«Ο Ιησούς πεθαίνει λίγο - λίγο, η ζωή τον εγκαταλείπει, όταν ξαφνικά ανοίγει ο ουρανός πάνω από το κεφάλι του, απ' άκρη σε άκρη, κι εμφανίζεται ο Θεός, με το ντύσιμο που είχε στο καΐκι, και η φωνή του αντηχεί σε όλη τη γη καθώς λέει, Εσύ είσαι ο Υιός μου ο αγαπητός, σε σένα έδωσα όλη μου την εύνοια. Τότε ο Ιησούς κατάλαβε... πως σύρθηκε στην πλάνη, όπως σέρνεται ο αμνός στη σφαγή, ότι η ζωή του χαράχτηκε για να πεθάνει έτσι από την αρχή της αρχής, και, όπως θυμήθηκε τον ποταμό αίματος και τον πόνο που θα γεννηθεί απ' αυτόν και θα πλημμυρίσει τη γη, κραύγασε προς τον ανοιχτό ουρανό, όπου ο Θεός χαμογελούσε, Άνθρωποι, συγχωρήστε τον, γιατί δεν ξέρει τι κάνει»...
(Ζοζέ Σαραμάγκου, «Το κατά Ιησούν Ευαγγέλιον», εκδόσεις «Καστανιώτη»)
***
Παρ’ όλα αυτά, αν χρειάζεται μια μέρα για να δοθεί μια ευκαιρία στην ελπίδα, αν χρειάζεται ένα σύμβολο της προσμονής για ένα καλύτερο αύριο, τέτοιο που να ξεπερνά την ουτοπία και το ανέφικτο, ας είναι αυτή η μέρα η ημέρα της Λαμπρής. Έτσι κι αλλιώς είναι αναπόφευκτο:
Η ώρα της Ανάστασης, εφόσον σημάνει, θα επιτευχθεί με όρους που ξεπερνούν αυτές τις ουράνιες «συμβάσεις». Θα γίνει πιο γήινα. Θα είναι μια Ανάσταση που οι φορείς της, κύριοι της μοίρας τους, απαλλαγμένοι από τα μεταφυσικά δεσμά, θα βάλουν τέλος στο πανηγύρι που έχει στηθεί από τους «εμποράκους». Από τους κάπηλους. Από τους «σταυρωτές» του Ναού.
Ας γιορτάσουμε, λοιπόν, την πανταχού παρούσα δυνατότητα της Ανάστασης. Όσο για τους ευσεβείς φαρισαίους, αυτούς τους θεομπαίχτες που ωρύονται για την ασέβειά μας, υπάρχει μια παλιά ιστορία:
Ο Ναπολέοντας φέρεται να ρώτησε κάποτε το μεγάλο μαθηματικό και αστρονόμο Λαπλάς: «Γιατί στην "Ουράνια Μηχανική" σας δεν αναφέρετε ούτε μια φορά το θεό»;
Και ο Λαπλάς, με τη σοφία και το θάρρος της επιστήμης που έχει πια κατακτήσει τα δικά της εργαλεία για να εξηγεί τον κόσμο, πολύ διαφορετικά από τη θεωρία του «κρίνου», του απάντησε:
«Μεγαλειότατε, δεν είχα ανάγκη από αυτή την υπόθεση»!
Χρόνια πολλά!
Καλή Ανάσταση!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου