Δύο χρόνια που άλλαξαν τον κόσμο...

Συμπληρώθηκαν δύο χρόνια από την εισβολή του Πούτιν στην Ουκρανία. Δύο χρόνια και κάτι μήνες αφότου ο Μπάιντεν άφηνε να διαρρεύσουν οι σχετικές πληροφορίες των αμερικανικών υπηρεσιών, που ο Πούτιν διέψευδε, ενώ οι Δυτικοί και ο Ζελένσκι τις παρουσίαζαν ως υπερβολικές. Το... αποτέλεσμα επιτρέπει να βγουν αρκετά συμπεράσματα...

Συμπληρώνονται δύο χρόνια που άλλαξαν τον κόσμο. Δύο χρόνια από τη σύσφιξη των σχέσεων Πούτιν- Σι. Δύο χρόνια αφότου ο πόλεμος χτύπησε τόσο δυνατά την πόρτα της Ευρώπης ώστε ακόμα και στην Ελβετία να δηλώνουν ότι προετοιμάζονται για πόλεμο! 

Παντού έχει ξεκινήσει μια φρενήρης κούρσα εξοπλισμών με όλο και περισσότερους να φοβούνται γενίκευση και κλιμάκωση. Άλλωστε, μέσα στη διετία ξανάνοιξε το μέτωπο της Εγγύς Ανατολής - με την τρομοκρατική επίθεση της Χαμάς και τη βαρβαρότητα του Νετανιάχου. Σε αυτό το σκηνικό προστίθενται ο αποσταθεροποιητικός ρόλος του Ιράν και οι απειλές της Κίνας κατά της Ταϊβάν και των γειτόνων της στον Ειρηνικό...

Συμπληρώνονται δύο χρόνια που σάρωσαν τους κοντόθωρους ενεργειακούς σχεδιασμούς της Ευρώπης, κάποιοι από τους οποίους αποδείχθηκε πως δεν ήταν απλώς αποτέλεσμα κακών υπολογισμών, αλλά μάλλον ήρθαν ως απότοκοι υπόγειων συνεννοήσεων πολιτικών δυνάμεων με τον Ρώσο Πρόεδρο... 

Άλλωστε, όταν ο Πούτιν δηλώνει παγερά πως «ακόμα και στις λεγόμενες εχθρικές χώρες η Ρωσία έχει πολλούς φίλους, ιδίως στο πεδίο των παραδοσιακών αξιών», δεν εννοεί μόνο τον Μπερλουσκόνι, τον Σαλβίνι, την AfD και τους κάθε καρυδιάς ακροδεξιούς...

Κέρδισε επομένως ή έχασε ο Πούτιν που έβαλε τους Ρώσους να ζουν με μια οικονομία πολέμου; Οποιαδήποτε απάντηση προϋποθέτει να θυμηθούμε τι επεδίωκε: να ενσωματώσει την Ουκρανία. Χωρίς τη σθεναρή αντίσταση των Ουκρανών θα το είχε πετύχει. 

Τώρα όλα δείχνουν ότι οι Ουκρανοί θα διατηρήσουν τη χώρα τους ως διακριτή κρατική οντότητα -έστω με κάποια χαμένα εδάφη-, συνδεδεμένη μάλιστα με την Ευρώπη. Ήθελε να διαιρέσει την Ευρώπη και πέτυχε τη διεύρυνση του ΝΑΤΟ και ένα ευρωπαϊκό μέτωπο που, παρά τις αδυναμίες του (και τον Όρμπαν), δείχνει να αναζητεί κοινό βηματισμό. 

Οι ευρωεκλογές και ο φραγμός που πρέπει να μπει στην Ακροδεξιά θα κρίνουν πολλά. Όπως πολλά εξαρτώνται από τις προεδρικές εκλογές στις ΗΠΑ, όπου είναι σημαντικό -γεωπολιτικά, αλλά και για τη Δημοκρατία- να ηττηθεί ο Τραμπ...

Λάμπρος Τσουκνίδας

ΑΥΓΗ