Μαθήματα δημοκρατίας από κακούς… δασκάλους...

Μαθήματα δημοκρατίας και πολιτικής συμπεριφοράς θέλησε να δώσει ο Κυριάκος Μητσοτάκης με το μήνυμά του για την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου...

Είπε λοιπόν απευθυνόμενος στους νέους ότι «η δημοκρατία είναι ένα πολίτευμα το οποίο χρειάζεται διαρκή φροντίδα, χρειάζεται πρωτίστως συμμετοχή». Μάλιστα. Πώς φροντίζουν αυτός και το κόμμα του τη δημοκρατία; Πώς υπηρετούν τους θεσμούς; Ως γνωστόν, το παράδειγμα το δίνουν οι κορυφές. Αν αυτές μπορούν να εμπνεύσουν, να δώσουν όραμα, τότε ένα κομμάτι της κοινωνίας θα ακολουθήσει.

Είναι φροντίδα για τη δημοκρατία ο τρόπος που λειτουργεί το Κοινοβούλιο; Κούφια πολυλογία, μαραθώνιοι φλυαρίας σε άδεια καθίσματα. Πιο πληκτικές συζητήσεις δεν υπάρχουν. Οποιος αντέξει να παρακολουθήσει μία φορά τη διαδικασία από την αρχή μέχρι το τέλος είναι βέβαιο ότι δεν θα το ξανακάνει στον αιώνα τον άπαντα. Καμία συζήτηση για να αλλάξει κάτι στον υποτίθεται ναό της δημοκρατίας. Είναι φροντίδα για τη δημοκρατία ο τρόπος που λειτουργούν τα κόμματα; Τα όργανα στα περισσότερα κόμματα (κυρίως στη Νέα Δημοκρατία) είναι διακοσμητικά, συνεδριάζουν στη χάση και στη φέξη, περισσότερο για να επικροτήσουν τις αποφάσεις των «φωτισμένων» αρχηγών, ελάχιστες φορές για να πουν τη γνώμη τους και μόνο όταν μπει θέμα αλλαγής ηγεσίας έχουμε κινητικότητα, με ημερομηνία λήξης όμως, για να μην «κακομάθουν» τα μέλη και αρχίσουν να ζητούν δημοκρατία επί της ουσίας. Οι αρχηγοί γοητεύονται να ακούνε τη φωνή τους και τα περισπούδαστα βλίτα που τους πλαισιώνουν οργανώνουν φιέστες για να τους αποθεώσουν. Χειροκροτητές θέλουν, όχι ενεργούς και σκεπτόμενους πολίτες.

Είναι φροντίδα για τη δημοκρατία όλα όσα κάνει η κάστα που έχει εγκατασταθεί στο μέγαρο Μαξίμου; Η δημιουργία πελατειακών δικτύων, οι απευθείας αναθέσεις σε φίλους και συγγενείς, οι αποκλεισμοί των αντιπάλων, η χειραγώγηση της Δικαιοσύνης, ο έλεγχος των Ανεξάρτητων Αρχών, η συγκρότηση παρακρατικών μηχανισμών, οι παρακολουθήσεις υπουργών, πολιτικών αντιπάλων, δικαστικών, δημοσιογράφων, οι αιμομικτικές σχέσεις με ιδιοκτήτες μέσων ενημέρωσης, οι συνεχείς αλλαγές νόμων για να προστατευθούν οι ισχυροί του χρήματος και να αθωωθούν τα μέλη του πολιτικού προσωπικού που είχαν απλώσει τα χέρια τους στο μέλι, ο περιορισμός του δικαιώματος για απεργία;

Το τι πιστεύουν οι νέοι άνθρωποι για όλα αυτά αποτυπώνεται στις δημοσκοπήσεις. Κοινοβούλιο, κόμματα, κυβέρνηση, Δικαιοσύνη βρίσκονται στον πάτο του καταλόγου. Η πλειονότητα των πολιτών δεν εμπιστεύεται τους συγκεκριμένους θεσμούς. Φαίνεται από τα υψηλά ποσοστά αποχής. Οι ευρωεκλογές έστειλαν ένα ηχηρό μήνυμα. Φαίνεται επίσης από την εκκωφαντική απουσία των νέων από τη δημόσια ζωή. Τα κόμματα κάποτε ήταν το καταφύγιο των νέων ανθρώπων. Εντάσσονταν μαζικά, κυρίως στα αριστερά κόμματα, και αγωνίζονταν για έναν καλύτερο κόσμο. Σήμερα οργανώσεις δεν υπάρχουν. Μοναδική εξαίρεση το ΚΚΕ. Μήπως υπάρχουν διαδικασίες που ευνοούν τη συμμετοχή των πολιτών και κυρίως των νέων ανθρώπων στην πολιτική ζωή;

Οπως σημειώνει ο Κορνήλιος Καστοριάδης, «ο Αριστοτέλης όριζε τον πολίτη ως εκείνον που είναι ικανός να κυβερνήσει και να κυβερνηθεί» («Η δυνατότητα μιας αυτόνομης κοινωνίας», σελ. 14, εκδόσεις Στάσει Εκπίπτοντες). Οι σύγχρονες φιλελεύθερες (;) ολιγαρχίες, όπως είναι αυτή που κάνει κουμάντο στην Ελλάδα με επικεφαλής τον Κυριάκο Μητσοτάκη, δεν θέλουν πολίτες που είναι ικανοί να κυβερνήσουν. Αυτό τους τρομάζει και κάνουν τα πάντα για να μην το επιτρέψουν. Θέλουν πολίτες που είναι… ικανοί να κυβερνηθούν, δηλαδή που δεν θα απαιτούν, δεν θα διεκδικούν, δεν θα αμφισβητούν. Θέλουν πολίτες που θα σηκώνονται μια φορά στα τέσσερα χρόνια από τους καναπέδες τους για να πάνε να ψηφίσουν, που θα αναθέτουν στους ειδικούς να παίρνουν αποφάσεις για τα κρίσιμα θέματα, που θα εμπιστεύονται χωρίς πολλούς, πολλούς αστερίσκους ηγέτες που υποδύονται τους σωτήρες και θα τους απαλλάξουν από τις ευθύνες που έχουν ως πολίτες. Τώρα αν οι σωτήρες αποδειχθούν θηρία ανήμερα, τι να γίνει, με την πολιτική και τους πολιτικούς ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρος.

Τέτοιους πολίτες θέλει η Δεξιά. Είδαμε πώς αντιμετώπισε και τον Δεκέμβρη του 2008 και το κίνημα των Αγανακτισμένων. Φοβήθηκε τα γεγονότα την ώρα που συνέβαιναν γιατί αδυνατούσε να τα κατανοήσει. Οι δρόμοι και οι πλατείες είναι για περιπάτους, όχι για πορείες και συγκεντρώσεις. Κάθε φορά που γίνεται μια διαδήλωση, τα συστημικά μέσα ενημέρωσης και τα συντηρητικά κόμματα μιλούν για την ταλαιπωρία που υφίστανται οι οδηγοί και αποδοκιμάζουν τους οργανωτές χαρακτηρίζοντάς τους ταραχοποιούς. Οπως αναφέρει ο Κώστας Δουζίνας στο κείμενό του στην «Εφημερίδα των Συντακτών» (29/10/2024), στη συζήτηση για την αναθεώρηση του Συντάγματος το 2018 «προτάθηκαν στοιχεία συμμετοχικής και διαβουλευτικής δημοκρατίας. Δημοψηφίσματα με λαϊκή πρωτοβουλία για κρίσιμα εθνικά θέματα και για την κύρωση διεθνών συμβάσεων, όπως και η λαϊκή νομοθετική πρωτοβουλία. Τα απέρριψε η Δεξιά». Αυτό δα έλειπε, να αποκτήσει φωνή και δικαιώματα το πλήθος.

Τασος Παππας

efsyn.gr