Οι Ραν Ταν Πλαν των προτάσεων δυσπιστίας...

Μεγαλοφυής εγκέφαλος επινόησε τις προτάσεις δυσπιστίας· ανακάλυψη εφάμιλλη με τις αντίστοιχες των εμβληματικών θαλασσοπόρων. Θεωρούνται η κορυφαία διαδικασία κοινοβουλευτικού ελέγχου, κατά την οποία η αντιπολίτευση έχει την ευκαιρία να στριμώξει στο καναβάτσο τους κυβερνώντες. Πρόκειται, ωστόσο, για σπάνια περίπτωση υπέρ πάντων αγώνα, στον στίβο του οποίου ανακηρύσσονται άπαντες νικητές. Μέχρι... το τελικό σφύριγμα, μολαταύτα, η έκβασή του φαντάζει αβέβαιη και η ταχυπαλμία των θεατών κάνει τα μπετά της κερκίδας να τρίζουν σαν αλάδωτοι μεντεσέδες. Συγκαταριθμούμαι, για όποιον δεν κατάλαβε, στους ελάχιστους μαζοχιστές που, από επαγγελματική και γενικότερη διαστροφή, παρακολούθησαν αδιαλείπτως την τριήμερη μάχη.

Οδυνηρή Οδύσσεια και δη δίχως Ιθάκη βίωσε εκουσίως το φιλοθέαμον κοινό σαν του λόγου μου. Μίλησαν πάνω απ’ τους μισούς βουλευτές. Οι περισσότεροι ψιττάκισαν το κομματικό ποίημα. Οσο γλαφυρή απαγγελία κι αν κάνει κανείς, παρά ταύτα, όταν το κείμενο υστερεί, το τελικό αποτέλεσμα αποβαίνει αποκαρδιωτικό. Ξεχώρισαν κάποιες και κάποιοι, οίτινες ανέγνωσαν το κοινότοπο πόνημα με την προφορά της εκλογικής τους περιφέρειας, έχοντας στο βάθος του μυαλού τους ότι η «Βαβυλωνία» του Βυζάντιου συγκαταλέγεται στα έργα που όρισαν τη νεοελληνική κωμωδία, αλλά και πως, κολακεύοντας τα γλωσσικά χούγια των ψηφοφόρων, λαμβάνεις διακριτό προβάδισμα στο κυνήγι του σταυρού.

Μέρες που ’ρχονται, με τόσο κόσμο να ζητά εκλογές, ποτέ δεν ξέρεις. Οταν όμως όλοι αναδεικνύονται νικητές, όλοι τους μοιραία λογίζονται συνάμα και χαμένοι. Ιδού η ιδιοφυής σύλληψη των προτάσεων μομφής και εισέτι η φιλοσοφική τεκμηρίωση της απόστασης μεταξύ ήττας και νίκης. «Αν έτι μίαν μάχην Ρωμαίους νικήσωμεν, απολούμεθα παντελώς» επεσήμανε ο Πύρρος έπειτα από την επικράτησή του σε Ηράκλεια και Ασκουλουμ. Οπερ μεθερμηνευόμενον: «Αν νικήσουμε ακόμα μια φορά τους Ρωμαίους, χαθήκαμε εντελώς». Ο Ζαν-Πολ Σαρτρ εμβάθυνε σάμπως περισσότερο ισχυριζόμενος πως «απ’ τη στιγμή που θα ακούσεις τις λεπτομέρειες της νίκης, είναι δύσκολο να την ξεχωρίσεις απ’ την ήττα». Στο ίδιο μήκος κύματος κι η Σιμόν ντε Μποβουάρ: «Αν ζήσεις πολύ, θα διαπιστώσεις ότι κάθε νίκη μετατρέπεται σε ήττα». Κι επειδή η νίκη, σε αντίθεση με την ήττα, διεκδικεί πολλούς πατεράδες, απαξάπαντες οι κομματικοί μας σχηματισμοί έχουν χίλιους λόγους να πανηγυρίζουν.

Φως φανάρι πως η Νου Δου κέρδισε, όπως άλλωστε αναμενόταν, τη σχετική ψηφοφορία στη Βουλή, συσπείρωσε την κοινοβουλευτική της ομάδα, ενδεχομένως και την εκλογική της βάση και βαδίζει συντεταγμένα προς τη μάχη των ευρωεκλογών με σκοπό να περιορίσει τις εμφανείς της απώλειες. Βρέθηκε, απ’ την άλλη, στη δεινή θέση του απολογούμενου, η αλαζονεία των υπουργών της ελαχίστως τη βοήθησε, ενώ ο ανεκδιήγητος Κ. Αχ. Καραμανλής την καταπόνησε περαιτέρω. Σχεδόν τρεκλίζοντας ο Κυριάκος, του οποίου το επώνυμο αρνούμαι να σημειώσω, καθότι αμετάπειστα προληπτικός, εξάντλησε το όποιο πολιτικό κεφάλαιο του απομένει προσπαθώντας απεγνωσμένα να πείσει τους οικείους των θυμάτων στα θεωρεία ότι ουδόλως στοχεύει στη συγκάλυψη, αποκομίζοντας παρεμπιπτόντως αμφίβολα οφέλη.

Η αντιπολίτευση θριαμβολογεί γιατί πέτυχε επιτέλους να πλήξει καίρια το καθεστώς. Και μια παρατήρηση: Το εκλογικό σώμα επιδεικνύει εσχάτως αντανακλαστικά Ραν Ταν Πλαν. Τιμώρησε ΣΥΡΙΖΑ και Τσίπρα για την κυβερνητική τους θητεία, όχι το 2019, αλλά το 2023. Ας το έχουν υπόψη ο Κούλης και η Νου Δου που νομίζουν πως το πρόσφατο 41% αποτελεί συγχωροχάρτι για τα Τέμπη, τις υποκλοπές, το κράτος δικαίου και τα τόσα τους ανομήματα!

Δημητρης Νανουρης 

efsyn.gr