...που πνίγονται στη Μεσόγειο (BINTEO)...
Το δράμα χιλιάδων προσφύγων που στην προσπάθειά τους να φτάσουν στην Ευρώπη και να κυνηγήσουν ένα καλύτερο μέλλον συχνά χάνονται στα νερά του Αιγαίου θίγει η Μαρίνα Σάττι με ένα βίντεο κλιπ «γροθιά στο στομάχι»...Ο λόγος για το βίντεο κλιπ του τραγουδιού «Αχ θάλασσα», που κυκλοφόρησε σήμερα στο YouTube, και το οποίο αποτελεί ένα σχόλιο για όσα δεν θέλουμε να ξέρουμε για το μεταναστευτικό - προσφυγικό ζήτημα.
Στο βίντεο που έχει γυριστεί σε κάποια ελληνική παραλία βλέπουμε από τη μία ανέμελο κόσμο να απολαμβάνει το μπάνιο του και από την άλλη τα χαρακτηριστικά σωσίβια και απομεινάρια ναυαγίων. Εικόνες που δυστυχώς έχουμε πια συνηθίσει στην Ελλάδα με τα πολύνεκρα ναυάγια προσφύγων.
Η εικόνα γίνεται ανατριχιαστική όταν προς το τέλος του βίντεο μας δείχνει ρούχα και αντικείμενα ανθρώπων στο βυθό, ενώ παρατίθενται οι αριθμοί του «υγρού τάφου».
«Την τελευταία δεκαετία τουλάχιστον 29.984 πνίγηκαν στη Μεσόγειο. Τα 1.274 ήταν παιδιά», αναφέρεται.
Το τραγούδι περιλαμβάνεται στον νέο της δίσκο «POP». Τους στίχους του «Αχ θάλασσα» τους έχει γράψει η Λένα Κιτσοπούλου.
Η Μαρίνα Σάττι συνεργάζεται με την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες (UNHCR) για την υποστήριξη των παιδιών προσφύγων. Στο πλαίσιο αυτό, η Σάττι και η Madhouse Records θα δωρίσουν τα έσοδά τους από το νέο βίντεο κλιπ για τα παιδιά που έχουν ανάγκη.
Στην περιγραφή του βίντεο σημειώνεται πως ο καθένας μας μπορεί να υποστηρίξει το έργο της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες (UNHCR), κάνοντας μια δωρεά σήμερα: https://marinasatti.com/el/
Η αφιέρωση στον πατέρα της
Το βίντεο έχει και μια προσωπική αναφορά, αφού στην αρχή βλέπουμε μια αφιέρωση στον πατέρα της, ο οποίος έφυγε από τη ζωή πριν από λίγους μήνες και ήταν και ο ίδιος μετανάστης από το Σουδάν. Μάλιστα, η τραγουδίστρια πριν από λίγο καιρό είχε αναφερθεί στους τάφους πνιγμένων σε ναυάγια που αντίκρισε στο μουσουλμανικό νεκροταφείο όπου αναπαύεται πλέον ο πατέρας της.
«Πέθανε ο μπαμπάς μου και πήγαμε στην Κομοτηνή γιατί δεν υπάρχει μουσουλμανικό νεκροταφείο στην Αθήνα – τότε που με κυνηγούσαν οι δημοσιογράφοι και έλεγαν ότι δεν τους μίλησα πήγαινα στην κηδεία, σε ένα νεκροταφείο που είναι μακριά. Ο μπαμπάς μου είναι θαμμένος εκεί, δεν είναι στην Αθήνα και δεν μπορώ να τον επισκεφτώ αύριο, αν θέλω. Κι ενώ σκέφτομαι ότι είναι εκεί, μακριά, μόνος του –με έχει στοιχειώσει αυτή η σκέψη και αυτή η εικόνα–, ξαφνικά κοιτάζω δίπλα του και βλέπω πάρα πολλούς τάφους με την ίδια ημερομηνία θανάτου: «26/5, Συρία». Ήταν άνθρωποι που πνίγηκαν σε ναυάγιο και τους μετέφεραν όλους εκεί, σε κάτι τάφους μισό μέτρο. Κοιτάζω απ’ την άλλη, «9/1 Αφγανιστάν», άνθρωποι που πνίγηκαν σε άλλο ναυάγιο.
Δεν ξέρω αν με έχει στοιχειώσει πιο πολύ η εικόνα του μπαμπά μου, που εμφανίζεται κάθε φορά που κλείνω τα μάτια μου, ή αυτό που συνέβαινε δίπλα του. Είναι ο μπαμπάς μου εκεί, μακριά, για χ ψ λόγους, με ένα κάρο άλλους ανθρώπους που τους έχουν γκρουπάρει κι αυτούς εκεί πέρα, μακριά. Κάπως το AH THALASSA για μένα είναι αυτή η εικόνα».
Οι στίχοι του «Αχ θάλασσα»
Αχ, θάλασσα, θάλασσά μου εσύ
Μέσα σου πάρε με για να πνιγώ
Χωρίς αγάπη δε θέλω εδώ
Να ζήσω στη στεριά
Μα εσύ είσαι τόσο ατάραχη, θάλασσά μου
Γυαλί που καθρεφτίζεις πουλιά
Μα εγώ είμαι κύμα
Ήσυχα νερά
Αχ, θάλασσα, θάλασσά μου
Εγώ για ένα θαύμα σου απόψε ζω
Με μια τρικυμία να βυθιστώ
Μες στον μαύρο βυθό
Μα εσύ είσαι τόσο ατάραχη, θάλασσά μου
Γυαλί που καθρεφτίζεις πάνω σού πουλιά
Μα εγώ είμαι κύμα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου