Χαμός...

Οι ιστορίες που αφηγούνται οι ίδιες οι λέξεις είναι συγκλονιστικές. Οι λέξεις, όπως κι οι άνθρωποι, τα ζώα, τα λουλούδια κι οι πλανήτες, γεννιούνται, μεγαλώνουν, ωριμάζουν και πεθαίνουν... Πεθαίνουν, ναι, όμως δεν χάνονται, καθώς αποδίδουν τα στοιχεία τους στο μεγαλύτερο σύνολο: οι λέξεις στη γλώσσα κι όλα τα υπόλοιπα στο Σύμπαν. Το μόνο που μένει από την ατομικότητα όλων είναι αυτές οι ιστορίες. Να, πάρτε για παράδειγμα τη λέξη «χαμός». Ετυμολογείται από το ρήμα «χάνω», το οποίο, σύμφωνα με το Λεξικό της Νέας Ελληνικής Γλώσσας παράγεται από το «έχασα», από τον αόριστο (εχάωσα) του ρήματος «χαόω-χαώ», που σημαίνει «εξολοθρεύω, καταστρέφω». Αυτό το δυσοίωνο «χαώ» προέρχεται από το «χάος», μια λέξη που βασάνισε τα μυαλά των Ελλήνων εδώ και χιλιάδες χρόνια. Χάος: το αδιαμόρφωτο κενό, ήδη από την εποχή του Ησιόδου, η αρχική κατάσταση του Σύμπαντος, η έλλειψη της τάξεως. Το χάος: η άβυσσος, το βάραθρο, η κατάσταση πλήρους συγχύσεως και αταξίας, η ακαταστασία, η αναστάτωση, ο χαμός...

Το χάος γεννά τον χαμό. Ο χαμός: η οριστική απώλεια, η εξαφάνιση προσώπου, ο θάνατος, αλλά και η μεγάλη αναστάτωση από κοσμοσυρροή. Η κοσμοπλημμύρα, η κοσμοχαλασιά, αλλά και η κατάσταση μεγάλης έντασης και αναταραχής. Λέμε «έγινε χαμός», (ή «έγινε το σώσε») και εννοούμε πολλά πράγματα: πως οι αντίπαλοι οπαδοί κόμματος, ας πούμε, ή ποδοσφαιρικής ομάδας πιάστηκαν στα χέρια και μετά τους διέλυσε όλους η αστυνομία, πως συναντήσαμε μεγάλη κίνηση στους δρόμους κατά την έξοδο του Σαββατοκύριακου, πως, κάπου έπεσαν βόμβες και σκοτώθηκε κόσμος, ή, για να ξαναγυρίσουμε στην επικαιρότητα, στη συναυλία για τα Τέμπη έγινε χαμός από κόσμο.

Είναι ειρωνικό: μια συναυλία μνήμης, συμπαράστασης και αφύπνισης, που δεν αφήνει την κοινωνία να λησμονήσει τον φριχτό χαμό των 57 ανθρώπων στα Τέμπη, δημιουργεί ένα μικρό χαμό στη δημόσια σφαίρα. Οι γονείς που έχασαν μ’ αυτό τον απαίσιο τρόπο τα παιδιά τους, εξαιτίας του χάους που επικρατούσε στους ελληνικούς σιδηροδρόμους, εξαιτίας της ακαταστασίας και της συγχύσεως που επέφερε η κυβερνητική πολιτική στις συγκοινωνίες, όλοι αυτοί οι χαροκαμένοι άνθρωποι αναγκάστηκαν μετά τη συναυλία να υποστούν τα αλυχτίσματα κάποιων κατοικιδίων του Μαξίμου.

Αυτά τα κύμβαλα τα αλαλάζοντα είχαν το θράσος να μιλήσουν για τυμβωρυχία, για πολιτική εκμετάλλευση, για χυδαιότητα, λαϊκισμό, προπαγάνδα, ακόμα και για ξέπλυμα της τρομοκρατίας, επειδή στο πλήθος που γέμισε ασφυκτικά τις κερκίδες του Καλλιμάρμαρου ανέμισαν και σημαίες της Παλαιστίνης! Δηλαδή, είναι να χάνεις το μυαλό σου: να ’χεις χάσει το παιδί σου, που το αγαπούσες περισσότερο κι από τη ζωή σου, και να έχεις και κάποιες φιλελέρες από πάνω, να εμέσουν μιζέρια και μοχθηρία, γλείφοντας μια κυβέρνηση, η οποία είναι χρεωμένη μ’ αυτό ακριβώς το χάος, την εγκληματική ολιγωρία, που οδήγησε μαθηματικά στο έγκλημα των Τεμπών, στην εξολόθρευση, στον χαμό τόσων νέων ανθρώπων. Και που έκτοτε κάνει ό,τι μπορεί για να συγκαλύψει τις ευθύνες της στην εκατόμβη, αδιαφορώντας ουσιαστικά για την ασφάλεια των σιδηρόδρομων στην Ελλάδα.

Στο απίστευτο ρεπορτάζ του Α. Χατζηγεωργίου στην «Εφ.Συν.», που προκάλεσε την παρέμβαση της Εισαγγελίας Πρωτοδικών, αναφέρεται επί λέξει: «Τρένο του Προαστιακού παραλίγο να μπει και να σφηνώσει, με άγνωστες συνέπειες, στο υπόγειο δίκτυο του Μετρό στον σταθμό Δουκίσσης Πλακεντίας μετά από λάθος διευθέτηση των γραμμών από τους ρυθμιστές του ΟΣΕ!».

Χαμός...

Efsyn.gr