Δεύτερη ευκαιρία (ή δεύτερη αυτοκτονία...)

Στην πολιτική, όπως και στη ζωή, αν αφήσεις μια ευκαιρία να πάει χαμένη, μπορείς να ελπίζεις στην επόμενη. Αν σου δοθεί και την σπαταλήσεις κι αυτήν, είσαι άξιος της μοίρας σου...

Εδώ και πέντε χρόνια στην πολιτική μας σκηνή κυριαρχούν η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη και το κόμμα που την στηρίζει, η ΝΔ. Τα κόμματα της αντιπολίτευσης, ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ, (παρ)ακολουθούν από μεγάλη απόσταση.

Όμως, τον περασμένο Ιούνιο κάτι πήγε ν’ αλλάξει. Η ΝΔ του Μητσοτάκη δέχτηκε από τους ψηφοφόρους των ευρωεκλογών ένα γερό-και μάλλον ανέλπιστο- χαστούκι. Το ποσοστό συρρικνώθηκε τόσο (28%) που ακόμη δεν μπορεί να συνέλθει. Όπως και να μετρηθεί, το αποτέλεσμα αυτό ήταν κόλαφος. Μέσα σε μόλις ένα χρόνο έχασε 13 μονάδες (από το 41% στο 28%). Αλλά ακόμα κι αν η σύγκριση γίνει με τις ευρωεκλογές του 2019, η ΝΔ απέτυχε. Δεν κατάφερε να πιάσει το στόχο  του 33%, που η ίδια είχε θέσει. Δεν έμεινε κάν πάνω από το 30%, που θα ήταν μια ανεκτή ήττα.

Και όμως αυτήν την ήττα δεν μπόρεσε να αξιοποιήσει κανένα κόμμα της αντιπολίτευσης και να δείξει ότι μπορεί να σταθεί ως υπολογίσιμος αντίπαλος. Ο ΣΥΡΙΖΑ του Στέφανου Κασσελάκη είχε νέες απώλειες (15%) μετά το συντριπτικό 18% του 2023. Το ΠΑΣΟΚ του Νίκου Ανδρουλάκη έμεινε στο 13%, χάνοντας τη δεύτερη θέση από τον κλυδωνιζόμενο ΣΥΡΙΖΑ.

Μια ευκαιρία, που ανέλπιστα τους δόθηκε, χάθηκε. Και ήταν ευκαιρία, γιατί στις ευρωεκλογές παθαίνουν ζημιά τα κυβερνώντα κόμματα (την έπαθε τη ΝΔ) και ευνοούνται τα αντιπολιτευόμενα. Εδώ ευνοήθηκαν μόνο τα της ακροδεξιάς.

Το αρνητικό αποτέλεσμα οδήγησε ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ ξανά σε εσωκομματικές εκλογές για εκλογή νέου (ή επανεκλογή του παλιού) αρχηγού. Φαίνεται ότι έχουν μια δεύτερη ευκαιρία. Φαίνεται ή (και) έχουν;

Για τον ΣΥΡΙΖΑ δεν υπάρχει καμιά σιγουριά. Είναι τέτοια η ζημιά που έχει αφήσει η λαίλαπα Κασσελάκη, που είναι αμφίβολο αν ο νέος αρχηγός να μπορέσει να κάνει κάποιο συμμάζεμα. Αν επανεκλεγεί ο Κασσελάκης, η συζήτηση σταματάει. Η πορεία προς την(ολοκληρωτική) διάλυση θα είναι αναπότρεπτη.

Η έννοια «δεύτερη ευκαιρία» μπορεί να αποκτά πραγματικό νόημα για το ΠΑΣΟΚ. Υπό τρεις όρους. Πρώτον, να αλλάξει τη μέχρι τώρα πορεία του. Περίκλειστο κόμμα του 13% ή 15% δεν οδηγεί πουθενά. Δεύτερον, να αποκτήσει αρχηγό που θα μπορέσει να χαράξει άλλη πορεία. Διότι με τα ίδια πρόσωπα, που θα κάνουν τα ίδια,  δεν μπορούν να ελπίζουν σε καλύτερο αποτέλεσμα. Και, τρίτον, να παραμείνει ο κ. Κασσελάκης αρχηγός στον ΣΥΡΙΖΑ. Τα δύο πρώτα εξαρτώνται από όσους θα πάνε στην κάλπη του ΠΑΣΟΚ, το τρίτο όχι.

Σε κάθε περίπτωση, τα δύο κόμματα χρειάζονται νέες και ανοιχτόμυαλες ηγεσίες. Οι οποίες θα είναι σε θέση να δουν αν το  κάποιο από τα δύο θα μπορέσει να κάνει το άλμα που χρειάζεται, ώστε να σταθεί ισάξια απέναντι στη, συρρικνωμένη πια, ΝΔ και να αμφισβητήσει τη νίκη της στις επόμενες εκλογές.

Αν αυτό σύντομα δεν φανεί, αν δηλαδή παγιωθεί η πεποίθηση ότι κανένα από τα δύο κόμματα δεν μπορεί μόνο του, μοιραία θα ανοίξει η συζήτηση για τη συγκρότηση ενιαίου σχήματος.

Τώρα, λοιπόν, δίνεται η δεύτερη ευκαιρία. Το ζητούμενο είναι αν κάποιος- και ποιος- θα την αξιοποιήσει. Αν δεν βρεθεί, θα πρόκειται για συλλογική αυτοκτονία.

Συνήθως τα κόμματα- τα στελέχη και οι ψηφοφόροι τους- έχουν το ένστικτο της αυτοσυντήρησης. Αξιοποιούν τις ευκαιρίες και αποφεύγουν τέτοιες αυτοκτονίες. Ας το κάνουν έστω με τον τρόπο που έχει πει ο Αμερικανός κωμικός Μίλτον Μπερλ: «Αν η ευκαιρία δεν χτυπάει την πόρτα, χτίσε μια πόρτα»…

Γιώργος Καρελιάς - NEWS 24/7