Ψάχνω τελευταία τα προγράμματα των κομμάτων. Με δεδομένο ότι όλες οι δημοσκοπήσεις δείχνουν πως το μείζον, με μεγάλη διαφορά, πρόβλημα που απασχολεί την ελληνική κοινωνία είναι η ακρίβεια, οι προτάσεις τους για την αντιμετώπισή της, με τη μερική, έστω, εξαίρεση της εκλογικής συμμαχίας του ΜέΡΑ25, είναι σχεδόν θλιβερές...
Ο ΣΥΡΙΖΑ, έτσι κι αλλιώς, αλλού βρίσκεται. Προστατεύει τις ιερές συμμαχίες, θρησκεύεται κι ανακαλεί, αποδεικτικά, ως προς το λαμπρό πεπρωμένο του, σημάδια στο λάδι βαφτισιών. Θέλω να πω, εδώ οι άνθρωποι περπατούν πάνω στο νερό, τον πληθωρισμό δεν θα αντιμετωπίσουν; Τι σημασία έχει το πώς, όταν κάνουμε θαύματα;
Και η Νέα Αριστερά; Θα μειώσει τον ΦΠΑ και θα ελέγξει τα ολιγοπώλια. Μα, θα πει κάποιος, δικοί της υπουργοί δεν αύξησαν τους έμμεσους φόρους, έστω «με την πλάτη στον τοίχο»; Τι άλλαξε, ως προς τους δημοσιονομικούς καταναγκασμούς, που επιτρέπει μια ουσιαστική μείωση; Τα πλεονάσματα για τα επόμενα 36 χρόνια -μέχρι το 2060- είναι εφικτά χωρίς μια σεβαστή (sic) φορολογία;
Ισχυρίζεται ο κ. Χαρίτσης πως θα φορολογήσει τον πλούτο. Δηλαδή; Ποια είναι η πρόταση για τους φορολογικούς συντελεστές στο εισόδημα; Τι θα γίνει με την περιουσία; Τι σημαίνει «πλούτος»; Πόσο θα είναι το αφορολόγητο για τα ακίνητα, ας πούμε; 150.000 ή 500.000; Τι θα γίνει με τη φορολογική ασυδοσία ενός μεγάλου τμήματος μικρομεσαίων επιχειρηματιών;
Καμιά τρόικα δεν εμπόδισε τους, περί τα οικονομικά, υπουργούς του ΣΥΡΙΖΑ να φτιάξουν περιουσιολόγιο. Περιουσιολόγιο, όμως, δεν έχουμε. Το να το προτείνουμε εκ νέου, όπως και να το κάνουμε, δεν είναι σωστό και ηθικό.
Νομίζω ότι, ακόμη κι αν υπήρχαν σοβαρές προτάσεις για τα παραπάνω, η άμεση, αλλά και μεσοχρόνια, επίπτωση στη ζωή των ανθρώπων της εργατικής τάξης και της νεολαίας, η οποία, άλλωστε, είναι πλέον, στη μεγάλη της πλειονότητα κατ' εξοχήν εργατική τάξη, ανεξαρτήτως πτυχίων και βιογραφικών, θα ήταν αμελητέα.
Η απώλεια αγοραστικής δύναμης των κατώτερων τάξεων είναι τεράστια, 30% και πάνω. Η αναπλήρωσή της σε σχέση με το 2021 απαιτεί μια ουσιαστική αναδιανομή και αυξήσεις σε αντίστοιχα ποσοστά. Η νομοθέτηση της Αυτόματης Τιμαριθμικής Αναπροσαρμογής, με αναδρομική ισχύ, είναι απόλυτη προϋπόθεση.
Γι’ αυτό, οι δεξιοί δημοσιολόγοι, όπως ο κ. Δρυμιώτης, αρθρογράφος της «Οικονομικής Καθημερινής», έσπαγαν, πριν από κάποιο καιρό, πλάκα με την επιδίωξη σοβαρής αύξησης των μισθών, χαιρετίζοντάς τη με το «Βρε, καλώς την ΑΤΑ». Η ΑΤΑ μπορεί να είναι βόλτα στο πάρκο - τα άλλα δεν είναι παρά αριστερές ανοησίες.
Βέβαια, όλοι οι σοβαροί ερευνητές ξέρουν ότι έχουμε να κάνουμε με πληθωρισμό κερδών και όχι ζήτησης. Και λοιπόν; Η Δεξιά ξέρει το συμφέρον των μικρών και μεγάλων αφεντικών, που υπηρετεί. Δεν θα της χαλάσουν τη δουλειά τα, οσοδήποτε επιστημονικά τεκμηριωμένα, ευρήματα.
Αγια πράττει η Δεξιά. Με την Αριστερά, όμως, τι γίνεται; Γιατί δεν προτάσσει την απαίτηση για Αυτόματη Τιμαριθμική Αναπροσαρμογή, ένα μετριοπαθές δεδομένο της δεκαετίας του ’80;
Τα αφεντικά -και τα μικρομεσαία- έχουν πάντα τη δυνατότητα να μετακυλούν τις αυξήσεις στις τιμές των προϊόντων τους, ώστε το σύνολο του βάρους να πέφτει στους μισθωτούς. Αυτό δεν συντηρεί, απλώς, τα κέρδη, αλλά τα αυξάνει εφόσον το εργατικό κόστος δεν αυξάνεται στο ίδιο ποσοστό.
Γι’ αυτό και η δημαγωγία περί κοινότητας συμφερόντων κατώτερων τάξεων και «μεσαίων» επιχειρηματιών δουλεύει εναντίον των πρώτων.
Για ένα τμήμα της Αριστεράς -ανανεωτικής, ας πούμε- η κυβερνητική ψυχή της δεν της επιτρέπει παρά μόνο σοβαρή προγραμματική αντιπολίτευση. Η ΑΤΑ δεν αντιστοιχεί σε αυτό, προφανώς.
Για την άλλη Αριστερά, ωστόσο, η πρόταξη της ΑΤΑ και του φορολογικού ριζοσπαστισμού είναι απόλυτη ανάγκη και μείζων διαχωριστική από τον ατελέσφορο κυβερνητισμό. Δεν χρειαζόμαστε προοδευτική φορολογία, αλλά μια ριζική μεταμόρφωσή της σε φιλεργατική κατεύθυνση. Μην ξεχνάμε, άλλωστε, ότι μεταπολεμικά, σε όλο τον καπιταλιστικό κόσμο, οι οριακοί φορολογικοί συντελεστές άγγιζαν το 90%, όπως και οι φόροι περιουσίας και κληρονομιάς. Ας μη θεωρείται τόσο ουτοπικό. Ενα πολύ μεγάλο μέρος περιουσιών και εγκαταστάσεων δεν μπορεί να φύγει από τη χώρα. Η φορολόγησή της είναι, σε σημαντικό βαθμό, ζήτημα βούλησης.
Επιπλέον, τα προγραμματικά κείμενα είναι και παιδαγωγικά. Με όσα προτάσσουν βοηθούν στην αναίρεση της πεσιμιστικής διάθεσης των ανθρώπων, που, ειδικά στη χώρα μας, υφίστανται άγρια εκμετάλλευση σε μεγάλους αριθμούς - αυτό, άλλωστε, είναι το ουσιαστικό συγκριτικό πλεονέκτημα της γαλάζιας μας πατρίδας. Αυτό και τίποτε άλλο. Ακούω την αντίρρηση: Μα, γίνονται αυτά χωρίς «κυβέρνηση». Η ιστορική εμπειρία δείχνει πως τις προηγούμενες φορές, χωρίς κυβέρνηση έγινε. Ενα μαχητικό εργατικό κίνημα και μια ταξική Αριστερά το πέτυχαν. Αλλωστε, τόσο η φιλολαϊκή φορολογία όσο και η ΑΤΑ εφαρμόστηκαν και από δεξιές κυβερνήσεις. Ο κυβερνητισμός είναι ψοφοδεής στρατηγική, όπως κι αν έχει.
Χρήστος Λάσκος (Από τις εκδόσεις Τόπος κυκλοφορεί το βιβλίο του Χρήστου Λάσκου «Να ξαναμιλήσουμε για την εκμετάλλευση: Απλοϊκά μαθήματα πολιτικής οικονομίας»)
efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου