Σε μία κίνηση έντονου συμβολισμού τα ονόματα των θυμάτων της σιδηροδρομικής τραγωδίας στα Τέμπη γράφτηκαν με κόκκινη μπογιά μπροστά από ...το Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη. Για να θυμόμαστε ότι δεν ήταν απλά ένας τραγικός αριθμός – το 57 – αλλά συνάνθρωποί μας. Ήταν τα παιδιά, οι γονείς, οι σύντροφοι και φίλοι άλλων ανθρώπων, που έμειναν πίσω ως ζωντανοί – νεκροί, όταν είδαν να κόβεται απότομα και τόσο άδικα το νήμα της ζωής των αγαπημένων τους προσώπων, στις 28 Φεβρουαρίου 2023.
«Ήταν το τέλος της ζωής της κόρης μου και το τέλος της δικής μου ψυχής… Το ότι ζω και σας μιλάω δεν σημαίνει ότι υπάρχω κιόλας» λέει η Μαρία Καρυστιανού, μητέρα της Μάρθης, έναν χρόνο αφότου έχασε την 20χρονη κόρη της. Ο πόνος μόνο μεγαλώνει. Και δεν θα σταματήσει να μεγαλώνει, όσο τα θύματα και οι συγγενείς τους δεν βρίσκουν δικαίωση.
Έναν χρόνο μετά το τραγικό δυστύχημα κάποια ερωτήματα μένουν αναπάντητα. Και είναι βασανιστικά. Πώς είναι δυνατόν επί 16 λεπτά να τρέχουν στις ίδιες ράγες δύο τρένα από αντίθετες κατευθύνσεις και να μην γίνει αντιληπτό; Πώς γίνονται οι προσλήψεις και η εκπαίδευση σε τόσο κρίσιμα πόστα; Τι γινόταν τόσα χρόνια και τόσα εκατομμύρια μετά με την αμαρτωλή σύμβαση 717 και τις καταγγελίες των εργαζομένων για την απουσία συστήματος τηλεδιοίκησης και σήμανσης; Τι προκάλεσε την έκρηξη πυρός; Και τι τελικά έγινε τις ημέρες μετά την τραγωδία και το περιβόητο «μπάζωμα» στον τόπο του δυστυχήματος;
Η Ευρωπαϊκή Εισαγγελία έχει βάλει στο στόχαστρο 23 άτομα, ενώ στην Ελλάδα διώκονται 33 άτομα. Μόλις πριν από λίγες ημέρες είχαμε παρέμβαση του Αρείου Πάγου, που ζητεί η ανάκριση να μην αφήσει κανένα αναπάντητο ερώτημα. Οι συγγενείς των θυμάτων περιμένουν τη δίκη και τη δικαίωση. Και όλη η κοινωνία περιμένει να μάθει την αλήθεια...
Νατάσα Στασινού
Η Ναυτεμπορική
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου