Στις πέντε το απόγευμα της περασμένης Παρασκευής τα εξωτερικά θερμόμετρα έδειχναν 38 βαθμούς Κελσίου. Στον πεζόδρομο της Καλαμαριάς, πρώην Κομνηνών νυν Θρασύβουλου Λαζαρίδη, οι υπάλληλοι των εμπορικών καταστημάτων ήταν κλεισμένοι στην ασφάλεια του κλιματισμού, στις καφετέριες δεν... υπήρχε ψυχή και μόνο κάτι μεγάλοι εξωτερικοί ανεμιστήρες προσπαθούσαν μετά κόπων και βασάνων να σπρώξουν συμπαγείς μάζες αέρα κι υγρασίας δίνοντας μια παραπλανητική ιδέα ανακούφισης. Οι μανόλιες που κοσμούν τον πεζόδρομο έδιναν την εντύπωση κεριού στα πρόθυρα λιωσίματος.
Μέσα σε αυτό το αποπνικτικό σκηνικό, μια υπάλληλος του δήμου, ηλικίας 40 με 45 ετών, φορώντας πλήρη στολή εργασίας, γιλέκο φωσφοριζέ, μποτάκια, γάντια εργασίας, καθάριζε τα δοχεία απορριμμάτων, έβαζε καινούργιες σακούλες στα καλάθια.
Οπως ανέβαινα τον πεζόδρομο βλέπω ξαφνικά να πετάγεται μέσα από ένα κατάστημα μια γυναίκα που κρατούσε κάτι στα χέρια και αιφνιδιάζοντας σχεδόν την υπάλληλο της το έβαλε στο στόμα και ξαναχώθηκε στο κατάστημα βγαίνοντας με ένα μπουκάλι νερό στο χέρι. Η υπάλληλος μασουλούσε με έκδηλη ευχαρίστηση, η γυναίκα της σκούπιζε τρυφερά το στόμα με χαρτοπετσέτα αφού τα γάντια απαγόρευαν στην υπάλληλο κινήσεις στο στόμα. Η γυναίκα του καταστήματος αντιλήφθηκε ότι παρατηρούσα με έκδηλη αδιακρισία και χαμογελώντας μου λέει: «Α, εμείς τα προσέχουμε τα κορίτσια που μας προσέχουν και μας καθαρίζουν παρότι βράζει ο τόπος». Το κατάστημα από το οποίο βγήκε πουλούσε λουκούμια. Τη ρώτησα τι λογής ήταν το τρατάρισμα. «Τριανταφυλλάκι», μου απάντησε.
Η απάντηση ήταν παραπλανητική φυσικά, διότι το λουκούμι είχε κατασκευαστεί από αλήθεια, ομορφιά και καλοσύνη, σαν τη φιλοσοφική λίθο της αθανασίας. Είχε κεράσει την καθαρίστρια αυτό που έψαχνε ο χαμένος, ο τέταρτος Μάγος, ο Ταόρ (Michel Tournier, «Γκασπάρ, Μελχιόρ και Βαλτάσαρ», εκδ. Εξάντας, 1986), το ραχάτ λουκούμι φτιαγμένο με τραγακάνθινο κόμμι, και όνειρο, τόσο όσο να συνταράζει διαρκώς την πεζή ζωή μας.
Απόστολος Λυκεσάς
efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου