Τραμπισμός και χαλουμπισμός…

Αν ο (υποθετικός κάποιος) Χαλούμπα ήταν ηγέτης (φανταστικού) κρατιδίου στο Κέρας της Αφρικής και έλεγε και έκανε ό,τι λέει και κάνει (και, αλίμονό μας, θα ξαναλέει και θα ξανακάνει) ο Ντόναλντ Τραμπ, ασφαλώς δεν θα μιλούσαμε για… χαλουμπισμό...

Ποιος θα νοιαζόταν τι λέει και κάνει ένας ηγέτης -μπορεί και δικτάτορας- χώρας άνευ σημασίας, τον οποίο, αύριο, μεθαύριο, μπορεί να ανατρέψει με στρατιωτικό κίνημα ένας λοχαγός· κι έτσι, διά της ανατροπής (ανάποδα δηλαδή) να μάθουμε, η «κοινή γνώμη» (εντάξει το «κοινή», αλλά τη «γνώμη» ποτέ δεν την κατάλαβα!), ποια χώρα είχε πρόεδρο –αιρετό είτε της «αρπαχτής»– τον εξοχότατο δόκτορα (πρόσημο ηγετών χωρών της υποσαχάριας Αφρικής) Χαλούμπα, ποιος τον ανέτρεψε, ποια θέση πήρε ο ΟΗΕ, τι δήλωσε ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ και τι ο γενικός γραμματέας του ΝΑΤΟ…

 Ομως, με τραμπισμό… αλλάζουν τα πράγματα. Αλλάζουν, επειδή ακριβώς, αν και έχει ομοιότητες, σχεδόν ταυτίζεται, σε ύφος, λόγο και έργο, με τον (φανταστικό) χαλουμπισμό, εντούτοις υπάρχει μεταξύ τους τόση διαφορά και απόσταση, όση από το Κέρας της Αφρικής έως τις ΗΠΑ, είτε από την ακτή του Ατλαντικού ξεκινήσεις το μέτρημα είτε από το Σαν Φρανσίσκο. Δεδομένου ότι ο τραμπισμός δεν είναι φανταστικός (που μακάρι να ήταν), είναι πραγματικός (που, αλίμονο, είναι).

Σημαίνει δε εν συντομία: Να είσαι επιτομή συστήματος πολλαπλών ανισοτήτων και διακρίσεων και να πείθεις ότι είσαι αντισυστημικός. Να είσαι ο μεγαλύτερος ιδιοκτήτης ακίνητης περιουσίας στη χώρα σου και να πείθεις ότι είσαι ένα με τους άστεγους. Να είσαι μετανάστης δεύτερης γενιάς και να υπόσχεσαι απέλαση είκοσι εκατομμυρίων μεταναστών πρώτης γενιάς, κερδίζοντας ψήφους από μετανάστες της δεύτερης, αλλά και άνεργους διαλυμένων βιομηχανιών. Τέλος, να σου στέλνουν συγχαρητήρια τηλεγραφήματα οι ηγέτες όλου του κόσμου, τη στιγμή που ο Χαλούμπα τραβάει τα μαλλιά του διερωτώμενος: «Γιατί αυτός και όχι εγώ! Εγώ σε πηγάδι πετρελαίου κατούρησα;». Ισως συνεχίσω· ζήτημα διάθεσης…

Πέτρος Μανταίος

efsyn.gr