Το βράδυ της 9ης Ιουνίου θα έχει σίγουρα ενδιαφέρον.
Κάθε βράδυ εκλογών έχει ενδιαφέρον.
Όταν κλείνουν οι κάλπες, λύνονται πολλές απορίες.
Έτσι και το βράδυ της 9ης Ιουνίου θα λυθούν όλες ή αρκετές από δαύτες.
Πρώτα απ’ όλα θα μάθουμε... το ποσοστό της αποχής. Πόσοι και πόσες εναπόθεσαν στους συμμετέχοντες την λήψη των αποφάσεων.
Το 2019 στην χώρα καταγωγής του Ντούμπτσεκ, της Άνοιξης της Πράγας στην Σλοβακία και στην Τσεχία τα ποσοστά συμμετοχής ήταν 24,74% και 28,72% αντίστοιχα.
Το να καταλήγεις να εύχεσαι καλύτερα η αποχή παρά η ψήφος στην Ακροδεξιά δείχνει τα πήλινα πόδια με τα οποία βαδίζει το κοινό μας ευρωπαϊκό αμάξι.
Στην Σλοβακία μάλιστα, τούτη τη φορά, επέκτειναν την μονοήμερη εκλογική μέρα, σε διήμερη, μπας και προσέλθουν περισσότεροι απ’ ό,τι το 2019.
Μια άλλη απορία που θα λυθεί είναι πόσες «Αριστερές» χωράει ο τόπος μας, αυτές που φλερτάρουν με το 3% γυροφέρνοντας στις κυλιόμενες δημοσκοπήσεις, λίγο κάτω, λίγο πάνω από αυτό.
Στο «πολυτελές» ερώτημα «Τι στην ευχή τους εμπόδιζε μέχρι σήμερα να βάλουν λίγο νερό στο κρασί τους και να συνεννοηθούν με ανεκτικότητα και κατανόηση γεφυρώνοντας τις όποιες διαφορές τους;», θα το απαντήσει η κάλπη. Ο ατομικισμός κι ο εγωπαθής αρχηγισμός της παιδείας του γκροπούσκουλου, ίσως να είναι μια ψυχαναλυτική ορθή ερμηνεία.
Ο ατομικισμός είναι άλλωστε είναι εθνικό χαρακτηριστικό. Το λέει και το τραγούδι: « Ήμασταν πάντοτε παικτάρες, μα δεν αλλάζαμε μπαλιές».
Μια άλλη απορία που θα λυθεί είναι αν τα ποσοστά των ομοϊδεατών της Ούρσουλας θα τους επιτρέψουν να κάνουν ανοίγματα συνεργασίας προς την «εξευγενισμένη(;)» Ακροδεξιά σε ευρωκοινοβουλευτικό επίπεδο.
Χλευάζοντας ένας φίλος μου έλεγε πως όλο τούτο το αλισβερίσι περί προθέσεων συνεργασίας με την «εξευγενισμένη(;)» Ακροδεξιά, είναι σαν να προσπαθείς να αποενοχοποιηθείς λέγοντας «Εγώ αντιστάθηκα στο φρικτό αυτό δίλημμα και ψήφισα την αριστερή πτέρυγα του κ. Φελλόπουλου».
Μία άλλη απορία που μένει να απαντηθεί είναι αν η δεύτερη θέση και μάλιστα με απόσταση ασφαλείας από τον τρίτο θα καταληφθεί από τον εξ’ Αμερικής γρίφο, τον κ. «Εγώ». Αν συμβεί αυτό όλοι θα μιλάνε για ένα νέο πολιτικό «φαινόμενο». Αν την «πατήσει», θα είναι σχετικά εύκολη η ερμηνεία και θα αποδοθεί στην ανεπάρκεια της προεδρικού τύπου προεκλογικής του εκστρατείας.
Μια άλλη απορία πάλι αφορά στην εκλογική τύχη του τρίτου μονομάχου και το πόσο η μνήμη των ψηφοφόρων έχει παραγράψει το σουξέ των Βρυξελλών.
Για τους γραφικούς και τους πέραν της αριστερής πτέρυγας του κ. Φελλόπουλου, ας μου επιτραπεί να μην σχολιάσω τίποτα.
