δεσμεύσεις του πρωθυπουργού ότι δεν θα πάει σε πρόωρες εκλογές και δεν θα αλλάξει τον εκλογικό νόμο-, θέλουν επίσης και την αυτοδυναμία... Τον πρώτο στόχο μπορεί να τον πιάσει αν κλιμακωθεί η κρίση στη Νέα Δημοκρατία (μπορεί ναι, μπορεί όχι), αν η σύρραξη στον ΣΥΡΙΖΑ οδηγήσει σε διάσπαση (σχεδόν βέβαιο) και αν καταφέρει η αναβαπτισμένη ηγεσία του να πείσει ότι έχει τις λύσεις για τα πολλά και σοβαρά προβλήματα που ταλαιπωρούν την κοινωνία (ζητούμενο). Για την ώρα κερδίζει πόντους και έχει αναθαρρήσει.

«Είμαστε de facto αξιωματική αντιπολίτευση και οιονεί κυβέρνηση» λένε στελέχη του ΠΑΣΟΚ. Ψηφοφόροι και της Ν.Δ. και του ΣΥΡΙΖΑ, που στο παρελθόν είχαν ψηφίσει ΠΑΣΟΚ, το σκέφτονται να επιστρέψουν στις ρίζες τους. Οχι βεβαίως με ενθουσιασμό, αλλά με διστακτική συγκατάθεση, ενδεχομένως και με τη λογική του μικρότερου κακού. Δεν είναι τόσοι ώστε να μπορεί η Χαριλάου Τρικούπη να ελπίζει στη μεγάλη ανατροπή εδώ και τώρα, αλλά είναι αρκετοί ώστε να δικαιούται να αισιοδοξεί.

Οι περισσότεροι από τους δυσαρεστημένους με τη Νέα Δημοκρατία και τον ΣΥΡΙΖΑ κατευθύνονται προς την περιοχή της αποχής και των αναποφάσιστων. Κάποιοι εξ αυτών θα εγκατασταθούν εκεί μονίμως, κάποιοι θα αποφασίσουν την τελευταία στιγμή το ποιο κόμμα θα διαλέξουν. Τη στάση τους θα καθορίσουν η γενικότερη κατάσταση στην οικονομία και οι κινήσεις που θα κάνουν οι ηγεσίες των κομμάτων. Η κυβέρνηση δεν πρόκειται να καταθέσει τα όπλα και να συμφιλιωθεί με την ιδέα της ήττας. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν θα τα παρατήσει. Δεν του αρέσει να χάνει -σε κανέναν δεν αρέσει- και δεν θα διστάσει να χρησιμοποιήσει όλες τις μεθόδους, ακόμη και κείνες που κινούνται στα όρια της νομιμότητας, ακόμη και κείνες που είναι κατάφωρα αντιθεσμικές, προκειμένου να μην παραδώσει το μέγαρο Μαξίμου.

Στο άλλο κόμμα, τον ΣΥΡΙΖΑ, που τροφοδοτεί με ψηφοφόρους κυρίως το ΠΑΣΟΚ, λιγότερο το ΚΚΕ και τη Νέα Αριστερά, οι εξελίξεις, σύμφωνα με όλες τις προβλέψεις, θα είναι καταιγιστικές. Η διάσπαση προ των πυλών. Η σύγκρουση στο εσωτερικό του ανειρήνευτη. Η συνύπαρξη αδύνατη. Δεν μπορεί λοιπόν στην παρούσα φάση να γίνει ελκυστικός προορισμός για τους αναποφάσιστους και τους απογοητευμένους. Αλλωστε από τις τάξεις του προέρχονται πολλοί και πολλές εξ αυτών. Το ερώτημα είναι αν μπορεί να γίνει ελκυστικός προορισμός μετά. Η νέα ηγεσία του, όποια κι αν είναι, θα το προσπαθήσει αλλά θα έχει πολύ δύσκολο έργο. Κινούμενος σε ποσοστά μεταξύ 6% και 10% θα βλέπει την πλάτη του ΠΑΣΟΚ, ενώ θα πιέζεται και από το σχήμα που θα φτιάξουν οι ηττημένοι του συνεδρίου και από τη Νέα Αριστερά και το ΜέΡΑ 25-ΛΑ.Ε. που ακουμπάνε σε τμήματα του ίδιου ακροατηρίου.

Αν όμως η αυτοδυναμία είναι απλησίαστη, ποιες συνεργασίες μπορεί να προκύψουν στον χώρο της ευρύτερης δημοκρατικής παράταξης; Τι θέλουν οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ; Το 70% των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ λέει «ναι» στη συμπόρευση με το ΠΑΣΟΚ, το 20% λέει «όχι» και το υπόλοιπο 10% δεν έχει γνώμη. Ανάποδα είναι τα πράγματα στο ΠΑΣΟΚ. Το «όχι» στη συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ συγκεντρώνει το 50%, το «ναι» βρίσκεται κοντά στο 40%. Το αντιΣΥΡΙΖΑ μέτωπο στο ΠΑΣΟΚ είναι υπολογίσιμο μέγεθος, αν και έχει υποχωρήσει αρκετά το τελευταίο διάστημα. Ακόμα και στην περίπτωση που ο Νίκος Ανδρουλάκης επιλέξει την οδό του διαλόγου, πρέπει να βρεθούν συνομιλητές στην άλλη πλευρά. Για την ώρα δεν υπάρχουν. Για την ώρα στον ΣΥΡΙΖΑ αναρωτιούνται αν θα υπάρχουν την επόμενη μέρα και πώς θα υπάρχουν. Η ιδέα για τη δημιουργία Λαϊκού Μετώπου, κατά το παράδειγμα της Γαλλίας, έχει οπαδούς στον ΣΥΡΙΖΑ, στη Νέα Αριστερά, την προτείνει και ο Αλέξης Τσίπρας, δεν έχει όμως απασχολήσει το ΠΑΣΟΚ το οποίο σε τούτη τη φάση, σύμφωνα με τις μετρήσεις, είναι ο δεσπόζων πόλος στη λεγόμενη προοδευτική παράταξη.

Τάσος Παππάς

efsyn.gr