Τα δύσκολα είναι μπροστά...

Είναι πρόεδρος υπό προθεσμία ο Στέφανος Κασσελάκης; Αυτό θα φανεί στο επόμενο ραντεβού που έχουν δώσει οι αντιμαχόμενες πλευρές. Στη συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής στις 7 και 8 Σεπτεμβρίου θα αναμετρηθούν οι φίλοι του προέδρου με τους αντιπάλους τους... Αν υπάρξει πρόταση μομφής είτε από τον Παύλο Πολάκη (δεν είναι σίγουρο) ή από κάποιους άλλους και χάσει την ψηφοφορία ο κ. Κασσελάκης, τότε είναι υποχρεωμένος να παραιτηθεί. Και να φύγει; Οχι, λέει ο ίδιος. Επαναλαμβάνει συνεχώς ότι ήρθε για να μείνει και ότι δεν πρόκειται να προδώσει τους ανθρώπους που τον εμπιστεύτηκαν. Συνεπώς θα είναι κατά πάσα πιθανότητα ξανά υποψήφιος.

Μ’ άλλα λόγια θα πάμε σε διαδικασία εκλογής προέδρου, που ήταν η πρόταση που κατέθεσε ο τέως πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξης Τσίπρας, στο συνέδριο του κόμματος βλέποντας προς τα πού πάει το πράγμα, η οποία όμως απορρίφθηκε (όχι μετ’ επαίνων) γιατί, όπως είπαν όσοι και όσες είχαν αντιδράσει, θα βάλει τον ΣΥΡΙΖΑ για δεύτερη φορά μέσα σε λίγους μήνες σ’ έναν νέο κύκλο εσωστρέφειας από τον οποίο θα έβγαινε διχασμένος και βαριά τραυματισμένος. Εκείνη η παρέμβαση Τσίπρα προκάλεσε ρήξη στις σχέσεις του τέως με τον νυν πρόεδρο. Αν και έγιναν προσπάθειες για εξομάλυνση -δειλές είναι αλήθεια- το χάσμα δεν γεφυρώθηκε. Αντιθέτως συνεργάτες του σημερινού προέδρου ενοχοποιούν τον Τσίπρα για ό,τι στραβό συμβαίνει στο κόμμα και χρεώνουν στον τέως πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ όλες τις εντάσεις και τις διαφωνίες που εμφανίζονται με διάφορες αφορμές.

Σημείωνα πριν από λίγες μέρες ότι ο κ. Κασσελάκης είναι άπειρος, είναι ανασφαλής, είναι παρορμητικός και ο συνδυασμός είναι εκρηκτικός. Είναι εύκολο να θεραπευτούν αυτές οι αδυναμίες του; Κάθε άλλο. Μπορεί να μειώσει τις συνέπειες; Μπορεί αρκεί να το θέλει, κυρίως όμως αν συμφωνήσει κι αυτός ότι έχει αδυναμίες και πρέπει να οργανώσει την άμυνά του. Η απειρία αντιμετωπίζεται με την εκπαίδευση. Ο κ. Κασσελάκης έχει αποδείξει ότι μαθαίνει γρήγορα. Το παραδέχονται ακόμη και οι αντίπαλοί του. Η ανασφάλεια όμως και ο παρορμητισμός; Εδώ είναι τα δύσκολα, γιατί έχουμε να κάνουμε με τον χαρακτήρα του. Ο κ. Κασσελάκης πιστεύει ότι έχει παντού εχθρούς. Ενίοτε τους κατασκευάζει για να δικαιολογήσει πράξεις και παραλείψεις του. Υπάρχουν όντως εχθροί, υπάρχουν στελέχη που δεν τον γουστάρουν και επιχειρούν να τον χειραγωγήσουν. Δεν συνωμοτεί όμως το Σύμπαν εναντίον του. Τους αντιπάλους του βοηθάει και ο ίδιος με τις περίεργες αποφάσεις του, τις οποίες ανακοινώνει χωρίς να έχει προηγουμένως συνεννοηθεί με κανέναν και κάποιες εξ αυτών τις ακυρώνει πάλι αιφνιδιαστικά. Δεν γίνεται να αλλάζεις γραμμή, κατεύθυνση, προσανατολισμό, άποψη για τα πρόσωπα τρεις φορές την εβδομάδα και να απαιτείς από τους συνομιλητές σου να σε υπηρετούν χωρίς να βγάζουν κιχ κι όταν διατυπώνουν αμφιβολίες να τους εντάσσεις στο στρατόπεδο των επικριτών σου.

Με τέτοια… προσόντα δεν θα έμενες στη θέση σου όπου κι αν βρισκόσουν. Είτε σε διευθυντικό ρόλο σε επιχείρηση, είτε πολύ περισσότερο επικεφαλής σε κόμμα με άλλες παραστάσεις, άλλη παράδοση, άλλη κουλτούρα απ’ αυτές που κουβαλάς εσύ. Για να τιθασεύσεις, όσο γίνεται, την ανασφάλεια και τον παρορμητισμό σου πρέπει να έχεις κοντά σου ικανούς και έμπειρους συνεργάτες. Οχι κόλακες. Να σου λένε τη γνώμη τους, να τους συμβουλεύεσαι πριν αναλάβεις πρωτοβουλίες και να μην τους διώχνεις αν σου λένε ότι ο γάιδαρος δεν πετάει. Δύο παραδείγματα χαρακτηριστικά. Ο Λαλιώτης δεν συμφωνούσε πάντα με τον Ανδρέα Παπανδρέου. Ο Νίκος Θέμελης δεν συμφωνούσε πάντα με τον Κώστα Σημίτη. Ούτε ο ιδρυτής του ΠΑΣΟΚ ούτε ο διάδοχός του σκέφτηκαν να τους απομακρύνουν. Απειροι δεν ήταν ο Ανδρέας και ο Σημίτης. Ανασφαλείς σε κάποιο βαθμό ήταν, όπως άλλωστε όλοι οι ηγέτες. Ακουγαν όμως, συζητούσαν, στάθμιζαν και μετά αποφάσιζαν. Γι’ αυτό, και για πολλά άλλα βεβαίως, μακροημέρευσαν.

Τασος Παππας 

efsyn.gr