Μετά από 41.000 νεκρούς ανθρώπους στη Γάζα, στην πλειοψηφία τους γυναίκες και παιδιά, τα ελληνικά ΜΜΕ επιτέλους ανακάλυψαν πώς να εξανθρωπίζουν τα θύματα ενός πολέμου. Για την ακρίβεια οι 41.000 δεν τους ήταν αρκετοί. Χρειάστηκαν άλλοι 8...
Με τη μόνη διαφορά ότι αυτοί οι 8 προέρχονταν από την πλευρά που η κυβέρνηση και η συστημική προπαγάνδα «επιτρέπει» να λυπόμαστε.
Όταν μάλιστα τα ελληνικά ΜΜΕ ανακάλυψαν ότι ένας εξ’ αυτών ήταν Έλληνας που γεννήθηκε και ζούσε στο Ισραήλ, τότε τα δάκρυα άρχισαν να ρέουν.
Πράγματι, είναι δραματικό να χάνει ένας νέος άνθρωπος τη ζωή του τόσο άδοξα, ενώ απλά περπατάει στον δρόμο. Ξέρετε τι άλλο είναι δραματικό όμως; Ξέρετε. Εδώ και έναν ολόκληρο χρόνο ξέρετε. Ή μάλλον όχι. Εδώ και 80 χρόνια ξέρετε. Αλλά οι νέοι της Παλαιστίνης δεν «έχουν όλη τη ζωή μπροστά τους». Τα ορφανά παιδιά με τα κομμένα μέλη, δε μιλούν τη γλώσσα των επενδυτών στον ελληνικό τουρισμό και real estate. Οι περιουσίες των Παλαιστινίων που καταστρέφονται από μια ληστρική παράνομη κατοχική δύναμη, απλώς ενοχλούν τη «διάχυση της Δημοκρατίας» στη Μέση Ανατολή.
Τα συστημικά ελληνικά ΜΜΕ περνούσαν κάτω από τον πήχη της ενημέρωσης καθ’ όλη τη διάρκεια της κρίσης, ακόμη κι όταν έκαναν τον κόπο να στείλουν ανταποκριτές στην περιοχή. Με αφορμή όμως και τα τελευταία γεγονότα, πήραν τον πήχη, τον έκαναν ακόντιο και τον εκτόξευσαν για να μη χρειαστεί καν να ξαναμετρηθούν.
Η πληροφορία ότι ο νεαρός άνδρας που δολοφονήθηκε -ναι, πράγματι δολοφονήθηκε, αυτή είναι η σωστή λέξη- στη Γιάφα, είχε υπηρετήσει στο παρελθόν στις εγκληματικές ένοπλες δυνάμεις του Ισραήλ (Στρατονομία), πέρασε σαν υποσημείωση στο κατά τα άλλα αναλυτικότατο ρεπορτάζ. Δικαιολογεί αυτό τη δολοφονία αμάχων; Φυσικά και όχι. Όπως ακριβώς δε δικαιολογείται η συνεχιζόμενη γενοκτονία αμάχων στη Γάζα με την επίσημη αιτιολογία ότι υπάρχει συλλογική ευθύνη των αμάχων για τις ενέργειες που έκανε αυθαίρετα μια οργάνωση. Δεν είναι “whataboutism”. Είναι νεκρά παιδιά ακόμη και 0 (μηδέν!) ετών που κάποιοι τα χαρακτήρισαν νόμιμους στόχους επειδή… «όταν μεγαλώσουν θα γίνουν τρομοκράτες της Χαμάς», όπως λέει η κυρίαρχη άποψη στο Ισραήλ. Αντιθέτως, η συγκινητική -ναι, πράγματι συγκινητική- φράση του πατέρα του ότι «ο ένας με το Κοράνι και όλοι με την Παλαιά Διαθήκη κοιτάνε συνεχώς να σκοτώνουν ένας τον άλλον», έπαιξε παντού ακριβώς επειδή δεν άγγιζε το πραγματικό πρόβλημα που προκαλεί όλα τα ανθρώπινα δράματα που βιώνουν στην ίδια γωνιά του πλανήτη οι Παλαιστίνιοι, αλλά και οι Ισραηλινοί.
Ποιο είναι αυτό; Η παράνομη στρατιωτική κατοχή και το καθεστώς απαρτχάιντ κάτω από το οποίο επιβιώνουν οι Παλαιστίνιοι και που ο στρατός του Ισραήλ είναι ταγμένος να υπηρετεί, να ενισχύει και να αναπαράγει.
Ο τίτλος του άρθρου είναι «ευαίσθητοι κατά παραγγελία». Το ερώτημα λοιπόν που πρέπει να απαντηθεί είναι το ποιος «παραγγέλνει» από τα ΜΜΕ την επιλεκτική ευαισθησία. Ποιος αποφασίζει ποιες ζωές αξίζουν περισσότερο. Ποιος δίνει γραμμή ώστε να επιλέγονται ποια θύματα θα έχουν πρόσωπο, ηλικία, οικογένεια και όνειρα και ποια θα στοιβάζονται σε έναν πενταψήφιο αριθμό νεκρών.
* Το σκίτσο «Προπαγάνδα (η)» είναι του Πάνου Ζάχαρη και δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Το Ποντίκι.
Αντώνης Ρηγόπουλος
documentonews
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου