Ντελίβερι ονείρων...

Ζούμε παράξενες μέρες. Μερικοί θα πουν και ζοφερές. Βέβαια όλες οι εποχές έχουν βία, πολέμους, εκμετάλλευση, ανισότητες, δεν πρόκειται για κάτι καινούργιο. Υπάρχουν όμως σημαντικές ιδιαιτερότητες...

Μία, λ.χ., είναι ότι πρώτη φορά, στη σύγκρουση της Μέσης Ανατολής –που και αυτή δεν είναι καινούργια–, καλούνται να επιδείξουν αυτοσυγκράτηση άνθρωποι των οποίων το ιδεολογικό υπόβαθρο είναι από μόνο του επικίνδυνο. Οι μεν αγιατολάδες μπορούν κάλλιστα να δικαιολογήσουν την οποιαδήποτε απονενοημένη ενέργεια με τη θρησκεία, η δε κυβέρνηση Νετανιάχου, η πιο ακροδεξιά κυβέρνηση που έχει υπάρξει στο Ισραήλ από γεννήσεώς του, μπορεί κάλλιστα να δικαιολογήσει την οποιαδήποτε ακρότητα με βάση τη θεωρία της τιμωρίας και της επιβολής της τάξης μέσω της βίας.

Στην Ουκρανία, πάλι, μοιάζει να βλέπουμε σαν σίκουελ τον τρόμο του Ψυχρού Πολέμου, με τις αναγκαίες για ένα σίκουελ προσαρμογές. Ρωσία αντί Σοβιετικής Ενωσης, γεωπολιτικός ανταγωνισμός αντί πόλεμος διαφορετικών συστημάτων και πραγματικοί νεκροί αυτή τη φορά, όχι μόνο φόβος πυρηνικού πολέμου, με έπαθλο επιπλέον μια ολόκληρη χώρα.

Στο μεταξύ, παντού σχεδόν στην Ευρώπη οι κυβερνήσεις διολισθαίνουν σε ένα νέο μίγμα αυταρχικού συντηρητισμού που μπορεί να προωθείται από κάποιους που θεωρούν εαυτούς προοδευτικούς, εντείνοντας την παραζάλη στο κοινωνικό σώμα, που λαμβάνει αντιφατικά και επίφοβα μηνύματα. Μπορεί να δει κανείς την ίδια κυβέρνηση να προωθεί τα δικαιώματα των ομοφύλων και να επιβάλλει ξανά ποδιές στα σχολεία, μπορεί να δει κανείς οικολόγους που είναι «γεράκια» και υποστηρίζουν πολέμους, μπορεί να δει σοσιαλδημοκράτες να απαγορεύουν την είσοδο στη χώρα στον Βαρουφάκη!

Ταυτόχρονα, στο κοινωνικό πεδίο, υπάρχει μεγάλη εσωτερική ένταση. Ποτέ μέχρι σήμερα ο καπιταλισμός, που γεννήθηκε τον 17ο και τον 18ο αιώνα, δεν έτριψε στη μούρη των «ιθαγενών» τόσα πολλά καθρεφτάκια, ποτέ δεν τους έκλεισε τόσο πολύ στο σπίτι, ποτέ δεν τους έκανε τόσο ατομιστές, ποτέ δεν τους έκανε να νιώθουν κλεισμένοι στο στενό τους σύμπαν ακόμα και αν παίρνουν δέκα αεροπλάνα τον μήνα.

Ποτέ ο πόθος για μια Εκάλη δεν ήταν τόσο μεγάλος για τόσους πολλούς και ποτέ η χιλιομετρική απόσταση Περιστέρι - Εκάλη δεν ήταν τόσο μεγάλη όσο σήμερα. Ολα αυτά εξηγούν και τα φαινόμενα βίας που φαίνεται να εντείνονται και να αλλάζουν μορφή. Ενας αξιωματικός της αστυνομίας έλεγε σε τηλεοπτική εκπομπή ότι είναι θέμα χρόνου να αρχίσουν κι εδώ σκοτωμοί με όπλα στα σχολεία. Και μόνο που το σκέφτηκε, κάτι σημαίνει.

Τα παλιά πρότυπα έχουν καταρρεύσει και τη θέση τους έχει πάρει ο ανταγωνισμός. Οσοι δεν αντέχουν σε αυτόν, κάθονται σπίτι και περιμένουν τους πάσης φύσεως ντελιβεράδες. Οι λαϊκές χάνουν πελάτες γιατί οι νεότερες γενιές μαγειρεύουν λιγότερο, ωστόσο το ντελίβερι δεν αφορά μόνο σουβλάκια και πίτσες που τις φέρνουν μαχητές της επιβίωσης, αφορά και ψεύτικα όνειρα και υποσχέσεις που τις φέρνουν πιο καλοβαλμένοι, αόρατοι άνθρωποι, μέσω της οθόνης. Μαζί κάνουν ντελίβερι και τη βία, ατομική και αυτή, που έρχεται στο σπίτι δώρο, μαζί με την υπόλοιπη παραγγελία.

Μανώλης Πιμπλής

efsyn.gr