Ο Τραμπ, το Πεκίνο, η Αθήνα και ο… κώνωψ...

Προσδοκίες, κινήσεις, σχέδια και ανακατατάξεις, μετά τα νέα δεδομένα στην Ουάσινγκτον, έχουν αρχίσει να ξετυλίγονται στη διεθνή σκηνή. Σε... ορισμένες περιπτώσεις, με πυρετώδεις ρυθμούς. Μόσχα, Παρίσι, Λονδίνο, Βρυξέλλες, Βερολίνο, Ρώμη, Βουδαπέστη και σχεδόν παντού στην Ευρώπη και την Ασία, η κινητικότητα είναι εμφανής. Παντού, εκτός από δύο πρωτεύουσες.

Η μία είναι το Πεκίνο, το οποίο δεν αναμένει θεαματικές αλλαγές στην αμερικανική εξωτερική πολιτική στα όσα το αφορά, αφού οι θέσεις του Ντόναλντ Τραμπ είναι γνωστές. Εχει πάρει ήδη την πρώτη δόση κατά την προηγούμενη θητεία του (εξάλλου δεν διαφέρουν θεαματικά από όσα εφάρμοσε η διοίκηση Μπάιντεν) και δεν έχει παρά να περιμένει τη διαδικασία εφαρμογής τους. Η Κίνα έχει τοποθετηθεί από τις ΗΠΑ στην κατηγορία των «κακών και επικίνδυνων» για τα συμφέροντά τους, τόσο στα θέματα της οικονομίας και του εμπορίου όσο και στις γεωστρατηγικές ισορροπίες. Αναπτύσσεται, απλώνεται και οι συμμαχίες της, κυρίως αυτή με τη Ρωσία, διευρύνονται με προσεκτικά και επωφελή βήματα. Επίσης, η κινεζική ηγεσία έχει αποδείξει ότι, ακόμη και στην περίπτωση που προκύψει κάτι νέο –όπως οι αυξήσεις στους δασμούς των κινεζικών προϊόντων που εισάγονται στις ΗΠΑ– δεν αιφνιδιάζεται, καθώς διαθέτει επιλογές από τις οποίες συνήθως κερδίζει.

Η άλλη πρωτεύουσα είναι η Αθήνα. Εδώ τα πράγματα είναι διαφορετικά. Η ελληνική κυβέρνηση (όπως και οι περισσότερες τα τελευταία χρόνια κυβερνήσεις), έτσι όπως τα έχει καταφέρει, να δηλώνει δεδομένη στις όποιες επιλογές του Λευκού Οίκου και του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, δεν έχει παρά να ακολουθήσει πιστά τα όσα ορίσει ο μεγάλος σύμμαχος. Θα αποκηρύξει τον Ζελένσκι και θα κοιτάξει να προχωρήσει σε μια νέα σχέση συνύπαρξης με τη Ρωσία; Θα ακολουθήσει ασμένως και ο Ελληνας πρωθυπουργός. Θα κηρύξει οικονoμικό πόλεμο στην Κίνα; Θα στριμωχτεί βιαστικά και ο Κυρ. Μητσοτάκης κάτω από το ίδιο λάβαρο, ανακαλύπτοντας ζημιογόνες και ετεροβαρείς συμφωνίες προηγούμενων ετών. Ευκολάκι.

Το δυσκολάκι είναι με τα Ελληνοτουρκικά, συμπεριλαμβανομένου του Κυπριακού. Ετσι όπως τα έχουν καταφέρει το μέγαρο Μαξίμου και η Βασ. Σοφίας, μόνο ανησυχίες και μάλιστα έντονες γεννάει η επιστροφή του Ντόναλντ Τραμπ. Προσωπικός φίλος του Ταγίπ Ερντογάν καθώς έχει δηλώσει από την πρώτη κιόλας θητεία του, δεν έχει παρά να περιμένει να ακούσει προσεκτικά τις απαιτήσεις του στην ευρύτερη περιοχή. Τον θεωρεί ισχυρό παίκτη, με θεμελιωμένες θέσεις. Ακόμα και αν ο Αμερικανός πρόεδρος του ζητήσει ηπιότερη αντιμετώπιση του Ισραήλ, κάτι σε αντιστάθμισμα θα επιδιώξει ο Τούρκος ομόλογός του. Αυτό το κάτι δεν είναι δύσκολο να το φανταστεί κανείς.

Οποιος θέλει να παίξει στη διεθνή σκηνή πρέπει να έχει σαφή πολιτική επιδιώξεων ή και διεκδικήσεων. Η Ελλάδα όχι μόνο δεν τη διαθέτει αλλά και έχει μάθει τους συνομιλητές της να υποχωρεί σταθερά από προηγούμενες –υποτίθεται ακλόνητες– θέσεις. Αυτό συμβαίνει στο θέμα της Κύπρου, το ίδιο και στο Αιγαίο. Δεν ενοχλεί σε βαθμό που δίνει την εντύπωση ότι δεν υπάρχει.

Ενα κουνούπι, αφηγείται ο Αίσωπος, καθώς καθόταν για πολλή ώρα στο κέρατο ενός βοδιού, κάποια στιγμή το ρώτησε αν ήθελε να φύγει. «Μα –απάντησε εκείνο– ούτε όταν ήρθες το αντιλήφθηκα ούτε αν φύγεις θα το καταλάβω» («αλλ’ ούτε ότε ήλθες έγνων, ούτε, εάν απέλθης, γνώσομαι».

Γρηγόρης Ρουμπάνης

efsyn.gr