Εκτιμώ ότι ένα πολύ σημαντικό ζήτημα που έχει ξεχαστεί ή και έχει παραγκωνιστεί από τον πολιτικό κόσμο της Αριστεράς είναι ο διαχωρισμός Κράτους-Εκκλησίας. Σχεδόν 250 χρόνια μετά τη Γαλλική Επανάσταση δυστυχώς παραμένει ταμπού στον τόπο μας ακόμη και η συζήτηση γι’ αυτό το θέμα. Η εκκλησιαστική «ιερά» περιουσία παραμένει στο απυρόβλητο... όντας ακόμη απροσδιόριστη και μη οριοθετημένη. Ο ρόλος της Εκκλησίας στην εκπαιδευτική κοινότητα παραμένει εξαιρετικά προβληματικός: από την ομαδική πρωινή προσευχή ως τους συντεταγμένους εκκλησιασμούς και από τα θρησκευτικά σύμβολα στις τάξεις ως την παρωχημένη προσέγγιση του μαθήματος των Θρησκευτικών - όπου έχει ακόμη και σήμερα ομολογιακό χαρακτήρα, αντί να είναι ένα μάθημα φιλοσοφίας και αισθητικής, μέσα στο οποίο θα έχει τη θέση της και η θρησκειολογία. Επιπλέον, η συνέχιση των παρελάσεων στις εθνικές γιορτές, με τις γνωστές πρακτικές συγχρονισμένου βήματος, διάταξης κατά ύψος και στρατιωτικού ύφους, εμπλουτίζεται με την παράσταση της σημαίας μέσα στην εκκλησία, όπου τελικά λαμβάνει χώρα ένας εθνικιστικός-θρησκευτικός συμβολισμός, που αντιτίθεται στις αρχές ενός σύγχρονου δημοκρατικού κράτους.
Η συνεχής χρονική μετάθεση και εντέλει η απώθηση του θέματος αυτού σε ένα απώτερο νεφελώδες μέλλον το μόνο που επιτυγχάνουν είναι να τονίζουν την απραξία και τη φοβική θέση του προοδευτικού κόσμου απέναντι σε αυτή τη διαρκή πληγή
Δημήτρης Δημητριάδης (συντονιστής της Ν.Ε. Ροδόπης ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ.)
Η ΑΥΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου