Το 2009 το ΠΑΣΟΚ κατέβηκε στις ευρωεκλογές με τον Σταύρο Λαμπρινίδη να ξεκινάει τις ομιλίες του λέγοντας πως «η Ευρώπη συντηρητικοκρατείται».
Από τότε εντοπιζόταν ως προβληματική... η πορεία που ήδη ακολουθούσαν η Ευρωπαΐκή Επιτροπή, η ΕΚΤ και το Συμβούλιο υπό από τους συντηρητικούς, οι οποίοι είχαν μετατρέψει ένα εγχείρημα αλληλεγγύης, ειρήνης, και ανθρωπισμού, σε τραπεζικό και επιχειρηματικό, εγκαθιστώντας ένα πλαίσιο απορρύθμισης των θεσμών υπέρ της αγοράς και των λίγων.
15 χρόνια μετά, τα αδιέξοδα αυτής της πορείας είναι πλέον υπαρξιακά για την ίδια την ΕΕ, όχι μόνο τους πολίτες. Δεν είναι της παρούσης να αναλύσουμε ανά χώρα το τι έχει συμβεί, αλλά ας αρκεστούμε σε τρεις κορυφαίες στιγμές: το Brexit, το μνημόνιο για πέντε χώρες αντί μίας πραγματικής λύσης για την ευρωζώνη, και το αποτέλεσμα των πρόσφατων ευρωεκλογών που έβαλαν τη Γαλλία σε μία περιδίνηση Δημοκρατίας.
Κατά την συνήθη πρακτική των συντηρητικών, της δεξιάς, για τα αποτελέσματα που εκείνοι επέφεραν φταίνε οι άλλοι. Όσο λιγότερο λειτουργούν η δημοσιογραφία και οι θεσμοί της δικαιοσύνης και της λογοδοσίας, όπως στην Ελλάδα, τόσο περισσότερο χώρο βρίσκουν άνθρωποι σαν τον Κώστα Καραμανλή και τον Αντώνη Σαμαρά, αλλά και τον Κυριάκο Μητσοτάκη, να βαφτίσουν το κρέας ψάρι, και να κάνουν το ασπρο-μαύρο.
Εσχάτως πληροφορηθήκαμε πως για τα ευρωπαϊκά και τα ελληνικά αδιέξοδα φταίει ο δικαιωματισμός, η αλληλεγγύη και η προσήλωση στον άνθρωπο. Δε φταίνε οι αντιφατικές πολιτικές, δεν φταίει πως αλλά λέγονται κι άλλα γίνονται, δεν φταίει η φτωχοποίηση υπέρ των λίγων, δεν φταίει πως σχεδόν πανευρωπαϊκά έχει χαθεί το περί δικαίου αίσθημα. Αυτά μας είπαν ο ευρωσκεπτικιστής πρώην πρωθυπουργός που με το "άσ'το για αργότερα" χρεοκόπησε τη χώρα, και ο έτερος πρώην πρωθυπουργός που σήμερα τοποθετείται δεξιότερα ακόμα και του Βελόπουλου. Το αν μέσα στο παραλήρημα ψεύδους είπαν και οι δύο σωστά πράγματα οφείλει να μας απασχολεί όσο ένα χαλασμένο ρολόι που δείχνει την σωστή ώρα δυο φορές την ημέρα. Το αυτό και για τον κύριο Κασσελάκη που μεταμορφώνεται μέρα με τη μέρα σε ένα νέο Πάνο Καμμένο.
Οι προοδευτικές δυνάμεις δεν θα φανούν χρήσιμες και ικανές να δώσουν λύσεις αν δεν τις κινητοποιήσει η σημερινή διεθνής και εγχώρια πραγματικότητα, αλλά και η δική τους χαμηλή πτήση σε κάθε εκλογική μάχη. Αν συνεχίσουν να αγνοούν τις εξελίξεις στην Γαλλία, τις δημοσκοπήσεις σε ότι αφορά την εμπιστοσύνη των πολιτών στην ΕΕ και τη Δημοκρατία, την αποχή και την διευρυνόμενη διάθεση των πολιτών να γκρεμιστεί το ευρωπαϊκό εποικοδόμημα ειρήνης και προοπτικής των τελευταίων 50 ετών.
Για να το πούμε καθαρά. Αν οι προοδευτικές δυνάμεις δεν καταθέσουν στο τραπέζι τις κομματικές τους ταυτότητες προκειμένου να δουλέψουν μαζί για το καλό της πατρίδας και των πολιτών, θα μας πάρουν στο λαιμό τους. Είμαστε στο και πέντε για επανάληψη όσων ξεκίνησαν στην κεντρική Ευρώπη πριν από σχεδόν 100 χρόνια.
Η συζήτηση για το ποιανού το κόμμα μπορεί να αποτελέσει τον κεντρικό πυρήνα απέναντι στη νεοφιλελεύθερη δεξιά του Κυριάκου Μητσοτάκη, ή ποιος είναι πιο πρωθυπουργίσμος, δίχως κανένα πολιτικό υπόβαθρο και συνεργασία, είναι προσβολή στη νοημοσύνη μας όταν τα εκλογικά αποτελέσματα είναι αυτά που είναι, συνιστά κραυγαλέα άρνηση ανάληψη ευθύνης και τελικά ισοδυναμεί με έμπρακτη στήριξη στην κυβέρνηση Μητσοτάκη.
Κωνσταντίνος Αλεξάκος (Αρχιτέκτονας, πολιτικός αναλυτής)
efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου