Πρέπει πρωτίστως να αναστηθεί η ίδια η Ανάσταση...

Η Ανάσταση προϋποθέτει Σταύρωση. Όλοι κουβαλάμε το δικό μας σταυρό, παρότι τα χέρια που τους κρατάνε δεν είναι τα ίδια... Είτε τα έθνη, είτε τα άτομα. Η ανθρωπότητα, οι άνθρωποι. Σταυρό κουβαλάνε ακόμα και οι ισχυροί, οι πιο βολεμένοι. Έχουν και αυτοί δυσκολίες, αποτυχίες, ανασφάλειες, λάθος συμπεριφορές. Ειδικά αν...

η προσωπικότητά τους διέπεται από ορισμένα αρνητικά χαρακτηριστικά, τότε δυσκολεύουν από μόνοι τους τον εαυτό τους. Από την άλλη, μπορεί η Σταύρωση να αφορά σε όλους, η Ανάσταση όμως δεν έρχεται και για τόσους πολλούς... Σίγουρα έρχεται για πολύ λιγότερους από εκείνους που το χρειάζονταν... Το λέω κάθε χρόνο: ο Ιησούς και ο Λάζαρος ήταν από τους τυχερούς της σχετικής υπόθεσης...

Στην Ελλάδα του 2024 πρέπει πρωτίστως να αναστηθεί η ίδια η Ανάσταση. Αν θέλουμε να δούμε σύντομα και έγκαιρα άσπρη μέρα... Από εκεί και πέρα, πάντα έχει ενδιαφέρον να κοιτάμε γύρω μας. Όχι πως τα δικά μας δεν είναι αρκετά για να μας προβληματίσουν, αλλά αλίμονο σε όποιον ή όποια αδιαφορεί για τα δρώμενα που συνθέτουν το όλον μίας πραγματικότητας μέσα στην οποία όλα τα άτομα κινούνται. Παλαιότερα, ως εδραιωμένη, κυρίαρχη και προσοδοφόρα διαδικασία, τα διάφορα life style προσπάθησαν να δώσουν νόημα στη ζωή των περισσοτέρων, να δημιουργήσουν κίνητρα, να καλλιεργήσουν ανάγκες, να μοιράσουν ταυτότητες ένταξης, συμμετοχής και ενεργητικού ρόλου, να αποφέρουν πολλαπλά κέρδη (όχι μόνο σε χρηματικές μονάδες).

Σήμερα, τα περισσότερα από δαύτα έχουν αποσυρθεί. Δεν έχουν πάψει εντελώς, αλλά είναι πιο διστακτικά. Κυρίως αποσκοπούν στον εξωραϊσμό. Και αυτό φανερώνει συγκεκριμένα πράγματα για την κοινωνική κατάσταση. Άλλοι την παραδέχονται, γιατί δεν έχει νόημα να μην το κάνουν. Άλλοι την επικαλούνται ως άλλοθι για να καλύψουν δικές τους ένδειες. Άλλοι ντρέπονται και άλλοι σιωπούν επιλέγοντας να πορευτούν με το κεφάλι ψηλά (και όπου τους βγάλει). Όμως, πλέον, ολοένα και περισσότεροι βλέπουν τα περιθώρια να στενεύουν. Και δημιουργείται ένα μείγμα που κανείς δεν μπορεί να προβλέψει πώς θα εκφραστεί... Γιατί όλοι θέλουν να πάρουν με το μέρος τους τους περισσότερους, αλλά μάλλον δεν ξέρουν τον τρόπο. Ή δεν έχουν ανακαλύψει ακόμα τον κατάλληλο. Έτσι, ευδοκιμούν εκείνοι που απλά συσπειρώνουν τους δικούς τους...

Το μέλλον της ελληνικής κοινωνίας μου μοιάζει αβέβαιο. Νοητικά είναι συναρπαστικό. Υλικά υπάρχει πρόβλημα. Σπουδαίος γρίφος, με αρκετές πιθανολογήσεις, αλλά με λίγες βεβαιότητες. Αυτό που έχω καταλάβει καλά είναι πως οι πολύ δυνατοί θα εντατικοποιήσουν τις ενέργειές τους και οι πολλοί αδύναμοι θα σχηματοποιήσουν τη δυσαρέσκειά τους. Οι ενδιάμεσοι; Άλλοι θα κινηθούν προς τα εμπρός, άλλοι προς τα πίσω. Πολλοί θα εθιστούν σε μία ευθεία γραμμή και θα το ανάγουν αυτό σε εκδοχή ευτυχίας. Νέες ισορροπίες θα διαμορφωθούν, μέχρι να αλλάξουν εκ νέου... Το κακό είναι πως θα αυξηθούν οι προσκρούσεις, θα μειωθούν τα περιθώρια ελιγμών, και πολλά θα κριθούν από το είδος των ανθρώπων που θα έχουν τα ηνία της πράξης...

Life style που να περιγράφουν τους όρους της σημερινής ατομικής και συλλογικής εγχώριας σταύρωσης δύσκολα να υπάρξουν. Εξάλλου, ένα life style «που σέβεται τον εαυτό του» δεν μπορεί παρά να επιχειρήσει να γραφικοποιήσει όσους παραπονιούνται, να αποσιωπήσει όσους αντιστέκονται, να πολεμήσει όσους είναι οι πιο επικίνδυνοι... Σε μία χώρα που πολλοί κάνουν τον «αντιεξουσιαστή» (δεν εννοώ τους ανθρώπους που συμμετέχουν στον οργανωμένο αντικρατικό και αντικαπιταλιστικό αγώνα) όταν έχουν υποχρεώσεις, τον φασίστα απέναντι σε κάθε αδύναμο, τον καπιταλιστή όταν είναι να τα πάρουν και το λούμπεν όταν είναι να δώσουν, έχουμε πολύ δρόμο ακόμα μπροστά μας μέχρι να νοηματοδοτηθεί η έννοια της πραγματικής Ανάστασης. Έως τότε μπορούμε να μελετάμε εκείνη του Ιησού και να βγάζουμε χρήσιμα συμπεράσματα. Καλό Πάσχα σε όλες κι όλους!

Κώστας Μαρούντας

efsyn.gr