Ολοι έκπτωτοι...

Μιλάμε πού και πού στο τηλέφωνο, με εκατέρωθεν ενδιαφέρον πάντοτε. Δεν ήταν καλό ετούτο το καλοκαίρι για τη φίλη μου, όπως και για πολλούς άλλους άλλωστε. «Τέλος πάντων -μου λέει- ας τα ξεχάσουμε αυτά. αλλά και τι να σχολιάσουμε; Τα ασχολίαστα;». Ελα, ντε. Τι... να απαντήσω; Οσοι είναι ακόμη εκεί στον ΣΥΡΙΖΑ προφανώς έχουν εμβολιαστεί με τον ιό της εξουσίας· αντί για διάλογο και διαφάνεια, καταγίνονται σε ίντριγκες και λεκτικές χυδαιότητες -κι όποιον πάρει ο χάρος. Προφανώς αυτοί ήσαν από την αρχή και απλώς εξαπάτησαν εαυτούς και πολλούς εξ ημών με την καραμέλα της αδιάφθορης και ηθικής Αριστεράς. Και όχι μόνο. «Κατόρθωσαν» να διχάσουν όσους πίστευαν [και πιστεύουν ίσως ακόμη] σε ένα κοινωνικό κράτος, σε ένα κράτος ισότητας και δικαιοσύνης που θα οικοδομούσε η ελληνική Αριστερά. Τα ’καναν βεβαίως ρόιδο. Οι θέσεις εξουσίας φάνηκαν πολύ πιο δελεαστικές από θεωρίες και ιδεολογίες ανθρωπιστικές.

Τώρα συνεχίζεται ο εκφυλισμός [του κόμματος αυτού αλλά και της Αριστεράς της ίδιας] χωρίς να ιδρώνει το αυτί κανενός.

Κατάφεραν να «χρίσουν» έκπτωτο τον πρόεδρο που οι ίδιοι ψήφισαν και υποστήριξαν χωρίς να ντρέπονται καθόλου για τη χαμερπή στάση τους, για τη διπλοπροσωπία τους. Α, στέλνουν δε ως εκπρόσωπο του κόμματος στην έκθεση της Θεσσαλονίκης ποιον; Τον Νίκο Παππά! Βρε, για δες. Κουκούτσι μυαλό εκεί στην Κουμουνδούρου. Αδυνατούν να καταλάβουν πόση απέχθεια προκαλούν στον ελληνικό λαό, ακόμη και σε εκείνους που τους στήριξαν με αξιοπρέπεια -αλλά η υπομονή των τελευταίων φαίνεται να εξαντλήθηκε. Το συνειδητοποιούν ή όχι, ο κόσμος αυτός τους έχει κηρύξει έκπτωτους, απαξάπαντες· έκπτωτους από εκπροσώπους του, τουλάχιστον στο ελληνικό Κοινοβούλιο, δεν μπορώ να ξέρω τι γίνεται στις προσωπικές σχέσεις.

Το κακό είναι πως κανείς δεν είναι σε θέση να προβλέψει ή να προφητεύσει τι θα γίνει με όλη αυτήν την εσωτερική αντιπαλότητα, που ουκ ολίγες φορές καταλήγει σε εκχυδαϊσμό της πολιτικής ζωής και ευτελισμό των αριστερών αξιών. Οποιος χάνει αξιώματα, καλύτερα να πάει σπίτι του ή στη δουλειά του [εάν ξέρει ακόμη να κάνει κάποια δουλειά, εάν δεν έχει αλλοτριωθεί από την ξεκούραση και τη χλιδή της πολιτικής εξουσίας]. Είναι ό,τι πιο έντιμο θα μπορούσε να πράξει κάποιος όταν έχει χάσει την αξιοπρέπειά του και το όποιο κύρος είχε καταφέρει να «κατακτήσει», έστω και απλώς επικοινωνιακά, στη δημόσια πολιτική και κοινωνική [και πολιτιστική] ζωή του τόπου. Ποιος ξέρει τι συμπιέζεται μέσα στο μυαλό αυτών που εξακολουθούν να αυτοαποκαλούνται αριστεροί στο κόμμα αυτό -κάποια ανώτερη πίεση θα ωθεί την πίεση που δέχονται από δικές τους ασυναρτησίες και ανοησίες, δεν εξηγείται διαφορετικά η τόση αναισθησία απέναντι στους αγνούς ψηφοφόρους τους· αναισθησία και οιονεί περιφρόνηση ή, έστω, αδιαφορία.

Ολοι έκπτωτοι λοιπόν και ο λαός να βάλει το χέρι του, από μόνος του ασφαλώς ο λαός και όχι από κομματικές ντιρεκτίβες ή από συμπλεγματικούς των εξουσιαστικών θώκων και της τηλοψίας [αυτό ας μην ξεχνιέται]. Εκπτωτος πρόεδρος, έκπτωτα και τα «στελέχη».

Γιώργος Σταματόπουλος

efsyn.gr