Καταλογίζουν στον Κασσελάκη ότι πήγε στην Παλαιστίνη για προεκλογικούς λόγους. Για να πείσει «αριστερόστροφους» ψηφοφόρους ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχασε την ταυτότητά του. Αυτό το λες βέβαια και δίκη προθέσεων. Που επιμένοντας στα κίνητρα κρύβει ότι τελικά πρόκειται για σωστή κίνηση, που κάτι προσφέρει στη δίκαιη υπόθεση της Παλαιστίνης. Πόσοι δυτικοί πολιτικοί έκαναν, αλήθεια, κάτι τέτοιο; Και με όλες τις ενστάσεις, που δεν είναι πάντα καλόπιστες, κάτι προσφέρει και στην εικόνα του ΣΥΡΙΖΑ. Που τελευταία έχει δεχτεί πλήγματα, στα μάτια κάποιων «παραδοσιακών» ψηφοφόρων του τουλάχιστον, από πρωτοβουλίες και δηλώσεις του προέδρου...
Σε κάθε περίπτωση, πλησιάζοντας στις εκλογές, όλοι έχουμε συναντηθεί με το ερώτημα της αγωνίας των τελευταίων: Τι να κάνουμε; Μιλάμε για ανθρώπους που αγαπούν το κόμμα, το στήριξαν, λόγω Τσίπρα και όχι μόνο, στα πάνω και τα κάτω του, τού έδωσαν σχεδόν 24% στις τελευταίες ευρωεκλογές, 20% τον Μάιο και 18% τον Ιούνιο του '23. Σε συνθήκες προδιαγεγραμμένης ήττας και κατάθλιψης. Κάποιες δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι ένα μέρος τους, το μικρότερο, μετακινείται σε άλλα κόμματα, ιδίως στη Νέα Αριστερά. Οι πολλοί όμως, αν πιστέψουμε τα ευρήματα, συμμετέχουν στον στρατό των αναποφάσιστων. Προβληματίζονται και αναρωτιούνται.
Τι να κάνουν; «Αντιπαθούντες» τον πρόεδρο, παραμένουν «συμπαθούντες» το κόμμα. Και δεν αρκούν, δυστυχώς, οι «παροτρύνσεις» να το ψηφίσουν, παραμερίζοντας αντιρρήσεις. Ενώ οι «τροχιοδεικτικές» -γιατί δεν βγαίνει ο Αλέξης μαζί σου;- είναι εκ του πονηρού. Να υποδυθεί δηλαδή ο Τσίπρας τον…συλλέκτη μιας κατηγορίας ψηφοφόρων, που ξέρουν ότι είναι βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ; Ότι στηρίζει τη μάχη του ΣΥΡΙΖΑ; Ότι συμμετείχε στην παρουσίαση των υποψηφίων; Και αποφάσισε, όπως είχε δικαίωμα, να υπηρετεί την Αριστερά και τις ιδέες του με το δικό του τρόπο. Αν δεν τους αρκούν όλα αυτά, θα πειστούν με μια ακόμα προεκλογική του φωτογραφία;
Ευθύνη του Κασσελάκη -και της συλλογικής ηγεσίας, βέβαια- είναι να προσπαθήσει να τους πείσει, έστω στο παραπέντε. Να τους καταλάβει, να τους μιλήσει -ξέρουν να ακούν. Να δείξει ότι υπολογίζει τις ευαισθησίες τους. Τα «νέα κοινά» είναι ευπρόσδεκτα και απαραίτητα. Αλλά τα «παλιά» -και δεν μιλάμε εδώ για ηλικίες- είναι η πέτρα της επιμονής. Και όποια θεμέλια χωρίς αυτά είναι σαθρά...
Θανάσης Καρτερός
Η ΑΥΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου