Ασ’ τα, βράσ’ τα...

Δεν ξέρω αν φταίει η ποιότητα του πολιτικού προσωπικού, η οποία αποτελεί αντανάκλαση των επιλογών των ψηφοφόρων, το ιδιότυπο σκηνικό που έχει διαμορφωθεί ή ο συνδυασμός αυτών.

Ξέρω, όμως, τα εξής...

για πρώτη φορά στα μεταπολιτευτικά χρονικά ένα κόμμα βρίσκεται στο χείλος της απώλειας του τίτλου της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ο παγιωμένος δικομματισμός έχει μετατραπεί σε συνθήκη άνευ κομματικού ανταγωνισμού, ενώ στη Βουλή υπάρχουν συνολικά εννέα ΚΟ και (προς ώρας) 18 ανεξάρτητοι βουλευτές.

Ολα αυτά ενώ η κυβέρνηση περνά κάτω από τον πήχη των κοινωνικών προσδοκιών, κάτι που εντοπίζουν όλες οι μετρήσεις κοινής γνώμης. Θα περίμενε κανείς, λοιπόν, ότι με βάση τις βασικές ιδεολογικές αναφορές που προκύπτουν από τη διαιρετική τομή «πρόοδος – συντήρηση», ένας υποτυπώδης κοινός βηματισμός θα μπορούσε να προκύψει από κάποια κόμματα της αντιπολίτευσης.

Εστω για στοιχειώδη ζητήματα και προβλήματα. Φευ. Τεκμήριο αποτελούν όσα έγιναν την εβδομάδα που πέρασε με την πολυσυζητημένη κοινή νομοθετική πρωτοβουλία (που μόνο κοινή δεν αποδείχτηκε) για την εργασιακή εξασφάλιση των ξυλοφορτωμένων από τα ΜΑΤ εποχικών πυροσβεστών.

Το εγχείρημα ξεκίνησε ελπιδοφόρα, με πρωτοβουλία του ΣΥΡΙΖΑ. ΠΑΣΟΚ, Νέα Αριστερά και Πλεύση Ελευθερίας παρουσιάστηκαν θετικά όχι απλώς να συνυπογράψουν αλλά και να συνδιαμορφώσουν τη ρύθμιση. Ποιο ήταν το αποτέλεσμα; Να καταθέσει την τροπολογία μόνη της η Κουμουνδούρου, καθώς η επιφυλακτική στάση της Χαριλάου Τρικούπη στη σκιά όσων έγιναν στο Gazi Live συμπαρέσυρε και τα άλλα δύο κόμματα του προοδευτικού τόξου.

Παράλληλα, ο Μιχάλης Χουρδάκης, εκπρόσωπος των ανεξάρτητων βουλευτών στη Διάσκεψη των Προέδρων, κατήγγειλε πως το βέτο της Ζωής Κωνσταντοπούλου οδήγησε τον ΣΥΡΙΖΑ να μην επιδιώξει τη συνυπογραφή του. 

Σε αυτό το αντιπολιτευτικό κομφούζιο μοιάζει στέρεο το αποκρουστικό συμπέρασμα του Αδωνη Γεωργιάδη ότι θα περιμένει η μειοψηφία 1.000 χρόνια για να χάσει ο Μητσοτάκης...

Άγγελος Προβολισιάνος - DOCUMENTO