Η στιγμή για τον προοδευτικό χώρο είναι σημαντική. Τώρα, φαίνεται να κλείνει οριστικά ένας κύκλος που άνοιξε το 2012, έφτασε στην κορύφωσή του το 2015 και ήδη από το 2019 είχε διαφανεί ότι όδευε στο τέλος του. Ο κύκλος τού δήθεν «προοδευτικού» λαϊκισμού, που γεννήθηκε και θέριεψε τη μνημονιακή περίοδο...
Ο πολωτικός/διχαστικός λόγος, ο ρεβανσισμός της εξουσίας, η μόνιμη ασάφεια γύρω από τον πολιτικό προσανατολισμό, ο ερασιτεχνισμός, η κακοφωνία, οι τυχοδιωκτικές συμπεριφορές που παρεισέφρησαν, οι ματαιωμένες προσδοκίες σχετικά με την ικανότητα του ΣΥΡΙΖΑ να αποτελέσει αντίβαρο στο πολιτικό σύστημα που είχε πληγώσει στο παρελθόν τους πολίτες, έπληξαν σοβαρά το προοδευτικό αφήγημα και τροφοδότησαν την αυτοδυναμία της δεξιάς κυβέρνησης.
Η σταθερή πτώση των εκλογικών ποσοστών και η «τιμωρητική» ψήφος στον αντιπολιτευόμενο κατά τα άλλα ΣΥΡΙΖΑ του 2023, κατέληξε στην ιλαροτραγωδία του ναρκισσισμού μιας «ξενόφερτης» –ιδεολογικά– ηγεσίας, πλήρως αποκομμένης τόσο από το κόμμα όσο και από την ελληνική πραγματικότητα. Η δυσμενής εξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ ως φαινομένου, που χαρακτηρίστηκε από ταχύτατη άνοδο στη διακυβέρνηση –απόρροια της έκρυθμης συγκυρίας και δίχως στέρεους κοινωνικούς δεσμούς– αλλά και απότομη πτώση, κατέστησε τον ΣΥΡΙΖΑ αυτό που κατηγορηματικά αρνείτο. Μία «αριστερή παρένθεση», που στηρίχθηκε σε συνθήματα. Και ενώ ουδέποτε εξέφρασε κάτι το αυθεντικά προοδευτικό, συνετέλεσε στον κατακερματισμό του ευρύτερου προοδευτικού χώρου, γεμίζοντας δυσπιστία τον κόσμο του ως προς την πραγματική δυνατότητα της ανασυγκρότησής του.
Στο περιβάλλον αυτό αναδείχθηκε περισσότερο εμφατικά από ποτέ ο σημαντικός ρόλος που διαδραμάτισε και καλείται να διαδραματίσει εντονότερα –πλέον ως πρωταγωνιστής– το ΠΑΣΟΚ, το οποίο στάθηκε, σε μία περίοδο, που έπρεπε πρώτα να επουλώσει τις δικές του πληγές, με συνέπεια και ορθολογισμό –και αυτό αποτέλεσε και το κατεξοχήν δείγμα της γνήσιας αυτοκριτικής του–, επιχειρώντας να φανεί αντάξιο του προγονικού εαυτού του, μια δυναμική, κοπιώδης διεργασία που τα τελευταία 2,5 χρόνια κεφαλαιοποιήθηκε.
Με τον Νίκο Ανδρουλάκη το ΠΑΣΟΚ πέτυχε μια ουσιαστική ανασυγκρότηση: από το 2022 έκλεισε την οικονομική του αιμορραγία ρυθμίζοντας τις οφειλές του, συνομίλησε εκ νέου με τη βάση του με την εκλογή νέων νομαρχιακών επιτροπών σε όλη την Ελλάδα, πέτυχε τη στελεχιακή ανανέωση του Κινήματος και κατάφερε σημαντικά πλήγματα στη δεξιά κυβέρνηση (πρόταση μομφής), ασκώντας παράλληλα ισχυρή πίεση για λήψη κοινωνικά δικαιότερων αποφάσεων (στεγαστικό). Τα παραπάνω έφεραν ξανά το ΠΑΣΟΚ στο επίκεντρο της πολιτικού σκηνικού, βάζοντάς το σταδιακά σε κυβερνητική πορεία. Η προοδευτική διακυβέρνηση έπαψε να είναι μία ευχή. Εγινε δυνατότητα. Εκφράζεται ήδη εκλογικά, καθώς οι πολίτες γυρίζουν την πλάτη στη συντηρητική πολιτική της Νέας Δημοκρατίας –κάτι που αποτυπώνεται ολοένα εντονότερα στις πρόσφατες δημοσκοπήσεις– και ζητούν απέναντι στο δίπολο της προηγούμενης φάσης Νέας Δημοκρατίας - ΣΥΡΙΖΑ έναν άλλο δρόμο, μια εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης.
