Αναμένοντας τον μίστερ Φαιό...

Ποια σχέση μπορεί να έχει το πρόσφατο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, που κατέληξε σε θρίαμβο του Στέφανου Κασσελάκη πάνω στα υπολείμματα της παλιάς ηγεσίας του κόμματος (του προκατόχου του συμπεριλαμβανομένου) με το τριήμερο συνέδριο για τα πενηντάχρονα της Μεταπολίτευσης που οργάνωσαν την περασμένη βδομάδα η «Καθημερινή», το Μορφωτικό Ιδρυμα της Εθνικής Τράπεζας, ο καθηγητής Κέβιν Φέδερστοουν («Ελληνικό Παρατηρητήριο» του LSE στο Λονδίνο) και το εγχώριο Οικονομικό Φόρουμ Δελφών;..

Θεωρητικά, την παραμικρή. Στην πρώτη περίπτωση είχαμε μια καθαρά πολιτική (τρόπος του λέγειν) διοργάνωση, με στόχο τη χάραξη της περαιτέρω πορείας του κόμματος που παραμένει (προς το παρόν) αξιωματική αντιπολίτευση· διοργάνωση που επιβεβαίωσε πανηγυρικά την οριστική πλέον πολιτική και πολιτισμική μετάλλαξη αυτού του κόμματος σε παραπολιτικό one man show με μπόλικες δόσεις ξεκατινιάσματος και τρασίλας, όπως ακριβώς αρμόζει στα κηρύγματα ενός ταλαντούχου υπερατλαντικού τηλευαγγελιστή.

Στη δεύτερη ο σημερινός πρωθυπουργός και οι έξι προκάτοχοί του, η νυν και ο τέως Πρόεδρος της Δημοκρατίας, έξι πρώην υπουργοί Οικονομικών και δεκατρείς ακόμη νυν ή πρώην συνάδελφοί τους διαφόρων υπουργείων (Εξωτερικών, Εσωτερικών, Ενέργειας και Περιβάλλοντος, Απασχόλησης κ.λπ.), δεκάξι πανεπιστημιακοί καθηγητές, εφτά στελέχη διαφόρων ιδρυμάτων και δεκαπέντε δημοσιογράφοι άδραξαν (κατά τη διοργανώτρια εφημερίδα) «μια εξαιρετική ευκαιρία αναστοχασμού, ιστορικού απολογισμού και εθνικής αυτογνωσίας για τον μισό αιώνα Δημοκρατίας», προειδοποιώντας μας (οι περισσότεροι) για όσα μας περιμένουν −για το καλό μας πάντα εννοείται. Ο φάντης και το ρετσινόλαδο θα έλεγε κανείς. Είναι όμως έτσι;

Ας μας επιτραπεί να διαφωνήσουμε. Ο προβληματισμός που αναπτύχθηκε και η ανησυχία που εκδηλώθηκε στη δεύτερη διοργάνωση (τη σοβαρή) συνδέεται άμεσα με το ριάλιτι σόου που παρακολουθήσαμε στο συνέδριο του κ. Κασσελάκη και των κομπάρσων του. Μπορεί ο σοσιαλδημοκρατικός ΣΥΡΙΖΑ της τελευταίας δεκαετίας να μετεξελίσσεται ταχύτατα σ’ ένα ελάχιστα σοβαρό μόρφωμα με απροσδιόριστα (ακόμη) πολιτικοϊδεολογικά χαρακτηριστικά, προνομιακό όμως πεδίο απεύθυνσής του αποτελούν ακριβώς τα στρώματα εκείνα, η «σιωπή» και η δυσφορία των οποίων φάνηκε καθαρά πως τρομάζουν την τωρινή πολιτική ηγεσία του τόπου και τους οικονομικούς ή άλλους πάτρονές της.

ADVERTISING

Δικαιούμαστε ως εκ τούτου να εκτιμήσουμε πως η ανάδυση του «φαινομένου Κασσελάκη» (ακριβέστερα: η εμφύτευση, επικοινωνιακή υποστήριξη και πιθανή χρηματοδότησή του) δεν είναι παρά ένα προληπτικό εγχείρημα έγκαιρης απορρόφησης, προς τη «σωστή» (για τα αφεντικά του) γεωπολιτική κατεύθυνση, του πολιτικού σεισμού που διακρίνουν ευκρινώς στον ορίζοντα. Κάτι παρόμοιο συνέβη άλλωστε και πριν από εξίμισι δεκαετίες, προς προοδευτική τότε (σε αντίθεση με τώρα) κατεύθυνση. Ας δούμε όμως αναλυτικά τα στοιχεία αυτής της εξίσωσης.

Η δημοκρατία ως πρόβλημα

Οσοι νόμιζαν πως το συνέδριο «Καθημερινής» και Σία θα επικεντρωνόταν σε μια ιστορική, κοινωνιολογική κ.λπ. αποτίμηση της Μεταπολίτευσης, των πρώτων δεκαετιών δηλαδή μετά την πολιτική τομή του 1974, αποδείχτηκαν τελικά βαθιά γελασμένοι. Βασικό επίδικο των περισσότερων συζητήσεων δεν ήταν το παρελθόν, αλλά το παρόν και κυρίως το μέλλον: το διαφαινόμενο αδιέξοδο (των από πάνω) που προκαλεί η σύζευξη της ανάγκης τους για μια νέα υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου και της κοινωνικοοικονομικής ασφάλειας των λαϊκών στρωμάτων, προκειμένου οι ίδιοι να βελτιώσουν τη θέση τους σ’ έναν άκρως ανταγωνιστικό διεθνή καταμερισμό εργασίας, και της επίγνωσης -από την άλλη- ότι μεγάλες μάζες του πληθυσμού, που έδωσαν (κυρίως διά της αποχής τους από την κάλπη) μια εύκολη δεύτερη νίκη στον Κυριάκο Μητσοτάκη, ενδέχεται να σηκωθούν τελικά από τον καναπέ εκφράζοντας την οργή τους σε γεωπολιτικά «προβληματική» (και αντιδημοκρατική) κατεύθυνση.

Για να διαβασετε ολόκληρο το κείμενο του Τάσου Κωστόπουλου, πατήστε ΕΔΩ...