Είναι πίσω από τις λέξεις;...

«Παρ’ όλες τις δυσκολίες και την αποχώρηση του Αλέξη Τσίπρα, ο ΣΥΡΙΖΑ στάθηκε στα πόδια του και διέψευσε εντελώς σενάρια περί διάλυσής του» τόνισε η γραμματέας της Κ.Ε., Ράνια Σβίγκου. Εντάξει, μην παίρνουμε και όρκο…

Στον ΣΥΡΙΖΑ κατέληξαν ότι για το ιδεολογικό και πολιτικό αδιέξοδο, αλλά και το οικονομικό και οργανωτικό μπάχαλο που μαστίζει το κόμμα εδώ και χρόνια και κορυφώθηκε με την παραίτηση Τσίπρα, φταίει ο 36χρονος Στέφανος Κασσελάκης που εξελέγη πρόεδρος από τη βάση του κόμματος πριν από έναν χρόνο. Απειρος; Ναι. Υπερφίαλος; Ισως. Με σοβαρά λάθη ουσίας και εντυπώσεων; Προφανώς. Πάντως δεν θυμάμαι ο Κασσελάκης, που σταυρώνουν ορισμένοι σύντροφοί του με τόσο μίσος και τόση ευκολία, να βαρύνεται με μνημόνια, σκάνδαλα, διαφθορά ή οτιδήποτε άλλο. Εχει όμως ένα κοινό με τον Αλέξη Τσίπρα: επέλεξαν και οι δύο ακατάλληλους ανθρώπους για να τους περιστοιχίσουν. Απλά στην περίπτωση Κασσελάκη το πλήρωσαν ο ίδιος και το κόμμα, ενώ στην περίπτωση Τσίπρα το πλήρωσε και η χώρα.

Η πικρή αλήθεια για τον Στέφανο είναι ότι μπορεί να απολάμβανε αυτό που ο ίδιος θεωρεί ως «αδιαμεσολάβητη σχέση» με τη βάση, αλλά το κόμμα το έχασε μέσα από τα χέρια του. Για την ακρίβεια, δεν το έλεγξε ποτέ. Η πύρρειος νίκη στο συνέδριο του Φεβρουαρίου ήταν ουσιαστικά η αρχή του τέλους, αφού έκανε το (μέγιστο) λάθος να μην προχωρήσει σε νέες προεδρικές εκλογές, που απαιτούσε επιδεικτικά και ο μεγαλομέτοχος Αλέξης, για να καθαρίσει το τοπίο. Θα σάρωνε (την Ολγα Γεροβασίλη) και θα ήταν σήμερα κυρίαρχος παρά το πενιχρό 15% των ευρωεκλογών. Στρατηγείο δεν απέκτησε, «περιβάλλον» δεν έφτιαξε, σταθερή γραμμή δεν υπήρξε, ούτε σύστημα, ούτε οργάνωση. Ολα βασίστηκαν πάνω στα επικοινωνιακά του χαρίσματα, μόνο που αυτά δεν είναι αρκετά στην κομματική σκακιέρα. Γι’ αυτό και το κόμμα το πήραν οι… άλλοι.

Τώρα μένουν να απαντηθούν πολλά, ανεξαρτήτως εξελίξεων. Πώς μπορεί να μείνει ένα κόμμα ενωμένο ή έστω στοιχειωδώς αξιόπιστο στα μάτια της κοινής γνώμης, όταν οι μισοί ξηλώνουν τον πρόεδρό τους αφού πρώτα τον απαξίωναν δημοσίως; Πώς θα μείνουν στο ίδιο κόμμα άνθρωποι που μιλούν για «πραξικόπημα κατά Κασσελάκη» και άλλοι που λένε «έπεσε ο φαύλος»; Ποιο πρόσωπο που θα διαδεχτεί τον Κασσελάκη μπορεί να πετύχει πάνω από 15% σε εθνική κάλπη; Τι θα συμβεί αν ο Κασσελάκης βάλει ξανά υποψηφιότητα και εκλεγεί εκ νέου; Εχει μέλλον το κόμμα αυτό μετά τα όσα έχουν κάνει σε βάρος του τα ίδια τα στελέχη του, νυν και πρώην;

Και φτάνουμε στο μεγάλο ερώτημα: Γιατί ο Αλέξης Τσίπρας κάνει την πάπια και δημοσίως δεν λέει το παραμικρό; Εχουν βάση όσα λένε οι «κασσελίστας» περί οργανωμένου σχεδίου συνωμοσίας από τον πρώην πρόεδρο για να ξαναπάρει το κόμμα στα χέρια του διά αντιπροσώπου; Τι άλλαξε από τον Φεβρουάριο όταν ο Τσίπρας είπε δημοσίως στον Κασσελάκη «φύγε και ξανακάνε εκλογές»; Μήπως οι παλαιοπροεδρικοί οργανώθηκαν καλύτερα μετά την ήττα του συνεδρίου και τον Σεπτέμβριο πέτυχαν αυτό που ήθελαν; Και αν υποθέσουμε ότι είναι έτσι, τι κερδίζει ο Τσίπρας από έναν διαλυμένο ΣΥΡΙΖΑ; Υπηρετεί αυτό πραγματικά ένα σχέδιο για ευρύτερο φορέα με τον ίδιο να επανέρχεται ως επικεφαλής; Σε τι; Πρόεδρος επί των ερειπίων;

Ολα αυτά που συμβαίνουν στον ΣΥΡΙΖΑ έχουν άμεση σχέση και με τις εξελίξεις στο ΠΑΣΟΚ. Το ένα κόμμα εμφανίζεται υπό διάλυση, το άλλο σε εσωκομματική εσωστρέφεια λόγω εκλογών για νέα ηγεσία. Ομως το ΠΑΣΟΚ έχει (άλλη μία) ευκαιρία. Και όπως τους είπε και ο Σημίτης την 3η του Σεπτέμβρη, «οι ευκαιρίες δεν είναι άπειρες». Ο Παπανδρέου τούς έβαλε το ιδεολογικό πλαίσιο (αντίπαλος η Δεξιά και η συντήρηση) και ο Βενιζέλος το πολιτικό (αυτοπεποίθηση και όχι ετεροπροσδιορισμοί). Τρεις πολιτικοί που έχουν συνυπάρξει, αλλά τους χωρίζουν πολλά (μέχρι και διαγραφές) έκατσαν δίπλα δίπλα και έστειλαν το μήνυμά τους. Στον αντίποδα αναλογίζεται κανείς τι στάση έχουν οι πρώην πρόεδροι του ΣΥΡΙΖΑ σήμερα. Ισως είναι και η διαφορά μεταξύ μιας παράταξης και ενός κόμματος.

Χάρης Ιωάννου

efsyn.gr