Όταν δημοσιογράφος φοράει κάθε χρόνο αποκλειστικά και μόνο τα ρούχα που σχεδιάζει η γυναίκα του πρωθυπουργού, τότε υπάρχει πολιτικό θέμα...κι αφορά στην αντικειμενικότητα και την αξιοπιστία της. (Αν είχε διευθυντή τον Λέοντα Καραπαναγιωτη θα τής έκανε δριμείες παρατηρήσεις.
Αλλά αυτές οι εποχές περάσανε…)
Κι αυτό γιατί στην συγκεκριμένη δεξίωση εκπροσωπει - και δη στη γιορτή της Δημοκρατίας - το Μέσον στο οποίο εργάζεται κι όχι τον εαυτό της. Στη ζωή της μπορεί να φοράει ό,τι θέλει και κανείς δεν έχει δικαιωμα να την κρίνει.
Εγώ βλέπετε, διδάχτηκα δημοσιογραφία από μεγάλους Δασκάλους όπως ο Γιάννης Καψής, ο Λέων Καραπαναγιώτης, ο Αλέκος Φιλιππόπουλος, ο Γιώργος Ρωμαίος κ.α. Άγνωστα ονόματα για σας, φωτεινοί φάροι για μας. Είχαμε την Ελένη Βλαχου της Καθημερινής, είχαμε τον Σεραφείμ Φυντανίδη στην Ελευθεροτυπία.
Οι περισσότεροι πετσωμενοι που «δημοσιογραφούν» σήμερα δεν θα περνούσαν ούτε το κατώφλι ιστορικών εφημερίδων. άλλα μέτρα κι άλλα σταθμά.
Όσο για το αισθητικό σκέλος, όχι δεν μου αρέσει καθόλου, και ναι αγαπημένος μου σχεδιαστής είναι ο Βασίλης Ζούλιας απλώς τα ρούχα του είναι πολύ ακριβά.
Καθένας με την αισθητική του.
Και κάτι τελευταίο - γιατί το άκουσα κι αυτό.
Δεν ζηλεύω τα νιατα της.
Τα δικά μου ζηλεύω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου