Καλώς τα παιδιά...

Με το παρ’ ολίγον λιντσάρισμα δύο ανθρώπων στην κατάφωτη και κατάμεστη πλατεία Αριστοτέλους κάποιοι έπεσαν από τα σύννεφα: ανακάλυψαν ότι υπάρχουν συμμορίες 15χρονων και 16χρονων. Αυτό το «κάποιοι», για να συνεννοούμαστε, δεν αναφέρεται σε όλους εμάς που ζούμε σε κανονικές γειτονιές, αλλά σε κάποιους πολιτικούς που δεν κυκλοφόρησαν ποτέ σε σκοτεινές πλατείες ούτε είδαν ποτέ μέσα από τα φιμέ τζάμια των πολυτελών αυτοκινήτων τους την άγρια πλευρά των πόλεών μας...

Οι κανονικοί άνθρωποι, οι εξαρτημένοι από τον μισθό τους, γνωρίζουν καλά ότι η νεανική παραβατικότητα -εγκληματικότητα σε κάποιες περιπτώσεις- έχει καταλήξει να είναι, δυστυχώς, «κανονικότητα» σε κάποιες γειτονιές. Μια κανονικότητα που, όταν δεν έχεις την ατυχία να τη διακρίνεις ως φόβο στα μάτια των παιδιών σου, τη βλέπεις περνώντας έξω από σχολεία ή σαν επιχειρήσεις να περάσεις από κάποιες πλατείες όταν πέφτει το σκοτάδι. Όποιος μεγάλωσε παιδιά την εποχή των Μνημονίων είδε το φαινόμενο να μεγεθύνεται μέρα με τη μέρα. Το βίωσε στις γειτονιές της πάλαι ποτέ μεσαίας τάξης - ας μην συζητήσουμε για τις κλασικά υποβαθμισμένες περιοχές, όπου κάποια αιχμηρά αντικείμενα εμφανίζονταν σε ανήλικα χέρια ακόμα και πριν από κάποιες δεκαετίες. Το κατάλαβε βλέποντας παιδιά του Δημοτικού να κυκλοφορούν ολημερίς στους δρόμους για να καταλήξουν μετά σε γυμναστήρια πολεμικών τεχνών -που φυτρώνουν σαν τα μανιτάρια-, όπου τα πιτσιρίκια μαθαίνουν να δέρνουν. Στο σπίτι, κανείς. Οι άνθρωποι τρέχουν να βγάλουν ένα μεροκάματο που δεν επαρκεί για τίποτε. Η οργή φουντώνει κι αυτά τα παιδιά, αντί να φτιάξουν χαρούμενες παιδικές παρέες, γίνονται αγέλες που αναπαράγουν την αρρωστημένη αρρενωπότητα μιας κοινωνίας που επιστρέφει στα πατριαρχικά πρότυπα του ’50.

Τα βλέπουμε όλοι. Και τι ακούμε από έναν πρωθυπουργό που πολιτεύτηκε με την ατζέντα «νόμος και τάξη» και «εγκληματικότητα της Αριστεράς»; Ότι... «έχει πολύ μεγάλη σημασία» η «πλατφόρμα για το bullying, η οποία ενεργοποιείται άμεσα». Τεχνολογία διά πάσαν νόσον και πάσα... Α, ο κ. Μητσοτάκης ανακάλυψε επίσης ότι το θέμα «προφανώς» δεν μπορεί «να αντιμετωπιστεί μόνο κατασταλτικά»... Δεν συλλογίστηκε βέβαια ότι χρειάζεται μια άλλη οικονομική πολιτική, που να διασφαλίζει την κοινωνική συνοχή. Ή ότι πρέπει τα σχολεία να ξαναγίνουν κύτταρα παιδείας και όχι αφορμές κέρδους. Προφανώς δεν κατάλαβε ότι αυτή η βία παράγεται από το δικό του μοντέλο. Εμείς πότε θα το καταλάβουμε;

Λάμπρος Αθ. Τσουκνίδας

Η ΑΥΓΗ