Σιγά μη κλάψω. Τρομάζει όμως.
Μα πιο πολύ με τρομάζει πως λίγες μέρες μετά το κλείσιμο της κάλπης θα με επισκεφθεί το 45άρι.
Το 45άρι της κλιματικής επίθεσης, της κλιματικής αυτοκαταστροφής και όχι «απλά» κλιματικής αλλαγής.
Και αν αυτή η επί της ουσίας πολιτική απάθεια απέναντι στην κλιματική αυτοκαταστροφή – γιατί περί αυτού πρόκειται- συνεχισθεί, χωρίς έστω κάποιος από την χώρα μου να έχει επικεντρώσει το καθημερινό ενδιαφέρον στο ζήτημα αυτό, τότε πολύ φοβάμαι πως σε κάποιες επόμενες ευρωεκλογές, θα αναζητούνται με το ντουφέκι οι ψηφοφόροι.
Ας μη γελιόμαστε, το προ των θυρών 45άρι σύντομα θα γίνει 50άρι: Στην Ινδία ήδη έγινε και το υπερέβη…..
Στο δια ταύτα:
Ελπίζω πως το βράδυ των εκλογών όταν θα έχουν ανοίξει κάλπες και θα επιλύονται όλες οι απορίες μία προς μία, θα έχει λυθεί η απορία – ερώτημα για το κατά πόσο οι ψηφοφόροι ενέδωσαν στα διλήμματα πρόσκαιρης κομματικής επιβράβευσης ενός πρόσκαιρου πολιτικά ορίζοντα και μικροπολιτικής ή αν έλαβαν υπόψη τους την παρακάτω δήλωση:
«Όλοι και όλες έχουμε ευθύνες, εδώ που βρισκόμαστε σήμερα. Δεν είναι πλέον ζήτημα ατομικής ευθύνης, παρότι κι αυτή είναι πολύ σοβαρή. Είναι ζήτημα πολιτικής συμμετοχής, προκειμένου να έχουμε πολιτικές δυνάμεις που αντιλαμβάνονται το μέγεθος του προβλήματος και που μειώνουν τις ανισότητες. Μία τέτοια δύναμη είναι ο ΚΟΣΜΟΣ που έχει την επίσημη στήριξη των Ευρωπαίων Πρασίνων.
Σαφώς θα εκφραστεί, και πολύ σωστά, ένα μεγάλο μήνυμα δυσαρέσκειας προς την Κυβέρνηση, αλλά από εκεί και πέρα δεν νομίζω ότι θα αλλάξει κάτι αν λάβει 13-14% το ΠΑΣΟΚ, 14-15% ο ΣΥΡΙΖΑ κ.ο.κ. Το να δημιουργηθεί ο χώρος για ένα πράσινο, επαρκές, ανιδιοτελές και βασισμένο στα πραγματικά δεδομένα Πράσινο κόμμα, και να φέρει στην Ελλάδα αυτή την τεράστια και στιβαρή συζήτηση που γίνεται σε όλη την Ευρώπη, μαζί με μια πολιτική οικογένεια που συγκυβερνά σε 7 χώρες και διοικεί πάνω από 500 δήμους και περιφέρειες, μία πολιτική οικογένεια που χθες, μαζί με τους σοσιαλιστές, κέρδισε την άκρα δεξιά στην Ολλανδία, νομίζω ότι είναι η πιο χρήσιμη ψήφος σε αυτές τις ευρωεκλογές και το πιο κρίσιμο αποτέλεσμα».
ΥΓ : «Σκάνδαλα, άρσεις ασυλιών, δικαστικές έρευνες. Αυτά είναι μερικά από τα στοιχεία που χαρακτήρισαν κάποιους ευρωβουλευτές της Ελλάδας την τελευταία πενταετία, σύμφωνα με όσους παρακολουθούν από κοντά τις εργασίες του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Η πλειονότητα των υπολοίπων πέρασαν και δεν ακούμπησαν. Ελάχιστες είναι οι εξαιρέσεις.
Μιχάλης Κονιόρδος (Εκπαιδευτικός)
efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου