Δήμαρχος...

Οπως και να ’χει, το να κάθεσαι στον δημαρχικό θώκο είναι μεγάλη υπόθεση: μια παροιμία λέει «Να με πούνε δημαρχίνα, κι ας ψοφάω από την πείνα»!..

Ομόνος πολιτικός που κατήγαγε κάποια νίκη, ξεκάθαρη και ηχηρή, απέναντι στο σύστημα εξουσίας του Κυριάκου Μητσοτάκη, από το 2019 όταν κέρδισε η Νέα Δημοκρατία τις εκλογές μέχρι σήμερα, ήταν βέβαια ο Χρυσόστομος (Χάρης) Δούκας, από τον χώρο του ΠΑΣΟΚ, όταν τη δεύτερη Κυριακή των δημοτικών εκλογών του Οκτωβρίου του 2023 επικράτησε επί του Κώστα Μπακογιάννη, με το 55,97% των ψήφων (των Αθηναίων που μπήκαν στον κόπο να πάνε να ψηφίσουν) έναντι του 44,03% που πήρε ο πορφυρογέννητος του καθεστώτος.

Ισως ο ανιψιός του πρωθυπουργού να πλήρωσε στην κάλπη τα φαραωνικά του οράματα για τις λεωφόρους του άστεως, τις οποίες για χρόνια ολάκερα είχε μεταβάλει σε βομβαρδισμένη περιοχή, κάτι σαν το Ναγκόρνο-Καραμπάχ της Αττικής, ασφαλώς με έξοδα των δημοτών – μνημόσυνο με ξένα κόλλυβα, δηλαδή.

Το γεγονός είναι ότι ο Χάρης Δούκας, συσπειρώνοντας κεντροαριστερές δυνάμεις που ούτε κι ο ίδιος δεν περίμενε να συγκεντρώσει, έριξε τη μία και μοναδική σφαλιάρα στην αλαζονική παντοκρατορία του μητσοτακέικου. Δεν το λες και λίγο: στο κάτω κάτω, σύμφωνα με την Ευρωπαϊκή Στατιστική Υπηρεσία, ναι μεν αυστηρά ο Δήμος της Αθήνας έχει 637.798 μόνιμους κατοίκους, αλλά η Ευρύτερη Αστική Περιοχή, η Μητροπολιτκή Περιοχή της Αθήνας, έχει έναν πληθυσμό που ανέρχεται σε 3.622.246 ανθρώπους, σύμφωνα με την απογραφή του 2021 – μιλάμε για περισσότερο από το ένα τρίτο της Ελλάδας.

Ο δήμαρχος, λοιπόν, το πρόσωπο που εκλέγεται με καθολική και μυστική ψηφοφορία κάθε τέταρτο χρόνο για να ασκεί τη διοίκηση του δήμου, ο άρχων του δήμου, σύμφωνα με το Λεξικό της Νέας Ελληνικής Γλώσσας, ετυμολογείται από το δήμος + άρχος. «Δήμαρχος» απεκαλείτο στην αρχαία Αθήνα ο καθένας από τους αρχηγούς των δήμων, ενώ σε άλλες πόλεις, ο όρος δήλωνε και τους αρχιδικαστές, καταλήγει το Λεξικό.

Ο δήμαρχος ασκεί τη «δημαρχία», ή το «δημαρχιλίκι» επί το λαϊκότερον, ενώ η «δημαρχίνα» είναι και η γυναίκα που εξελέγη δήμαρχος, αλλά και η σύζυγος του δημάρχου. Οπως και να ’χει, το να κάθεσαι στον δημαρχικό θώκο είναι μεγάλη υπόθεση: μια παροιμία λέει «Να με πούνε δημαρχίνα, κι ας ψοφάω από την πείνα»!

Ενα αστείο κινηματογραφικό σχόλιο επ’ αυτού, για το κατά πόσον οι γυναίκες «νομιμοποιούνται» να διεκδικούν τη δημαρχία, έγινε βέβαια από την ταινία του 1960 «Η κυρία Δήμαρχος», σκηνοθεσίας Ροβήρου Μανθούλη, με την υπέροχη Γεωργία Βασιλειάδου στον ρόλο μιας ταβερνιάρισσας, που για να μπει στο μάτι του ανταγωνιστή της οινοπώλη (Βασίλη Αυλωνίτη) κατεβαίνει για δήμαρχος, όπως κι εκείνος άλλωστε. Και οι δύο μετέρχονται θεμιτών και αθέμιτων μέσων για να εξασφαλίσουν τα πολύτιμα κουκιά των συμπολιτών/πελατών τους, αλλά η λύση θα δοθεί από τον έρωτα των παιδιών τους. Προς γνώσιν και συμμόρφωσιν, όμως, τελικά η γυναίκα θα είναι εκείνη που θα αποσυρθεί από την κούρσα. Αυτά είναι αντρικές δουλειές, σίγουρα, άλλωστε οι ευθύνες της ως εστιάτορος, αλλά και προσεχώς ως πεθεράς και γιαγιάς, δεν θα της άφηναν χρόνο για να ασχοληθεί με τα κοινά.

Χρόνο, είπα; Α, ναι, εκεί εδράζεται η κριτική πολλών στελεχών του ΠΑΣΟΚ, και όχι μόνο, προς τον Χάρη Δούκα: με εκπεφρασμένη την πρόθεσή του να ηγηθεί του ΠΑΣΟΚ, ή ακόμα και ενός ευρύτερου ενωτικού κεντροαριστερού μετώπου, με στόχο την ανατροπή του μητσοτακισμού, πού θα βρει τον χρόνο να δημαρχεύει κιόλας;

Παύλος Μεθενίτης

efsyn.gr