Μια χαραμάδα ελπίδας...

Όταν συγκεντρώνονται δεκάδες χιλιάδες φοιτητές, σε αριθμούς που αντιστοιχούν σε φοιτητικές εκλογές, και κάνουν τον κόπο να παραστούν σε ...πολύωρες συνελεύσεις επί συνεχόμενες εβδομάδες, όταν υπάρχουν σχολές που στηρίζουν τα αγωνιστικά πλαίσια και τις καταλήψεις περισσότεροι φοιτητές κι από αυτούς και αυτές που ψηφίζουν τις αριστερές δυνάμεις στις εκλογές, ενώ η ΔΑΠ ΝΔΦΚ καταποντίζεται, παρότι μπορεί να πλειοψηφεί εκλογικά στην ίδια σχολή, τότε μιλάμε αναμφίβολα για φοιτητικό κίνημα.

Αυτό ακριβώς είναι το φοιτητικό κίνημα, και κάθε πραγματικό κίνημα, όταν δηλαδή μαζικά οι φοιτητές και φοιτήτριες συσπειρώνονται πίσω από έναν αγώνα, με αποτέλεσμα να συμβαίνουν ποιοτικές πολιτικές μεταβολές, μετακινήσεις πολιτικών μπλοκ. Με απλά λόγια, δεν ψηφίζουν καταλήψεις μόνο οι αριστεροί φοιτητές. Ψηφίζει καταλήψεις ένα πολύ μεγαλύτερο εύρος φοιτητών και φοιτητριών, με έναν κοινό σκοπό: να μην περάσουν τα ιδιωτικά πανεπιστήμια.

Και αυτό είναι το σημείο τομής που έχει συναντήσει η κυβέρνηση και έχει αλλάξει τη στρατηγική της. Στην αρχή έπαιξε το χαρτί του σιωπητηρίου. Αν κανείς δεν καλύπτει δημοσιογραφικά τις κινητοποιήσεις, πάει να πει ότι δεν υπάρχουν και αργά ή γρήγορα θα σβήσουν. Δεν έπιασε.

Μετά περάσαμε στην συκοφάντηση ακόμη και με την κατασκευή επαγγελματιών καταγγελλόντων φοιτητών, όπως υποτιθέμενη φοιτήτρια που κατήγγειλε τραμπουκισμούς στης συνελεύσεις στην Καθημερινή και φέρει ονοματεπώνυμο που δεν φέρει κανένα φυσικό πρόσωπο στην επικαλούμενη σχολή, αλλά και στη χώρα. Και κλιμακώσαμε με την προκαταρκτική εξέταση και την απειλή ποινικών διώξεων σε βάρος όσων φοιτητών στηρίζουν καταλήψεις και των διοικήσεων που δεν τις αποτρέπουν.

Η στρατηγική της κυβέρνησης άλλαξε, όχι μόνο γιατί η πρώτη, η σιωπή, δεν απέτρεψε την γιγάντωση του κύματος καταλήψεων. Άλλαξε κυρίως γιατί αναπτύχθηκε ένα σημείο πραγματικής απειλής, το σημείο εκείνο ρευστότητας μέσα στην κοινωνική κατηγορία της νεολαίας που λαμβάνουν χώρα πραγματικές πολιτικοιδεολογικές μετατοπίσεις. Που φοιτητές που δεν τοποθετούνται κατά κανόνα υπέρ της αριστεράς ή του συνδικαλισμού ή των αγωνιστικών πρακτικών, τώρα ψηφίζουν καταλήψεις.

Το σημείο που το γεγονός ότι το ΠΑΜΑΚ θεωρείται «κάστρο της ΔΑΠ νουδουφουκου» παύει να καθορίζει το συσχετισμό της δύναμης, που αλλάξει αιφνίδια και ορμητικά.

Οι φοιτητές φυσικά ξέρουν πολύ καλά τι σημαίνουν ιδιωτικά πανεπιστήμια, που είναι το βαρύ πυροβολικό στο τρισάθλιο, ταξικό σχέδιο «αριστεία», αφού θα πετύχουν:

α) να διαλύσουν εκείνους τους μηχανισμούς που υποχρεώνουν μια κλειστή κάστα γόνων να είναι ίσια κι όμοια με την «πλέμπα» και που διασφαλίζουν ότι τα παιδιά ευρύτερων λαϊκών στρωμάτων μπορούν να έχουν μια δυνατότητα να ζήσουν καλύτερα. ένας τέτοιος μηχανισμός ταξικής κινητικότητας είναι το άρθρο 16 Σ και η δημόσια και δωρεάν πανεπιστημιακή εκπαίδευση

β) να σταματήσει αυτό το ενοχλητικό πρόβλημα που οι γόνοι δεν μπορούν να αυτοαποκληθούν «άριστοι» χωρίς να γελάσει και το παρδαλό κατσίκι, αφού και το κατσίκι ξέρει ότι οι «άριστοι» αρνούνται να συναγωνιστούν στο ίδιο πεδίο των πανελληνίων με τα παιδιά των οποίων η τύχη εξαρτάται όντως από τις πανελλήνιες.

Αυτό είναι ένα πραγματικό κίνημα. Από αυτά που γεννιούνται συνειδήσεις. Από αυτά που τραγουδάμε, γιατί όταν έγιναν ξανά έφτιαξαν και τις δικές μας συνειδήσεις. Έφτιαξαν τον τρόπο που επικοινωνεί και κατανοεί τον κόσμο μια ολόκληρη γενιά. Κι έγραψαν ιστορία.

Οι φοιτητές σήμερα, είτε το καταλαβαίνουν είτε όχι, γράφουν κι αυτοί, τη δική τους ιστορία. Φτιάχνουν τη συνείδηση της γενιάς τους. Κόντρα στην γενική απάθεια, και την ανθρωποφαγία και όλες τις αποχρώσεις της «αριστείας» που γεννούν αυτοεκπληρούμενες ανθρώπινες τραγωδίες και ναυάγια της ζωής, οι φοιτητές και οι φοιτήτριες, ενάντια σε κάθε μπαρμπάδικη πρόβλεψη ότι «δε γίνονται πια τέτοιοι αγώνες», φτιάχνουν τη συνείδηση της γενιάς τους, έτσι ώστε να είναι η δημόσια και δωρεάν πανεπιστημιακή εκπαίδευση, ακόμη επίκαιρη, να είναι διακύβευμα και ζητούμενο πάλης, και όχι απολίθωμα στα μουσεία των παρελθοντικών αγώνων και νικηφόρων αγώνων που χάθηκαν.

Τους έχουν τρομάζει. Επειδή δεν πιάνουν τα βαρέα όπλα που έχουν επιστρατεύσει. Να, όπως στο ίδρυμα που έχει μηνύσει η Κεραμέως φοιτητές και τους σέρνει στα δικαστήρια, το Πολυτεχνείο Κρήτης, περίπου 1000 φοιτητές, ΧΙΛΙΟΙ φοιτητές, μαζεύονται επαναλαμβανόμενα και στέλνουν αδιάβαστη τη ΔΑΠ νουδουφουκου.

Και τέλος, απλά θέλω να πω πως τους βγάζω το καπέλο. Γιατί οι φοιτητές και οι φοιτήτριες το έκαναν αυτό, με κυβέρνηση Μητσοτάκη. Με ό,τι αυτό σημαίνει για όποιον έχει λίγο μόνο, ξυστά, παρακολουθήσει την κατάσταση της δικαιοσύνης, των ΜΜΕ, των δυνάμεων καταστολής, του καθηγητικού και ακαδημαϊκού προσωπικού, των ακαδημαϊκών διοικήσεων τα τελευταία χρόνια. Το έκαναν σε μια εποχή, που ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας, αλλά και μέρος των διοικήσεων, παρακολουθούσε τα τσιμέντα του ΑΠΘ να ποτίζουν αίμα παιδιών και ήτανε απλά Δευτέρα. Τώρα αυτά τα παιδιά, αγωνίζονται όμως και για αυτούς. Και για τα δικά τους παιδιά.

Τώρα αυτά τα παιδιά, ζωγραφίζουνε το μέλλον κι ανοίγουνε μια χαραμάδα ελπίδα για όλους μας, ότι στη χώρα που λίγο μετά τα Τέμπη έβγαλε πρώτο σε σταυρούς τον υπεύθυνο Υπουργό, είναι δυνατό τελικά να υπάρξουν πολιτικές μετατοπίσεις, είναι δυνατό να αλλάξουν συνειδήσεις. Κι αυτό είναι μια παρακαταθήκη ανεκτίμητη.

Στο πλευρό των φοιτητών. Με το άρθρο 16. Μέχρι τέλους...

Aναστασία Σταυροπούλου

thepressproject.gr