Η απόφαση του προέδρου του ΠΑΣΟΚ να κλείσει τον κύκλο της αμφισβήτησης που άκαιρα άνοιξε μετά τις ευρωπαϊκές εκλογές –που επί της ουσίας ανέδειξαν το ΠΑΣΟΚ ως μοναδικό σταθερό προοδευτικό πόλο για την επόμενη μέρα–, κινώντας άμεσα τη διαδικασία εκλογής νέας ηγεσίας από τη βάση, έδειξε γρήγορα αντανακλαστικά και πολιτική ωριμότητα.
Αυτή ακριβώς τη στιγμή ο κόσμος του ΠΑΣΟΚ βρίσκεται απέναντι σε μία ιστορική ευθύνη: να επικυρώσει το τέλος του κύκλου του λαϊκισμού, που καθήλωσε στο πρόσφατο παρελθόν τον προοδευτικό χώρο. Να επιλέξει τον ορθό λόγο απέναντι στις κενές κραυγές. Την εντιμότητα απέναντι στα τεχνάσματα του εύκολου εντυπωσιασμού. Την ιδεολογική συνέπεια απέναντι στις συμπεριφορές πολιτικού τυχοδιωκτισμού. Μόνο αυτή η διαδρομή θα επιτρέψει στο ΠΑΣΟΚ να καταστεί ο κύριος πυλώνας της δημοκρατικής παράταξης, απελευθερώνοντας τις υγιείς, δημιουργικές, κοινωνικές δυνάμεις.
Η απόφαση της 6ης και 13ης Οκτώβρη θα καθορίσει το μέλλον του προοδευτικού χώρου και ταυτόχρονα της χώρας. Στον νέο κύκλο που ανοίγει, το ΠΑΣΟΚ έχει διπλό χρέος: αφενός να σταθεί αντάξιο του ιστορικού εαυτού του, αφήνοντας πίσω την περίοδο της φθοράς του και εκείνες τις συμπεριφορές που το αποξένωσαν από την κοινωνία, κάνοντας ξανά τους πολίτες να πιστέψουν στην ουσία της πολιτικής· αφετέρου να ανατρέψει τη στασιμότητα στην οποία περιήλθε ο προοδευτικός χώρος, πρωτοστατώντας στη σύνθεση του σύγχρονου προοδευτικού αφηγήματος, συναντώντας ξανά την κοινωνία και οικοδομώντας μια πλατιά παράταξη, με επίκαιρη οπτική και σύγχρονο πρόγραμμα για τη χώρα και τη θέση της στο διεθνές περιβάλλον.
Αυτό ακριβώς είναι το σχέδιο του προέδρου του ΠΑΣΟΚ, Νίκου Ανδρουλάκη, που πριν από λίγες μέρες παρουσίασε στη Διεθνή Εκθεση Θεσσαλονίκης, με 8 εθνικούς στόχους για ισχυρή ελληνική Περιφέρεια και ενίσχυση του πρωτογενούς τομέα, για πρόσβαση σε φθηνή και ποιοτική κατοικία για όλους τους πολίτες και ιδιαίτερα τη νέα γενιά, για ένα σύγχρονο κοινωνικό κράτος στο πλευρό του πολίτη, με ποιοτικές υπηρεσίες Υγείας και Παιδείας, για αποτελεσματική προστασία του εισοδήματος των πιο ευάλωτων και των μεσαίων στρωμάτων και θωράκισή τους έναντι της ακρίβειας, για ενίσχυση της επιχειρηματικότητας αλλά και ανάκτηση της εμπιστοσύνης στους θεσμούς. Οι 8 αυτοί στόχοι αποτελούν σημεία-σταθμούς στον νέο προοδευτικό δρόμο που ανοίγεται για την παράταξη και τη χώρα. Στις 6 και 13 Οκτωβρίου κάνουμε μαζί την αρχή.
Μαρία Μπουτζέτη (Διδάκτωρ Πολιτικής Επικοινωνίας στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης του Πανεπιστημίου Αθηνών, σύμβουλος Στρατηγικής και Επικοινωνίας)
efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου